به هر حال هر لحظه تب عطش در خیمه ‏ها افزون مى ‏شد، امام علیه‏السلام برادر خود عباس بن على بن ابى طالب را فرا خواند و به او مأموریت داد تا همراه سه نفر سواره و بیست نفر پیاده جهت تدارک آب براى خیمه ‏ها حرکت کند در حالى که بیست مشگ با خود داشتند. آنان شبانه حرکت کردند تا به نزدیکى شط فرات رسیدند در حالى که نافع به هلال پیشاپیش ایشان با پرچم مخصوص حرکت مى ‏کرد.
عمر و بن حجاج پرسید: کیستى؟
نافع بن هلال خود را معرفى کرد.
ابن حجاج گفت: اى برادر! خوش آمدى، علت آمدنت به اینجا چیست؟
نافع گفت: آمده‏ ام تا از این آب که ما را از آن محروم کرده ‏اند، بنوشم.
عمرو بن حجاج گفت: بنوش، تو را گورا باد.
نافع بن هلال گفت: به خدا سوگند در حالى که حسین و یارانش تشنه کامند هرگز به تنهایى آب ننوشم.
سپاهیان عمرو بن حجاج متوجه همراهان نافع بن هلال شدند، و عمرو بن حجاج گفت: آنها نباید از این آب بنوشند، ما را براى همین جهت در این مکان گمارده‏ اند.
در حالى که سپاهیان عمرو بن حجاج نزدیک‌تر مى ‏شدند، عباس بن على به پیادگان دستور داد تا مشکها را پر کنند، و پیادگان نیز طبق دستور عمل کردند، و چون عمرو بن حجاج و سپاهیانش خواستند راه را بر آنان ببندند، عباس بن على و نافع بن هلال بر آنها حمله ور شدند و آنها را به پیکار مشغول کردند، و سواران، راه را بر سپاه عمرو بن حجاج بستند تا پیادگان توانستند مشکهاى آب را از آن منطقه دور کرده و به خیمه ‏ها برسانند.
سپاهیان عمرو بن حجاج بر سواران تاختند و اندکى آنها را به عقب راندند تا آن که مردى از سپاهیان عمرو بن حجاج با نیزه نافع بن هلال، زخمى عمیق برداشت و به علت خونریزى شدید، جان داد، و اصحاب به نزد امام باز گشتند.

قصۀ کربلا،ص233

سلام دوستان، عزاداری هاتون مقبول درگه حضرت حق تعالی،ان شاءالله.

باعرض معذرت، بدلیل اینکه این دو سه روز مراسم داشتیم فرصت ارائۀ مطلب نداشتم ولذا وقایه مربوط به دوزوز گذشته را الان ارائه می کنم.

 امّــا، روز هشتم

   چون تشنگى، امام حسین و اصحابش را سخت آزرده کرده بود، آن حضرت کلنگى برداشت و در پشت خیمه‏ ها به فاصله نوزده گام به طرف قبله، زمین را کند، آبى پس گوارا بیرون آمد، همه نوشیدند و مشگ‌ها را پر کردند، سپس آن آب ناپدید گردید و دیگر نشانى از آن دیده نشد.
خبر این ماجرا شگفت ‏انگیز و اعجازآمیز توسط جاسوسان به عبیدالله رسید، و پیکى نزد عمربن سعد فرستاد که:

به من خبر رسیده است که حسین چاه مى ‏کند و آب به دست مى ‏آورد، و خود و یارانش مى‏ نوشند! به محض این که نامه به تو رسید، بیش از پیش مراقبت کن که دست آنها به آب نرسد و کار را بر حسین و اصحابش بیشتر سخت بگیر و با آنان چنان رفتار کن که با عثمان کردند!! ‏

ملاقات یزید بن حصین همدانى و عمر بن سعد

چون تحمل عطش خصوصاً براى کودکان دیگر امکان‏پذیر نبود،

ادامه »

  در این روزعمر بن سعد نامه ای بدین مضمون از عبیدالله دریافت کرد که:

با سپاهیان خود بین امام حسین(ع) و اصحابش و آب فرات فاصله بینداز، به طوری که حتی قطره ای آب به امام(ع) نرسد، همان گونه که از دادن آب به عثمان بن عفان خودداری شد!

عمر بن سعد 500 سوار را در کنار شریعه ی فرات مستقر کرد. یکی از آنها به نام عبدالله بن حصین ازدی که از قبیلۀ بجیله بود فریاد زد:

ای حسین!… به خدا سوگند که قطره ای از این آب را نخواهی آشامید تا از عطش جان دهی!

حضرت فرمود:

« خدایا! او را از تشنگی هلاک کن و هرگز او را مشمول رحمتت قرار مده.»

حمید بن مسلم می گوید :

به خدا قسم که پس از این گفتگو به دیدلر او رفتم در حالی که بیمار بود، قسم به آن خدایی که جز او پروردگاری نیست، دیدم که عبدالله ین حصین آنقدر آب می آشامید تا شکمش بالا می آمد، وآن را بالا می آورد! وباز فریاد می زد: العطش! باز آب می خورد تا شکمش آماس می کرد ولی سیراب نمی شد! وچنین بود تا مُرد.

قصۀ کربلا، ص230

امام حسین(ع) سپاه دشمن را چنین نفرین کرد:

بار خدایا! باران آسمان را از اینان دریغ کن، و بر ایشان تنگی و قحطی( همچون سالهای قحطی یوسف در مصر) پدید آور و آن غلام ثقفی(حجاج بن یوسف) را بر ایشان بگمار تا جام زهر به ایشان بچشاند. زیرا آنها به ما دروغ گفتند و ما را خوار ساختند و خداوند( به توسط آن غلام) انتقام من و اصحاب و اهل بیت و شیعیان مرا از اینان بگیرد.

نقل است که در روز ششم ، حبیب بن مظاهر به امام (ع) عرض کرد: یابن رسول الله! در این نزدیکی طائفه ای از بنی اسد سکونت دارند که اگر اجازه دهید من به نزد آنها روم وایشان را به سوی تو دعوت کنم، شاید خداوند شرّ این گروه را از تو با حضور بنی اسد در کربلا دفع کند.

امام (ع) اجازه دادند وحبیب بن مظاهر شبانگاه بیرون آمد ونزدآنها وبه آنها رفت وبه آنها گفت:بهترین ارمغان را برای شما به همراه آوردم، شما را به یاری پسر پیامبر خدا دعوت می کنم،او یارانی دارد که هر یک از آنها بهتر از هزار مرد جنگی اند وهرگز اورا تنها نخواهند گذاشت و او را به دشمن تسلیم نکنند ، عمربن سعد با لشکریانی انبوه اورا محاصره کرده است. چون شما قوم وعشیرۀ من هستیدشما را به این راه خیر راهنمایی می کنم، امروز از من فرمان ببرید وبه یاری او بشتابید تا شرف دنیا وآخرت از آن شما باشد.

من به خدا سوگند یاد می کنم که اگر یک نفر از شما در راه خدا با پسر دختر پیغمبرش در اینجا کشته گردد وشکیبایی ورزد وامید ثواب از خدا داشته باشد، رسول خدا در علّییّن بهشت، رفیق وهمدم او خواهد بود.

در این هنگام، مردی از بنی اسد که او را عبدالله بن بشیر می نامیدند

ادامه »

نامه به عمرسعد

عبیدالله ملعون دروز ششم محرم الحرام، نامه ای به عمر سعد نوشت که:

من از نظر کثرت لشکر اعمّ از سواره وپیاده وتجهیزات، چیزی را از تو فروگذار نکردم، توجّه داشته باش که هر روز وشب گزارش کار تو را برای مکن می فرستند!

قصۀ کربلا،نظری منفرد،ص227

وضعیت لشکر دشمن

چون مردم می دانستندکه جنگ با امام حسین(ع) در حکم جنگ با خدا وپیامبر اوست، تعدادی در اثنای راه از لشکر جدا شده وفرار کردند.
نوشته اند که: فرمانده ای که از کوفه باهزار رزمنده حرکت کرده بود، چون به کربلا می رسید فقط سیصدنفر ویا کمتر از این تعداد همراه او بودند وبقیه به علّت

ادامه »

در این روز که مطابق با روز یکشنبه بوده است، عبیدالله مردی را به دنبال شبث بن ربعی فرستاد که در دارالاماره حضور یابد.
شبث خود را به بیماری زده بود ومی خواست که ابن زیاد او را از رفتن به کربلا معاف دارد، ولی عبیدالله برای او پیغام فرستاد که: مبادا از کسانی باشی که خداوند در قررآن فرموده است:« چون به مومنین رسند گویند ما از ایمان آورندگانیم وهنگامی که به نزد یاران خود روند اظهار دارند ما با شماییم ومومنین را به سُخره می گیریم» وبه او خاطر نشان ساخت که اگر بر فرمان ما گردن می نهی ودر اطاعت مایی در نزد ما باید حاضر شوی.
شبث شبانگاه نزد ابن زیادآمد تا رنگ گونۀ اورا نتواند تشخیص دهد . ابن زیاد به او مرحبا گفت ودر نزد خود بنشاند وگفت: باید به کربلا روی، پس شبث قبول کرد وعبیدالله او را همراه هزار سوار بسوی کربلا فرستاد.
سپس ابن زیاد به شخصی به نام زحر بن قیس با پانصد سوار ماموریت داد که بر جِسر صراط( نام پلی است که مردم کوفه برای رفتن به کربلا از آن عبور می کردند) ایستاده واز حرکت کسانی که به عزم یاری امام حسین از کوفه خارج می شوند، جلوگیری کند.
فردی به نام عامربن ابی سلامه که عازم بود برای پیوستن به امام از برابر زحربن قیس به او گفت: من از تصمیم تو آگاهم که می خواهی حسین را یاری کنی، بازگرد! ولی عامربن ابی سلامه بر زحربن قیس وسپاهش حمله ور شد واز میان سپاهیان گذشت وکسی جرأت نکرد تا او را دنبال کند.
عامر خود را به کربلا رساند وبه امام ملحق شد تا به درجۀ رفیع شهادت نائل آمد. او از اصحاب امیرالمومنین(علیه السلام) بود که در چندین جنگ در رکاب آن حضرت شمشیر زده بود.

قصۀ کربلا، ص226