سن آموزش روزه داری

باید بکوشیم رغبت فرزندان نسبت به انجام تکالیف عبادی را به انگیزه و خواست درونی آن‌ها تبدیل کنیم؛ چرا که اگر این علاقه از درون و به اراده آنان نباشد، تربیت دینی موثر نخواهد بود. والدین باید با بهره‌گیری از بُعد عاطفی و هیجانی کودک، تصویری زیبا از خدا و تکالیف دینی برای او ترسیم کنند. پدر و مادرها باید با تشویق، تأثیرگذار مذهبی برای فرزندشان باشند و انگیزه گرایش عمل به تکالیف عبادی و ارتباط با خدا را در کودک درونی کنند.

بیشتر کسانی که در سنین بالاتر وظایف عبادی را به خوبی انجام نمی‌دهند، بی‌اعتقاد به مبانی دینی نیستند. بلکه کوتاهی آن‌ها به دلیل نبود زمینه مناسب و آمادگی دینی لازم در سنین کودکی است.

علامه مجلسی (رضوان الله علیه) از قول دیگران می‌فرماید:

«عبادت کودکان و نوجوانان قبل از سن تکلیف برای اصلاح و تربیت آن‌هاست و همچنین یک نوع تمرین و آمادگی قبل از سن تکلیف است تا وقتی که بزرگ شدند و به سن تکلیف رسیدند عمل به دستورات دین برایشان آسان باشد، همان طور که قبل از بزرگ شدن آن‌ها ادب می‌شوند.» ^{_{(بحارالانوار: ج 85 , ص 133)}}

در سیره معصومان (ع) نیز آموزش روزه داری فرزندان قبل از آنکه به سن تکلیف برسند آغاز می‌شد:

«ما فرزندانمان را در هفت سالگی امر می‌كنیم تا به اندازه توانایی‌شان، نصف روز یا بیشتر یا كمتر روزه بگیرند، هنگامی كه تشنگی و گرسنگی بر آنان غالب آمد، دستور می‌دهیم كه افطار كنند. این عمل، برای آن است كه به روزه گرفتن عادت نمایند، پس، شما كودكان (پسران) خود را در نه سالگی به اندازه توانایی‌شان به روزه گرفتن امر كنید و چون تشنگی و گرسنگی بر آنان غالب شد، افطار كنند.» ^{_{(الكافی ج‏4، ص 125)}}

منبع:tebyan.net