13- ثعلبیه
سه شنبه، 22 ذی حجه
خبر شهادت مسلم
عبد الله بن سليم و مذرى بن مشمعلّ أسدى مى‏ گويند: وقتى حجّمان تمام شد، تمام همّت خود را بر پيوستن به حسين عليه السّلام‏ در بين راه قرار داده بوديم، به خاطر اينكه مى‏ خواستيم ببينيم كار و بارش به كجا مى ‏انجامد؟ لذا حركت كرديم، دو شترمان را به سرعت مى ‏بردند تا اينكه به زَرود رسيديم، وقتى نزديك زرود شده بوديم، مردى را ديديم كه وقتى چشمش به حسين عليه السّلام‏ افتاد راهش را كج كرد، حسين عليه السّلام‏ توقف نمود گويا براى او توقف كرده بود ولى وقتى ديد آن مرد راهش را كج كرد حسين عليه السّلام هم‏ رهايش نموده، به راه خويش ادامه داد.
يكى از ما به رفيقش گفت: برويم نزد اين مرد و از او در رابطه با كوفه‏ بپرسيم، اگر خبرى از كوفه داشته باشد ما نيز از وضع كوفه با خبر مى‏ شويم، لذا رفتيم تا اينكه به او رسيديم، گفتيم: سلام عليك، گفت: عليكم السلام و رحمة الله.
گفتيم مرد كدام قبيله‏ اى‏؟ گفت أسدى هستم، گفتيم ما هم أسدى هستيم. تو كيستى؟ گفت من بكير بن مثعبة هستم. ما هم نسب خود را به او معرفى كرديم، بعد گفتيم از مردم پشت سرت به ما خبر بده؟
گفت بله، از كوفه خارج نشده بودم كه مسلم بن عقيل و هانى بن عروة كشته شدند و ديدم آن دو را با پاهايشان در بازار مى‏ كشيده‏اند.

عبد الله بن سليم و مذرى بن مشمعلّ‏ مى‏ گويند بعد از اين گفتگو آمديم و به حسين عليه السّلام‏ ملحق شديم و همراهش رفتيم تا فرود آمد و منزل كرد.

حسين عليه السّلام‏ شب را در ثعلبيّه منزل كرد، وقتى فرود آمد نزدش رفته، بر او سلام كرديم، جواب سلاممان را

ادامه »

وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَكُمْ لاَ تَسْفِكُونَ دِمَاءكُمْ وَلاَ تُخْرِجُونَ أَنفُسَكُم مِّن دِيَارِكُمْ ثُمَّ أَقْرَرْتُمْ وَأَنتُمْ تَشْهَدُونَ(البقره/ 84)

و هنگامى را كه از شما پيمان گرفتيم كه خون هم را نريزيد و يكديگر را از سرزمين خود،
بيرون نكنيد. سپس شما اقرار كرديد (و بر اين پيمان) گواه بوديد. 

تفسير

در تفسيرمنسوب به  امام حسن عسكرى عليه السّلام در شان نزول این آیه چنین آمده است:

پيغمبر اعظم اسلام صلّى اللَّه عليه و آله فرمود: آيه 84سوره بقره در شأن يهود نازل شد .
اين آيه در شأن آن يهوديانى نازل شد كه عهد و پيمان خدا را شكستند، پيامبران خدا را تكذيب نمودند، اولياء خدا را شهيد كردند.
سپس حضرت رسول فرمود:

آيا ميخواهيد: شما را از يهوديان اين امت كه شبيه به آن يهوديان هستند آگاه كنم؟

گفتند: آرى يا رسول اللَّه!

فرمود:آنان گروهى از امت من مي باشند كه خود را از امت من مي دانند و مع ذلك، با فضيلت‏ ترين ذريه مرا شهيد مى‏ كنند، پاكيزه‏ ترين نسل مرا به قتل مي رسانند، شريعت و سنت مرا تغيير مي دهند، حسن و حسين مرا شهيد مى‏ نمايند، همان طور كه گذشتگان يهود يحيى بن زكريا را كشتند!! آگاه باشيد! همان طور كه خدا كشندگان حضرت زكريا را لعنت كرد قاتل‏هاى حسنين را نيز لعنت خواهد نمود.

خداى توانا قبل از روز قيامت يك هادى و مهدى (يعنى حضرت صاحب الزمان) را از اولاد حسين مظلوم براى فرزندان آنان مبعوث خواهد كرد تا آنان را به وسيله شمشيرهاى دوستانش به آتش جهنم بسوزاند.

آگاه باشيد؛ خدا قاتل‏هاى حسين را با آن افرادى كه آنان را دوست داشته باشند و ياور ايشان باشند، و افرادى كه بدون تقيه از لعن بر آنان خوددارى نمايند لعنت كرده است.

آگاه باشيد؛ خدا بر گريه ‏كنندگان امام حسين عليه السّلام و اشخاصى كه دشمنان او را لعنت كنند و افرادى كه قلبشان از غيظ و غضب بر آنان پر باشد صلوات و رحمت مي فرستد.

آگاه باشيد؛ افرادى كه به قتل حسين راضى باشند در قتل آن حضرت شريك خواهند بود! آگاه باشيد؛ كشندگان امام حسين و ياران و تابعين ايشان و اشخاصى كه از آنان پيروى نمودند از دين خدا بيزارند.

خداى مهربان به ملائكه مقربين خود دستور مي دهد آن اشكهائى را كه در عزاى امام حسين عليه السّلام ريخته مى ‏شود به خازنهاى بهشت دهند تا آنها را با آب حيات ممزوج نمايند و گوارائى آب حيات بدين وسيله هزار برابر آن خواهد شد.

ملائكه اشك افرادى را كه براى خوشحال و خندان شدن از قتل امام حسين مي ريزند در جهنم مي برند و آنها را به آب جوش و صديد و غساق و غسلين  آن ممزوج مي كنند تا حرارت آن بيشتر و عذاب آن هزار برابر شديدتر گردد و دشمنان آل محمّد صلّى اللَّه عليه و آله كه در جهنم هستند بوسيله آن معذّب شوند.

منبع:زندگانى حضرت امام حسن مجتبى عليه السلام( ترجمه جلد 44 بحار الأنوار)، محمد باقر بن محمد تقى مجلسى،ص324

12-زَرود
دوشنبه، 21 ذی حجه

ملاقات با زهیربن قین

زهیر، در نزدیکی اردوی امام خیمه زده بود واز هواداران عثمان به شمار می رفت.
مردى از بنى فزارة مى ‏گويد: ما با زهير بن قين بجلى بوديم، هنگامى كه از مكه حركت كرده بوديم همراه حسين عليه السّلام‏ راه مى‏ رفتيم، ولى از اينكه با حسين عليه السّلام‏ در يك منزل همنشين شويم به شدت پرهيز مى ‏كرديم‏ به طورى كه هيچ چيزى نزدمان مبغوض‏تر از اين نبود كه با حسين عليه السّلام در يك منزل فرود بياييم. از اين رو وقتى حسين عليه السّلام‏ در حركت بود زهير جلو مى‏ افتاد، اين روند ادامه داشت‏ تا اينكه در جايى فرود آمديم كه هيچ چاره‏ اى جز منزل كردن در كنار حسين عليه السّلام‏ نداشته‏ ايم، لذا حسين عليه السّلام‏ در گوشه‏ اى و ما در گوشه ديگرى منزل كرديم، هنگامى كه ما بر سر سفره غذا نشسته بوديم فرستاده حسين آمد، سلام كرد و داخل شد، گفت: زهير بن قين؛ ابى عبد الله حسين بن على مرا پى شما فرستاده، تا نزد او بيايى، ناگاه‏ همگى هر چه در دست داشتيم به زمين انداختيم و ميخكوب شديم‏ گويى پرنده‏ اى بر سرمان نشسته بود! دلهم بنت عمرو، همسر زهير بن قين گفت: من به زهير گفتم: پسر رسول الله دنبالت مى ‏فرستد تو سرباز مى ‏زنى‏ نمى‏ روى! سبحان الله! برو صحبتش را بشنو بعد برگرد.
زهير بن قين نزدحضرت‏ آمد، ولى چيزى نگذشت كه با چهره ‏اى بشّاش و درخشان بازگشت. و به همراهانش گفت: هر كس مى‏ خواهد، دنبال من بيايد وگرنه اين آخر همراهى و ديدار ما با يكديگر است! لكن حديثى را برايتان نقل كنم! ما در بلنجر [قفقاز] جنگ مى ‏كرديم كه خداوند پيروزى را نصيبمان كرد و غنايمى به دست آورديم. سلمان باهلى گفت: آيا از پيروزى‏ اى كه خدا نصيبتان كرد و غنايمى كه به دست آورديد شاد و خوش‏حال شديد؟
گفتيم: بله، [سلمان‏] گفت: روزى كه‏ جوانان آل محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم را يافتيد از جنگ در ركابشان بيش از غنايمى كه به دست آورديد مسرور و شادمان باشيد. امّا من [زهير]، شما را به خدا مى ‏سپارم! بعد به همسرش گفت: تو را طلاق مى ‏دهم نزد خانواده‏ ات برو، دوست ندارم به واسطه من به شما چيزى جز خير برسد.

 نخستين گزارش مستند از نهضت عاشورا / ترجمه وقعة الطف‏/محمد هادی یوسفی غروی

11-منزل شقوق
یکشنبه، 20 ذی حجه

ملاقات امام (ع) با مرد کوفی وانشاداین اشعار:

فَإِنْ‏ تَكُنِ‏ الدُّنْيَا تُعَدُّ نَفِيسَةً فَدَارُ ثَوَابِ اللَّهِ أَعْلَى وَ أَنْبَلُ‏

وَ إِنْ تَكُنِ الْأَمْوَالُ لِلتَّرْكِ جَمْعُهَا فَمَا بَالُ مَتْرُوكٍ بِهِ الْحُرُّ يَبْخَلُ‏

وَ إِنْ تَكُنْ الْأَرْزَاقُ قِسْماً مُقَدَّراً فَقِلَّةُ حِرْصِ الْمَرْءِ فِي الْكَسْبِ أَجْمَلُ‏

وَ إِنْ تَكُنِ الْأَبْدَانُ لِلْمَوْتِ أُنْشِئَتْ‏ فَقَتْلُ امْرِئٍ بِالسَّيْفِ فِي اللَّهِ أَفْضَلُ‏

عَلَيْكُمْ سَلَامُ اللَّهِ يَا آلَ أَحْمَدَ فَإِنِّي أَرَانِي عَنْكُمْ سَوْفَ أَرْحَل‏

«اگر دنيا به نظر دنيا پرستان، گرانبها شمرده شود، همانا پاداش خدا گرانبهاتر و برتر است،

و اگر پيكر ما را براى مرگ و كوچيدن از اين دنيا، سرشته‏ اند، كشته شدن در راه خدا بهتر خواهد بود.
و اگر سهم هر كسى از رزق دنيا مقدّر شده، بنا بر اين حرص اندك براى تحصيل دنيا زيباتر خواهد بود.
و چون عاقبت انباشتن ثروت، ترك كردن و واگذاشتن آن است، بنا بر اين چرا بايد در مورد ثروتى ناپايدار بخل ورزيد؟

سلام خدا برشما خاندان احمد، من خود را می بینم که به زودی از کنار شما کوچ خواهم کرد.»

قصۀ کربلا

 
8-منزل فَید
چهارشنبه،16 ذی الحجه

9-الاجفُر
پنج شنبه، 17 ذی حجه

10- خزیمیّه
جمعه، 18 ذی حجه
امام یک شبانه روز در این منزل توقف نمود، صبح هنگام زینب مکرّمه علیها سلام به نزد او آمد وگفت: ای برادر! آیا به شما بگویم که شب گذشته چه شنیدم؟!
امام فرمود: چه شنیدی؟
گفت: در نیمه های شب از خیمه ها بیرون رفتم، شنیدم هاتفی می گفت:

اَلا یــا عَینُ فـاحتَفِلی بِجهدِ وَ مَن یَبکی عَلَی الشُهداءِ بَعدی
عَــلی قَــومٍ تَسوقُهُم المَـنایا بِـمِقـدارٍ اِلـــــی اِنــجازِوَعــــدٍ

« ای چشم بکوش واز اشک پر شو، کیست بعداز من بر این شهیدان بگرید. قومی که مرگ آنها را با خود مب برد، چنانچه خدا مقدّر فرموده تا وعدۀ او تحقق یابد.»

 قیس بن مسهر نامه امام را گرفته وبا شتاب رکاب میزد تا به قادسیه رسید. گروهی از مزدوران ابن زیاد راه را بر او گرفته تا او را تفتیش کنند. او به ناچار نامۀ امام را پاره نمود تا از مضمون آن آگاه نشوند.

مزدوران ، قیس و قطعه های نامه را نزد عبیدالله بن زیاد بردند.
عبیدالله پرسید: توکیستی؟
پاسخ داد: مردی از شیعیان امیرالمومنین،حسین بن علی علیه السلام.
عبیدالله گفت: نامه ای را که با تو بود چرا پاره کردی؟
پاسخ داد: برای اینکه تو از مضمون آن آگاه نشوی.
عبیدالله گفت: نامه را چه کسی فرستاده ونزد چه کسانی می بردی؟
پاسخ داد: از حسین علیه السلام به سوی گروهی از اهل کوفه بود که من اسامی آنها را نمی شناسم.

عبیدالله خشمناک شد وفریاد زد: به خدا قسم تو را هرگز رها نکنم مگر اینکه اسامی آنها را بگویی ویا اینکه برمنبر بالا رفته وحسین وبرادرش را سبّ کنی! در این صورت تورا رها می کنم والّا تو را از دم تیغ خواهم گذراند.
قیس در پاسخ گفت: چون آن گروه را نمی شناسم ، پیشنهاد دوم تورا انجام خواهم داد!
عبیدالله با این گمان که او از مرگ می هراسد، قبول کرد ودستور داد مردم کوفه در مسجد اعظم آن شهر گرد آیند تا سخنان قیس بن مسهر، فرستادۀ امام را در مدح بنی امّه بشنوند.

در این هنگام قیس برفراز منبر رفت وپس از حمد وثنای الهی،درود بر رسول گرامی ورحمت بسیار بر علی وفرزندانش فرستاد، سپس برعبیدالله وپدرش وسردمداران حکومت از کوچک وبزرگ لعنت فرستاد وبا صدای بلند گفت: «ای مردم! حسین بن علی بهترین خلق خدا وفرزند فاطمه دختر رسول خداست، ومن فرستادۀ او به سوی شما هستم. من در یکی از منازل بین راه از او جدا شده ونزد شما آمدم تا پیام او را برسانم، به ندای او لبیک گویید.»

مأمورین ابن زیاد که شاهد ماجرا بودند، جریان را به عبیدالله گزارش کردند و او که کاملا در نقشۀ خود شکست خورده بود وخشم سراپایش را گرفته بود فریاد زد که او را به بالای دارالاماره برده وبه زیرش افکنند، ومأمورین او نیز چنین کردند.

چون خبرشهادت قیس به امام رسیدبسیار محزون گردید ودر حالی که اشک از دیدگانش جاری بود می گفت:«بارخدایا! برای ما وشیعیان ما جایگاهی والا در نزد خود قرار ده وما وشیعیان ما را در جوار رحمت خود مستقر فرما که تو بر انجام هر کاری قادری»