اگر می خواهیم اتحاد و اتفاق حاصل شود مسائل انتخابات را باید به فراموشی سپرد، انتخابات مشکلاتی داشت و بد اخلاقی هایی صورت گرفت اما باید صرف نظر کرده و گذر کنیم و دست به دست هم دهیم.

 اتحاد با شعار درست نمی شود،  برخی خیال می کنند که باید شعار داد، اتحاد در صورتی درست می شود که همه در مدیریت کشور شرکت داشته باشند.

 اگر کسی تمام وزرا، استانداران، فرمانداران و مسؤولان را از جناح خود قرار دهد شعار وحدت توخالی است، تمام جناح ها باید در مدیریت کشور دخالت داشته باشند، باید ببینیم این کار را می کنند یا مجددا به سراغ جناح بازی می روند کما این که در گذشته گاهی این چنین بوده است.

 باید عملا وارد وحدت شویم، همه باید خود را در مدیریت کشور سهیم بدانیم و دست به دست هم دهیم، نباید نگاه بیگانه به یکدیگر داشته باشیم بلکه باید برادر بدانیم آن هم در زمانی که دشمن تروریست ها را استخدام می کند و می فرستد، کسانی که دم از مبارزه با تروریسم می زنند این کار را انجام می دهند.

 در شرایطی که دشمن هر روز یک تحریم تازه ای وضع می کند و تصور می کند که تحریم ها به نتیجه می رسد باید عملا دست اتحاد به هم بدهیم نه این که شعاری باشد.

ازبیانات حضرت ایت الله مکارم شیرازی در نشست و ضیافت افطاری اساتید سطوح عالی و قرآنی حوزه علمیه قم. 1396/03/28 

دموکراسی از روی ناچاری است و در واقع حکومت مردم بر مردم نیست؛ در انتخابات نصف به علاوه یک پیروز است در حالی که ممکن است کلا 50 درصد مردم در انتخابات شرکت کرده باشند که در این صورت در واقع نصف به علاوه یک آراء یعنی 25 درصد مردم که در واقع این حکومت، حکومت مردم بر مردم نیست؛ تازه باید ببینیم که کدام دموکراسی را مد نظر داریم.

حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی در سومین شب از لیالی قدر در مسجد مدرسه علمیه امام کاظم(علیه السلام)، فرمودند:

اخیرا در سخنان یکی از دولت مردان بیان شده بود، امام علی علیه السلام ولایت و امامت را با آرای مردم دانسته و گفته، دموکراسی میراث علی علیه السلام است؛ این حرف، حرف عجیبی است؛ زیرا شما یک صفحه از نهج البلاغه را دیده اید و خطبه های دیگر و آیات قرآن را ندیده اید؛ اولا شما باید آیات قرآن را ببینید، قرآن می فرماید، ولی شما کسی است که در حال رکوع زکات داد؛ خداوند ولی را تعیین کرده است؛ آیات ولایت در قرآن کریم فراوان است.

امام علی(علیه السلام) در این سخن به اتمام حجت در مقابل مخالفان می پردازند؛ علاوه بر آن از مسلمات مذهب شیعه است که امام (علیه السلام)و ولی از سوی خداوند تعیین می شود نه آرای مردم.

 عده ای از بزرگان عرب خدمت پیامبر (صلی الله علیه و آله)رسیده و بیان کردند، ما حاضریم شما را تا جایی تقویت کنیم که حکومت تو قوی شود؛ ولی یک شرط داریم و این شرط آن است که پس از تو حکومت به ما داده شود؛ پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) فرمودند، تعیین جانشین من با خداست و به هر کسی که خواست ولایت می دهد؛ در مراسم غدیر، پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) امام علی(علیه السلام) را از سوی خدا به عنوان جانشین قراردادند.

دموکراسی از روی ناچاری است و در واقع حکومت مردم بر مردم نیست؛ در انتخابات نصف به علاوه یک پیروز است در حالی که ممکن است کلا 50 درصد مردم در انتخابات شرکت کرده باشند که در این صورت در واقع نصف به علاوه یک آراء یعنی 25 درصد مردم که در واقع این حکومت، حکومت مردم بر مردم نیست؛ تازه باید ببینیم که کدام دموکراسی را مد نظر داریم.

 آیا آمریکا را مد نظر داریم که با پول فراوان مردم را فریب می دهند و آرای آنها را می خرند؟ ما نیز از روی ناچاری بیان می کنیم که با آرای مردم باید امور کشور اداره شود، قرار نیست که امام (علیه السلام)نیز با آرای مردم انتخاب شود؛ زیرا امام با حکم الهی نصب می شود؛ نباید این عزیزان یک صفحه نهج البلاغه را ملاک قرارداده و نظام را شکل دیگری جلوه دهند؛ امیدواریم که اشتباه خود را اصلاح کنند.

 یقین داشتن بالاترین نعمت الهی است؛ یقین داشتن به این معنی است که باور کنیم که خداوند از رگ گردن نیز به ما نزدیک تر است؛ چشم هایی که به خیانت گردش می کند از سوی خدا رصد می شود؛ خدا از درون سینه ها باخبر است و همه ما باید این مسایل را باور داشته باشیم.

 یقین به مبدا و معاد از دیگر مفاد یقین است؛ باید باور داشته باشیم که خداوند سرسوزن کار خوب و بد ما را می بیند؛ همه ما باید این مسایل را باور کنیم؛ اگر کسی این مسایل را باور کند، زندگانی اش، مملو از ایمان و تقوا خواهد شد.

امام علی(علیه السلام) در معرفی خود فرمودند، اگر تمام قصرها و ثروت ها و گنج ها و… که بزرگترین رشوه است را به علی(علیه السلام) دهید، کوچکترین ظلم این عالم را که شامل ظلم به یک مورچه است را نخواهم کرد.

 در روایات بیان شده، کار کوچک همراه با یقین بیش از یک کار بزرگی است که با عدم یقین یا با تزلزل یقین انجام شده است.

از آسیب های یقین، دلبستگی، حرص، هوا پرستی است؛ در روایات بیان شده است، اگر با دنیا پرستان هم نشین شوید ایمان شما هم ضعیف می شود.

خلاصه ای از بیانات حضرت ایت الله مکارم شیرازی ، 1396/03/28

قالَتْ إِحْداهُما يا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِيُّ الْأَمِينُ‏(قصص/26)

يكى از آن دو زن گفت: اى پدر، او را استخدام كن، زيرا بهترين كسى است كه استخدامش می كنى (اين مرد) نيرومند با امانت است‏.

در جریان حضرت موسی علیه السلام هنگامى كه آن حضرت  نزد حضرت شعيب علیه السلام آمد و سر گذشت خود را براى شعيب شرح داد و شعيب به وى فرمود: از دست ظالمان نجات يافتى يكى از دختران شعيب به پدر خود گفت: پدر جان! اين جوان را براى خويشتن استخدام كن. زيرا بهترين فردى كه تو بخواهى استخدام نمائى بايد آن كسى باشد كه: هم قوى و نيرومند باشد، و هم امين. و اين جوان:هم نيرومند است، و هم امين.

در الميزان از تفسير قمى نقل شده: از كجا دانستى كه قوى و امين است، گفت: قوّت او را از كشيدن دلو و آب دادن دانستم و دليل امانتش آنست كه به من گفت: تو عقب بمان راه را به من نشان بده من از قومى هستم كه به پشت زنان نگاه نمى‏ كنيم، دانستم كه او امين است.

براساس این آیه می توان دریافت که دراعضای یک خانواده همۀ اعضاء اگر گفتار عاقلانه ومنطقی داشته باشند می توانند پیشنهادخود مطرح کرده وقابل قبول است. لذا دختران نیز در خانواده براساس منطق وحکمت، حق پیشنهاد دارند ودر این مورد تفاوتی با دیگران نداشته وحرفشان خریدار دارد.چنانکه دختر حضرت شعیب چنین کرد وکلام او مورد قبول پدر واقع شدچرا که دلیل این پیشنهاد را عقلا ومنطقا بیان کرد وگفت :القویّ الامین؛ این هم نیرومند است یا به قولی تخصص دارد وهم امین است،یعنی نسبت به کار خود تعهد دارد.

فجََاءَتْهُ إِحْدَئهُمَا تَمْشىِ عَلىَ اسْتِحْيَاءٍ قَالَتْ إِنَّ أَبىِ يَدْعُوكَ لِيَجْزِيَكَ أَجْرَ مَا سَقَيْتَ لَنَا فَلَمَّا جَاءَهُ وَ قَصَّ عَلَيْهِ الْقَصَصَ قَالَ لَا تخََفْ نجََوْتَ مِنَ الْقَوْمِ الظَّلِمِينَ(قصص/25)

پس يكى از آن دو زن در حالى كه با نهايت شرم و حيا راه مى‏ رفت نزد وى آمد، گفت:همانا پدرم تو را مى‏ طلبد تا مزد اينكه براى ما (دام‏ها را) آب دادى بپردازد. پس چون به نزد او آمد و سرگذشت خود را بازگو نمود: وى گفت: بيم مدار، از گروه ستمكاران نجات يافتى‏.

عبارت «عَلَى اسْتِحْياءٍ» در محلّ حال است، يعنى آن زن، با شرم و حياى بسيار مى ‏آمد.

اصل داستان اين است كه چون دختران شعيب جلوتر از چوپانان و زودتر از روزهاى ديگر، با سير بودن كامل گوسفندان و پستانهاى پرشير آنها، پيش پدر برگشتند، پدر علّت را پرسيد، آن دو گفتند: مرد نيكوكارى را يافتيم كه بر ما ترحّم كرد و گوسفندان ما را آب داد. شعيب به يكى از آنها گفت: او را پيش من بياوريد، از اين رو يكى از آنها پيش موسى برگشت (سفارش پدر را گفت) موسى در پى دختر براه افتاد، در بين راه متوجّه شد كه باد لباس دختر را به بدنش مى‏ چسباند و اندام او را نمايان مى‏ سازد (از آن جا كه عصمت و عفّت موسى اجازه ديدن چنين منظره‏ اى را نمى ‏داد) به دختر گفت: تو از پشت سر من بيا و با گفتارت مرا راهنمايى كن.(تفسیرجوامع الجامع مرحوم طبرسی ره،ج4،ص520)

برخی گفته اند: به خدا قسم كه او هرگز ميان مردم آمد و شد نكرده بود و لكن از جمله زنان مستحييه بود كه طريق راه رفتن ميان مردم را نمى‏ دانست و هرگز با كسى از مردم تكلم نكرده بود. بنا بقولى در حين آمدن از جاده عدول نموده به كنار مى‏ آمد. چون از دور موسى را ديد پيشتر نيامد بلكه همانجا ايستاد و ندا كرد: قالَتْ إِنَّ أَبِي يَدْعُوك‏.(تفسیراثنی عشری،حسین بن احمد حسینی)

اگر كلمه” استحياء” را نكره، بدون الف و لام- آورد، براى رساندن عظمت آن حالت است، و مراد از اينكه راه رفتنش بر” استحياء” بوده، اين است كه: عفت و نجابت از طرز راه رفتنش پيدا بود.(تفسیرالمیزان، ذیل همین آیه)

از مهم ترین درسهای این آیه این است که بدانیم رفت وآمد زن در بیرون خانه باید براساس حیا وعفت باشد،و از بارزترین وبرجسته ترین کمالات زن در قرآن می باشد.

شبهايي كه به نام شب قدر موسوم اند، شاهد برگزاري مراسم احياء از سوي مساجد و حسينه و … مي باشيم كه هر يك مقيد به انجام مراسم دعا و نيايش از پاسي از شب تا هنگام سحر بوده و در اين ميان شب زنده داران عزيز نيز كه به اميد بهره معنوي بيشتر قدم به مراسم گزارده اند پا به پاي آنان تا سحر بيدارند.

احياء شب قدر به بيدار بودن شب تا سحر خلاصه نمي شود اين بيدار بودن هدفي پشتش نهفته است و آن عبادت است، بله، قرائت دعا و قرآن نيز در اين شب عبادت است اما به قول شاعر :
 
ميان ماه من تا ماه گردون تفاوت از زمين تا آسمان است
 
از بزرگترين اهداف احياء و شب زنده داري ها رجوع و بازگشت به خداست، هدف برقرار كردن ارتباط دلي و روحي با خداوند متعال است نه صرف ايراد كردن دعاهايي كه با حال كسالت و بي توجهي،صرفا لقلقه زبان بوده و آبي از آن گرم نمي شود.
 
اين روزها بازار وردها بسي گرم و شلوغ است، ارتباط با خدا به وردي كه سابق ميان مردم رايج بوده فروكاسته شده و متأسفانه افراد به دعا به چشم همان ورد نگاه مي كنند كه چطور بخوانند و چند بار تكرار كنند.
 
امام كاظم (عليه السلام ) فرموده است، هر كس شب قدر غسل كند و تا طلوع سپيده، شب زنده داري كند، از گناهان خود بيرون مي رود.
 
شب قدر نيز از اين امر مستثني نيست، غافل از آنكه با يك جمله و سخني كه از اعماق وجودت بر مي آيد مي تواني شب قدر را قدر نهي و با يك استغفرالله كه از صميم قلب به زبان مي آوري رحمت خداوندي را شامل حالت كني، و با لحظه اي خلوت كردن با خداي خود و در دل كردن با او رابطه ات را با ذات يگانه اش محكم تر و عميق تر سازي. بدان آنچه در اين بين حائز اهميت است شوق و نشاط در برقراري ارتباط با خداست، نه تحمل رنج بيداري شب تا صبح و در آخر دست خالي به خانه خويش بازگشتن.
 
شركت در مراسم و محافل احياء درست است كه در بردارنده فوايد و نتايج مطلوبي نيز هست اما آيا در ميان اين خستگي محافل و شلوغي و ازدحامش مي توان راهي به سوي خلوت با خدا يافت ؟ آيا نمي توان فرصت را طلائي ساخت و به جاي پرداختن به اورادي خاص روح و دل شب زنده دار را، آن هم نه در چند ساعت بلكه در زمان كمتري به گونه ايي كه از شب زنده داريش شادمان باشد، صيقل داد؟ چه نيكوست اي دوست عزيز اگر محفلي را ترتيب مي نهي هدفت بيدار كردن دلهاي شب زنده داران باشد نه باز نگاه داشتن چشمانشان.

شب قدر، شبي است بزرگ. شبي كه صاحب دلان در طول سال انتظار رسيدنش را مي كشند. شبي كه به گفته قرآن ملائكه از آسمان به زمين مي آيند و تقدير يك سال ديگر، براي بندگان رقم مي خورد. شبي كه مي توان آن را آغازي نو دانست.
 
از همين رو در روايات اسلامي تأكيدات فراواني بر بزرگداشت اين شب عظيم به وسيله شب زنده داري، مناجات، خواندن قرآن و ادعيه، برپا داشتن نمازهاي مستحبي و قرآن بر سر نهادن شده است. لكن بايد توجه داشت كه انجام اين سنت هاي نيكو لطمه اي بر واجبات نزند و خسراني جبران ناپذير را به دنبال نداشته باشد. برخي از واجباتي كه گاه در اين شب مورد غفلت واقع مي شوند در اين مجال بررسي خواهند شد.

ترك نماز صبح
 
معمولا چند ساعتي تا نماز صبح باقي است كه شب زنده داران به خانه بازمي گردند و پس از خوردن سحري خواب بر چشمانشان مستولي مي گردد. اين بهترين زمان براي شيطان است تا دست به كار شده و اجر شب زنده داران را ضايع كند. فرصتي مناسب براي ترك واجب به بهانه انجام مستحب. و بدا به حال كساني كه فريب شيطان را خورده و نتوانند بر خواب خوش چيره شوند. اين در حالي است كه صاحب ليالي قدر، امام علي (عليه السلام) در آخرين وصاياي خويش به امام حسن (عليه السلام) فرمودند:

ادامه »

  
اميرالمؤمنين عليه السلام در روز عيد فطر ، پس از اقامه  نماز عيد، در جمع مردم به خطابه ايستاد و فرمود:

*… اي بندگان الهي، شما را به تقواي پروردگار سفارش مي‌کنم؛ (همان خدايي که) نعمتش به آخر نمي‌رسد و رحمتش پاياني ندارد، بندگانش از او بي‌نياز نمي‌گردند و تمامي اعمال، پاداش نعمتهايش را نمي‌دهد. (هم او) که (ما را) نسبت به تقوا تشويق نمود و درباره دنيا زهد آموخت، و از گناهان بر حذر داشت.

(پروردگاري که) به جاودانگي و بقا عزيز گشته و خلقش را با مرگ و نيستي کوچک ساخته است، در حاليکه، مرگ سرانجام مخلوقات و مسير روشن جهانيان است و بر پيشاني زنده‌ها نوشته شده است. مرگ را گريز فرار کننده‌ها درمانده نمي‌کند و چون فرارسيد، هواپرستان را اسير مي‌نمايد، هر لذتي را ويران مي‌سازد، تمامي نعمتها را نابود مي‌کند و تمامي خوشي‌ها را قطع مي‌نمايد.

و دنيا سرايي است که خداوند، فنا را براي آن نوشته و براي ساکنانش، خروج از آن را رقم زده، (اما) بيشتر مردم قصد ماندن در آنرا دارند و آباد ساختن آن را بزرگ مي‌پندارند، در حاليکه دنيا (چيز) خرم و شيريني است و براي آنکس که آن را مي‌خواهد، به سرعت مي‌گذرد و قلب آنکس که به آن مي‌نگرد را فريب مي‌دهد…

*پس  خدا رحمت خويش را شامل حالتان کند، به همراه بهترين چيزي که در اختيار داريد، از آن کوچ کنيد، و بيشتر از مقداري اندک، از آن چيزي نجوييد و بيش از حد کفاف از آن نخواهيد، به کم آن راضي باشيد و به آنچه افراد خوشگذران از آن بهره‌مند هستند، چشم مدوزيد.

*دنيا را سبک بشماريد و آنرا وطن خود قرار ندهيد، مبادا به انواع نعمتها و سرگرمي‌ها مشغول شويد، چرا که آنها باعث غفلت و فريب مي‌گردند.

همانا دنيا خود را به نشناختن زده (گويي که اصلا شما را نمي‌شناسد)، و پشت کرده، بار سفر بسته و خداحافظي نموده و آخرت (به سوي ما) کوچ مي‌کند، مي‌آيد، نزديک رسيده و اعلام ورود مي‌کند.

*آگاه باشيد که هنگام آماده شدن، امروز است و مسابقه، فرداي قيامت خواهد بود، خط پايان بهشت است و آنکه بدان نرسد در دوزخ خواهد بود.

آيا کسي نيست که از گناهان خويش پيش از رسيدن مرگش توبه کند؟

آيا کسي نيست پيش از آنکه روز بدبختي و نيازش فرا برسد، براي خويش کاري نمايد؟

خدا ما و شما را جزو کساني قرار دهد که از او مي‌ترسند و به ثوابش اميد دارند.

امروز، روزيست که خداوند آنرا براي شما عيد قرار داده و شما را شايسته آن نموده است، پس خدا را ياد کنيد تا شما را ياد نمايد و او را بخوانيد، تا شما را اجابت کند و فطريه خويش را بپردازيد، چرا که سنت پيامبرتان و فريضه‌اي واجب از جانب پروردگار شماست…

خداوند ما و شما را بوسيله تقوا حفظ کند و آخرت را برايمان بهتر از دنيا قرار دهد…» 

 شيخ صدوق، کتاب “من لايحضره الفقيه"، جلد 1، صفحات 517 – 515.