درقیامت نوبت حساب کردن مثقال ذره هاست، درشت ها که حساب کردن ندارند

مثقال ذره که میگویند، یعنی همان چندلحظه ای که بوی عطر تو تمام مردی را به هم میریزد.

مثقال ذره که میگویند، یعنی همان چندلحظه ای که با ناز و عشوه برای نامحرمی میخندی ولی فکرش ساعت ها درگیر همان یک لبخند است.

مثقال ذره که میگویند، یعنی همان چند لحظه ای که حواست به حجابت نیست و جوانی نیز در آن حوالی است.

مثقال ذره حساب و کتاب زمانی است که در پایان صحبت هایت با نامحرم از روی ادب جانم و قربانت میپرانی و رابطه ای را به همین اندازه سرد میکنی.

مثقال ذره یعنی همان چند لحظه ای که با فروشنده صمیمی میشوی. قدر این ها پیش ما خیلی کوچک است و به حساب نمی ایند

مثقال ذره که میگویند همین هاست…

همین کارهای کوچکی که مثل ضربه اول دومینو خیلی کوچک است، اما انتهایش را روزی که پرده ها کنار رفت خواهیم دید

اکثر اوقات ندانسته یا ناخواسته عبارات واصطلاحاتی را به کار می بریم که وقتی به معنا ومفهوم آن دقت می کنیم می بینیم بین به کاربردن لفظ تا معنای آن تفاوت از زمین تا آسمان است که البته بیشتر ناشی از عدم آگاهی وتوجه به این عبارات ونیز شایع شدن وکاربرد زیادآن است. 

برخی ازاین اصطلاحات عبارت است از:

۱_ خدا بد نده!
این کلام اهانت به پروردگار است،زیرا خدای تعالی در قرآن فرموده：هیچ خوبی به شما نمیرسد مگر از ناحیه ی خدا و هیچ بدی بشما نمیرسد مگر از ناحیه ی خود شما(و بخاطر اعمال خودتان است)

۲_جوان ناکام!
این اصطلاح‌ عامیانه برای جوانهایی که قبل از ازدواج از دنیا میروند بکار میرود ،درحالیکه ازدواج کام حقیقی یک انسان نیست که اگر ازدواج نکرد به او بگویند ناکام ،بلکه کام حقیقی انسان رسیدن به مقام بندگی خداست و استفاده ی خوب کردن از عمر و فرصتی که خدا به او داده است.

۳_عیسی به دین خود، موسی به دین خود!
این جمله معنای صحیحی ندارد، زیرا بین پیامبران خدا، کوچکترین اختلافی نبوده و همه ی آنها عقیده ی یکسانی داشتند.

۴_ ولش کردی به امان خدا!
این حرف کفر آمیز است ،زیرا اگر کسی مال یا فرزند خود را به امان خدا بسپارد که غمی نیست بهتر است بجای این کلام گفته شود: ولش کردی به حال خودش!

۵- انسان جایز الخطاست!
این حرف نیز غلط است ،زیرا انسان برای خطا آزاد نیست.بهتر است بگوییم انسان ممکن الخطاست، یعنی ممکن است خطا کندوگرنه جوازخطا وگناه برای هیچ انسانی صادر نشده است.

آيا تا کنون به اين نکته انديشيده ايد که انسان چه موجود عجيبي است؟ وقتي مي خواهد از کوه کمالات و ارزشها بالا رود تا عالي ترين قله ها را فتح مي کند و هنگامي که در سراشيب سقوط قرار مي گيرد تا پايين ترين نقطه ها تنزّل مي کند.

در روايتي از امام صادق عليه السلام مي خوانيم که خداوند سه دسته مخلوق دارد:
1- فرشتگان که به آنها عقل داده است، اما شهوت و هوي و هوس نداده به اين جهت آنان همواره مطيع خداوند و مشغول عبادت هستند.

2- حيوانات که خداوند به آنها هوي و هوس داده اما عقلي نداده است. البته گاهي حيوانات کارهاي شگفتي انجام مي دهند ولي آن نتيجه غريزه است که به صورت ثابت در حيوانات هست ولي قدرت تفکر و تغيير ندارند.

3- انسان که هر دو بعد را دارد هم عقلي و هم هوي و هوس.

سپس فرمودند: اگر انسان عقل را حاکم بر وجود خود نمايد و با کمک عقل، هوي و هوس را مديريت نمايد از مقام ملائکه هم بالاتر مي رود زيرا ملائکه مانعي چون هوي و هوس ندارند ولي انسان از اين مانع عبور کرده و به قله کمال رسيده است و اگر هوي و هوس را حاکم نموده و انسان عقل را اسير نمايد از حيوان هم پايين تر مي رود. زيرا حيوان راهنمايي چون عقل ندارد.

پس انسان براي گزينش مسير بايد بسيار دقت کند. با اين همه زمينه رشد و کمال، اگر خداي ناکرده سقوط کند، در دنيا و آخرت حسرت خواهد خورد.

براي حرکت به سوي کمال بايد صفات انساني و ويژگيهاي حيواني را درست بشناسيم و تلاش کنيم ارزشها را در خود تقويت نموده و صفتهاي حيواني را به حداقل برسانيم.

طبيعي است صداقت، امانت، خيرخواهي، اخلاق نيک و عفو و گذشت هرکدام رتبه اي هستند که اگر به طرف بالا صعود کنيم، قدم به قدم اين مراحل را پشت سرگذاشته و به قله عزت نزديکتر مي شويم.

از آن طرف، دروغ، بدزباني، خلف وعده و اذيت ديگران و حق کشي صفاتي هستند که انسان را در سرازيري سقوط قرار مي دهند. به راستي اگر مراقب نباشيم خطر سقوط بسيار سهمگين است چنانکه قرآن کريم در آيات 43 و44 از سوره فرقان مي فرمايد:
«آيا ديدي کسي را که هواي نفس خويش را معبود خود قرار داده است؟… آيا گمان مي بري اکثر آنها مي‎شنوند يا مي فهمند؟ آنها فقط چهارپايانند بلکه گمراه‎تر هستند.»

حضرت فاطمه زهراء سلام اللّه عليها هنگام ميل نمودن غذا بهترين روش هاي اخلاقي، بهداشتي، اجتماعي و… را مراعات مي نمود.

و براي راهنمائي دیگران، دستورالعملي را بيان فرموده است، که به شرح ذيل مي باشد:

حضرت فرمود: افراد بر سر سفره هنگام خوردن غذا بايد دوازده دستورالعمل مهمّ را بدانند و رعايت کنند، که بر سه دسته تقسيم مي شود و هر قسمت داراي چهار دستور العمل خواهد بود.

قسمت اوّل آن واجب و ضروري است و قسمت دوّم مستحبّ مي باشد؛ و رعايت آخرين قسمت نشانه أدب و شخصيّت انسان خواهد بود.

و امّا آن چهار دستور العملي که ضروري است:

1 شناخت اين که اين نعمت ها چگونه و از طرف چه کسي براي ما فراهم گشته است.

2 راضي و خوشنود بودن به آنچه که از طرف خداوند، براي ما فراهم و مقدّر شده است.

3 نام خداوند مهربان را بر زبان جاري کردن هنگام خوردن «بسم اللّه الرّحمن الرّحيم» گفتن.

4 در آغاز و پايان آن شکر و سپاس خداوند متعال وليّ نعمت را به جا آوردن.

و امّا قسمت دوّم، يعني مستحبّات غذا خوردن:

1 شستن دست و دهان پيش از غذا.

2 نشستن بر جانب چپ بدن هنگام خوردن غذا.

3 در حال نشسته تناول کردن.

4 با سه انگشت لقمه را برداشتن و خوردن.

و امّا آخرين قسمت:

1 سعي شود از آنچه جلوي شخص قرار گرفته است ميل نمايد ودست جلوي ديگران دراز نکند.

2 لقمه را کوچک و مناسب بردارد.

3 غذا را خوب بجود و در بلعيدن آن عجله و شتاب ننمايد.

4 هنگام خوردن غذا، به صورت و دست و دهان ديگران نگاه نيندازد.

 کتاب العوالم: ج 11، ص 629.

سن آموزش روزه داری

باید بکوشیم رغبت فرزندان نسبت به انجام تکالیف عبادی را به انگیزه و خواست درونی آن‌ها تبدیل کنیم؛ چرا که اگر این علاقه از درون و به اراده آنان نباشد، تربیت دینی موثر نخواهد بود. والدین باید با بهره‌گیری از بُعد عاطفی و هیجانی کودک، تصویری زیبا از خدا و تکالیف دینی برای او ترسیم کنند. پدر و مادرها باید با تشویق، تأثیرگذار مذهبی برای فرزندشان باشند و انگیزه گرایش عمل به تکالیف عبادی و ارتباط با خدا را در کودک درونی کنند.

بیشتر کسانی که در سنین بالاتر وظایف عبادی را به خوبی انجام نمی‌دهند، بی‌اعتقاد به مبانی دینی نیستند. بلکه کوتاهی آن‌ها به دلیل نبود زمینه مناسب و آمادگی دینی لازم در سنین کودکی است.

علامه مجلسی (رضوان الله علیه) از قول دیگران می‌فرماید:

«عبادت کودکان و نوجوانان قبل از سن تکلیف برای اصلاح و تربیت آن‌هاست و همچنین یک نوع تمرین و آمادگی قبل از سن تکلیف است تا وقتی که بزرگ شدند و به سن تکلیف رسیدند عمل به دستورات دین برایشان آسان باشد، همان طور که قبل از بزرگ شدن آن‌ها ادب می‌شوند.» ^{_{(بحارالانوار: ج 85 , ص 133)}}

در سیره معصومان (ع) نیز آموزش روزه داری فرزندان قبل از آنکه به سن تکلیف برسند آغاز می‌شد:

«ما فرزندانمان را در هفت سالگی امر می‌كنیم تا به اندازه توانایی‌شان، نصف روز یا بیشتر یا كمتر روزه بگیرند، هنگامی كه تشنگی و گرسنگی بر آنان غالب آمد، دستور می‌دهیم كه افطار كنند. این عمل، برای آن است كه به روزه گرفتن عادت نمایند، پس، شما كودكان (پسران) خود را در نه سالگی به اندازه توانایی‌شان به روزه گرفتن امر كنید و چون تشنگی و گرسنگی بر آنان غالب شد، افطار كنند.» ^{_{(الكافی ج‏4، ص 125)}}

منبع:tebyan.net