14- منزل زباله
چهار شنبه، 23 ذی حجه

15-منزل القاع
پنج شنبه، 24 ذی حجه

16-منزل  عقبة البطن
جمعه، 25 ذی حجه

17-شَراف
شنبه، 26ذی حجه

18- ذوحُسَم
یکشنبه، 27 ذی حجه

برخورد با سپاه حُرّ
برخی این برخورد را در منزل زباله وبرخی در منزل شَراف نقل می کنند.

19-البیضه
خطبۀ امام در مقابل سپاه حُرّ

پس ازحمد و ثناى الهى فرمود:

اى مردم، رسول الله صلّى الله عليه و آله‏ فرموده است:هر كس ببيند سلطان ستمكارى حرام خدا را حلال نموده، عهد الهى را شكسته و با سنت رسول الله مخالفت مى ‏ورزد و در ميان بندگان خدا به گناه و ستم رفتار مى ‏كند ولى با كردار و گفتار خود بر عليه او قيام نكند، خدا حق دارد او را جايى ببرد كه آن سلطان ستمكار را مى ‏برد. آگاه باشيد كه اينها

ادامه »

13- ثعلبیه
سه شنبه، 22 ذی حجه
خبر شهادت مسلم
عبد الله بن سليم و مذرى بن مشمعلّ أسدى مى‏ گويند: وقتى حجّمان تمام شد، تمام همّت خود را بر پيوستن به حسين عليه السّلام‏ در بين راه قرار داده بوديم، به خاطر اينكه مى‏ خواستيم ببينيم كار و بارش به كجا مى ‏انجامد؟ لذا حركت كرديم، دو شترمان را به سرعت مى ‏بردند تا اينكه به زَرود رسيديم، وقتى نزديك زرود شده بوديم، مردى را ديديم كه وقتى چشمش به حسين عليه السّلام‏ افتاد راهش را كج كرد، حسين عليه السّلام‏ توقف نمود گويا براى او توقف كرده بود ولى وقتى ديد آن مرد راهش را كج كرد حسين عليه السّلام هم‏ رهايش نموده، به راه خويش ادامه داد.
يكى از ما به رفيقش گفت: برويم نزد اين مرد و از او در رابطه با كوفه‏ بپرسيم، اگر خبرى از كوفه داشته باشد ما نيز از وضع كوفه با خبر مى‏ شويم، لذا رفتيم تا اينكه به او رسيديم، گفتيم: سلام عليك، گفت: عليكم السلام و رحمة الله.
گفتيم مرد كدام قبيله‏ اى‏؟ گفت أسدى هستم، گفتيم ما هم أسدى هستيم. تو كيستى؟ گفت من بكير بن مثعبة هستم. ما هم نسب خود را به او معرفى كرديم، بعد گفتيم از مردم پشت سرت به ما خبر بده؟
گفت بله، از كوفه خارج نشده بودم كه مسلم بن عقيل و هانى بن عروة كشته شدند و ديدم آن دو را با پاهايشان در بازار مى‏ كشيده‏اند.

عبد الله بن سليم و مذرى بن مشمعلّ‏ مى‏ گويند بعد از اين گفتگو آمديم و به حسين عليه السّلام‏ ملحق شديم و همراهش رفتيم تا فرود آمد و منزل كرد.

حسين عليه السّلام‏ شب را در ثعلبيّه منزل كرد، وقتى فرود آمد نزدش رفته، بر او سلام كرديم، جواب سلاممان را

ادامه »

12-زَرود
دوشنبه، 21 ذی حجه

ملاقات با زهیربن قین

زهیر، در نزدیکی اردوی امام خیمه زده بود واز هواداران عثمان به شمار می رفت.
مردى از بنى فزارة مى ‏گويد: ما با زهير بن قين بجلى بوديم، هنگامى كه از مكه حركت كرده بوديم همراه حسين عليه السّلام‏ راه مى‏ رفتيم، ولى از اينكه با حسين عليه السّلام‏ در يك منزل همنشين شويم به شدت پرهيز مى ‏كرديم‏ به طورى كه هيچ چيزى نزدمان مبغوض‏تر از اين نبود كه با حسين عليه السّلام در يك منزل فرود بياييم. از اين رو وقتى حسين عليه السّلام‏ در حركت بود زهير جلو مى‏ افتاد، اين روند ادامه داشت‏ تا اينكه در جايى فرود آمديم كه هيچ چاره‏ اى جز منزل كردن در كنار حسين عليه السّلام‏ نداشته‏ ايم، لذا حسين عليه السّلام‏ در گوشه‏ اى و ما در گوشه ديگرى منزل كرديم، هنگامى كه ما بر سر سفره غذا نشسته بوديم فرستاده حسين آمد، سلام كرد و داخل شد، گفت: زهير بن قين؛ ابى عبد الله حسين بن على مرا پى شما فرستاده، تا نزد او بيايى، ناگاه‏ همگى هر چه در دست داشتيم به زمين انداختيم و ميخكوب شديم‏ گويى پرنده‏ اى بر سرمان نشسته بود! دلهم بنت عمرو، همسر زهير بن قين گفت: من به زهير گفتم: پسر رسول الله دنبالت مى ‏فرستد تو سرباز مى ‏زنى‏ نمى‏ روى! سبحان الله! برو صحبتش را بشنو بعد برگرد.
زهير بن قين نزدحضرت‏ آمد، ولى چيزى نگذشت كه با چهره ‏اى بشّاش و درخشان بازگشت. و به همراهانش گفت: هر كس مى‏ خواهد، دنبال من بيايد وگرنه اين آخر همراهى و ديدار ما با يكديگر است! لكن حديثى را برايتان نقل كنم! ما در بلنجر [قفقاز] جنگ مى ‏كرديم كه خداوند پيروزى را نصيبمان كرد و غنايمى به دست آورديم. سلمان باهلى گفت: آيا از پيروزى‏ اى كه خدا نصيبتان كرد و غنايمى كه به دست آورديد شاد و خوش‏حال شديد؟
گفتيم: بله، [سلمان‏] گفت: روزى كه‏ جوانان آل محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم را يافتيد از جنگ در ركابشان بيش از غنايمى كه به دست آورديد مسرور و شادمان باشيد. امّا من [زهير]، شما را به خدا مى ‏سپارم! بعد به همسرش گفت: تو را طلاق مى ‏دهم نزد خانواده‏ ات برو، دوست ندارم به واسطه من به شما چيزى جز خير برسد.

 نخستين گزارش مستند از نهضت عاشورا / ترجمه وقعة الطف‏/محمد هادی یوسفی غروی

11-منزل شقوق
یکشنبه، 20 ذی حجه

ملاقات امام (ع) با مرد کوفی وانشاداین اشعار:

فَإِنْ‏ تَكُنِ‏ الدُّنْيَا تُعَدُّ نَفِيسَةً فَدَارُ ثَوَابِ اللَّهِ أَعْلَى وَ أَنْبَلُ‏

وَ إِنْ تَكُنِ الْأَمْوَالُ لِلتَّرْكِ جَمْعُهَا فَمَا بَالُ مَتْرُوكٍ بِهِ الْحُرُّ يَبْخَلُ‏

وَ إِنْ تَكُنْ الْأَرْزَاقُ قِسْماً مُقَدَّراً فَقِلَّةُ حِرْصِ الْمَرْءِ فِي الْكَسْبِ أَجْمَلُ‏

وَ إِنْ تَكُنِ الْأَبْدَانُ لِلْمَوْتِ أُنْشِئَتْ‏ فَقَتْلُ امْرِئٍ بِالسَّيْفِ فِي اللَّهِ أَفْضَلُ‏

عَلَيْكُمْ سَلَامُ اللَّهِ يَا آلَ أَحْمَدَ فَإِنِّي أَرَانِي عَنْكُمْ سَوْفَ أَرْحَل‏

«اگر دنيا به نظر دنيا پرستان، گرانبها شمرده شود، همانا پاداش خدا گرانبهاتر و برتر است،

و اگر پيكر ما را براى مرگ و كوچيدن از اين دنيا، سرشته‏ اند، كشته شدن در راه خدا بهتر خواهد بود.
و اگر سهم هر كسى از رزق دنيا مقدّر شده، بنا بر اين حرص اندك براى تحصيل دنيا زيباتر خواهد بود.
و چون عاقبت انباشتن ثروت، ترك كردن و واگذاشتن آن است، بنا بر اين چرا بايد در مورد ثروتى ناپايدار بخل ورزيد؟

سلام خدا برشما خاندان احمد، من خود را می بینم که به زودی از کنار شما کوچ خواهم کرد.»

قصۀ کربلا

 
8-منزل فَید
چهارشنبه،16 ذی الحجه

9-الاجفُر
پنج شنبه، 17 ذی حجه

10- خزیمیّه
جمعه، 18 ذی حجه
امام یک شبانه روز در این منزل توقف نمود، صبح هنگام زینب مکرّمه علیها سلام به نزد او آمد وگفت: ای برادر! آیا به شما بگویم که شب گذشته چه شنیدم؟!
امام فرمود: چه شنیدی؟
گفت: در نیمه های شب از خیمه ها بیرون رفتم، شنیدم هاتفی می گفت:

اَلا یــا عَینُ فـاحتَفِلی بِجهدِ وَ مَن یَبکی عَلَی الشُهداءِ بَعدی
عَــلی قَــومٍ تَسوقُهُم المَـنایا بِـمِقـدارٍ اِلـــــی اِنــجازِوَعــــدٍ

« ای چشم بکوش واز اشک پر شو، کیست بعداز من بر این شهیدان بگرید. قومی که مرگ آنها را با خود مب برد، چنانچه خدا مقدّر فرموده تا وعدۀ او تحقق یابد.»

 قیس بن مسهر نامه امام را گرفته وبا شتاب رکاب میزد تا به قادسیه رسید. گروهی از مزدوران ابن زیاد راه را بر او گرفته تا او را تفتیش کنند. او به ناچار نامۀ امام را پاره نمود تا از مضمون آن آگاه نشوند.

مزدوران ، قیس و قطعه های نامه را نزد عبیدالله بن زیاد بردند.
عبیدالله پرسید: توکیستی؟
پاسخ داد: مردی از شیعیان امیرالمومنین،حسین بن علی علیه السلام.
عبیدالله گفت: نامه ای را که با تو بود چرا پاره کردی؟
پاسخ داد: برای اینکه تو از مضمون آن آگاه نشوی.
عبیدالله گفت: نامه را چه کسی فرستاده ونزد چه کسانی می بردی؟
پاسخ داد: از حسین علیه السلام به سوی گروهی از اهل کوفه بود که من اسامی آنها را نمی شناسم.

عبیدالله خشمناک شد وفریاد زد: به خدا قسم تو را هرگز رها نکنم مگر اینکه اسامی آنها را بگویی ویا اینکه برمنبر بالا رفته وحسین وبرادرش را سبّ کنی! در این صورت تورا رها می کنم والّا تو را از دم تیغ خواهم گذراند.
قیس در پاسخ گفت: چون آن گروه را نمی شناسم ، پیشنهاد دوم تورا انجام خواهم داد!
عبیدالله با این گمان که او از مرگ می هراسد، قبول کرد ودستور داد مردم کوفه در مسجد اعظم آن شهر گرد آیند تا سخنان قیس بن مسهر، فرستادۀ امام را در مدح بنی امّه بشنوند.

در این هنگام قیس برفراز منبر رفت وپس از حمد وثنای الهی،درود بر رسول گرامی ورحمت بسیار بر علی وفرزندانش فرستاد، سپس برعبیدالله وپدرش وسردمداران حکومت از کوچک وبزرگ لعنت فرستاد وبا صدای بلند گفت: «ای مردم! حسین بن علی بهترین خلق خدا وفرزند فاطمه دختر رسول خداست، ومن فرستادۀ او به سوی شما هستم. من در یکی از منازل بین راه از او جدا شده ونزد شما آمدم تا پیام او را برسانم، به ندای او لبیک گویید.»

مأمورین ابن زیاد که شاهد ماجرا بودند، جریان را به عبیدالله گزارش کردند و او که کاملا در نقشۀ خود شکست خورده بود وخشم سراپایش را گرفته بود فریاد زد که او را به بالای دارالاماره برده وبه زیرش افکنند، ومأمورین او نیز چنین کردند.

چون خبرشهادت قیس به امام رسیدبسیار محزون گردید ودر حالی که اشک از دیدگانش جاری بود می گفت:«بارخدایا! برای ما وشیعیان ما جایگاهی والا در نزد خود قرار ده وما وشیعیان ما را در جوار رحمت خود مستقر فرما که تو بر انجام هر کاری قادری»