اکثر اوقات ندانسته یا ناخواسته عبارات واصطلاحاتی را به کار می بریم که وقتی به معنا ومفهوم آن دقت می کنیم می بینیم بین به کاربردن لفظ تا معنای آن تفاوت از زمین تا آسمان است که البته بیشتر ناشی از عدم آگاهی وتوجه به این عبارات ونیز شایع شدن وکاربرد زیادآن است. 

برخی ازاین اصطلاحات عبارت است از:

۱_ خدا بد نده!
این کلام اهانت به پروردگار است،زیرا خدای تعالی در قرآن فرموده：هیچ خوبی به شما نمیرسد مگر از ناحیه ی خدا و هیچ بدی بشما نمیرسد مگر از ناحیه ی خود شما(و بخاطر اعمال خودتان است)

۲_جوان ناکام!
این اصطلاح‌ عامیانه برای جوانهایی که قبل از ازدواج از دنیا میروند بکار میرود ،درحالیکه ازدواج کام حقیقی یک انسان نیست که اگر ازدواج نکرد به او بگویند ناکام ،بلکه کام حقیقی انسان رسیدن به مقام بندگی خداست و استفاده ی خوب کردن از عمر و فرصتی که خدا به او داده است.

۳_عیسی به دین خود، موسی به دین خود!
این جمله معنای صحیحی ندارد، زیرا بین پیامبران خدا، کوچکترین اختلافی نبوده و همه ی آنها عقیده ی یکسانی داشتند.

۴_ ولش کردی به امان خدا!
این حرف کفر آمیز است ،زیرا اگر کسی مال یا فرزند خود را به امان خدا بسپارد که غمی نیست بهتر است بجای این کلام گفته شود: ولش کردی به حال خودش!

۵- انسان جایز الخطاست!
این حرف نیز غلط است ،زیرا انسان برای خطا آزاد نیست.بهتر است بگوییم انسان ممکن الخطاست، یعنی ممکن است خطا کندوگرنه جوازخطا وگناه برای هیچ انسانی صادر نشده است.