• روز سوم محرم عمر بن سعد به سرپرستى چهار هزار سواره از كوفه حركت كرد و در نينوا وارد شد .

به مجرد ورود به عروة بن قيس دستور داد حضور حسين ع رفته، سؤال كند براى چه مقصودى به اين سرزمين وارد شدى و هدف شما چيست؟ عروه از همان عده بود كه دعوت نامه براى حسين ع نوشته بود به همين مناسبت از انجام امر پسر سعد خوددارى كرده و بالاخره به هر يك از رؤسائى كه به آن حضرت نامه نوشته بودند همين امر را نمود. ليكن تيرش بخطا خورده و غرضش عملى نشد و تنها كسى كه براى اين كار پيش قدم شد كثير بن عبد اللَّه شعبى است كه سوارى دلاور و از هيچ چيزى رو گردان نبود براى شرفيابى حضور اقدس پيشنهاد داده و گفت من بجانب حسين خواهم رفت و هر گاه دستور باشد مى‏توانم او را ناگهان بقتل برسانم.

عمر گفت نمى‏ خواهم او را بقتل آورى بلكه مأموريت تو آنست كه پيش وى رفته و بپرسى براى چه هدفى بدين صوب آمده.
كثير طبق مأموريت بجانب خيام طاهرات روان شد ابو ثمامه صائدى به  مجردى كه او را ديد به حضرت ابا عبد اللَّه عرضه داشت اينك بدترين و خونريزترين مردم روى زمين بجانب شما مى ‏آيد آنگاه به طرف او توجه كرده چون نزديك خيام رسيد گفت هر گاه مى ‏خواهى بحضور اقدس حسينى شرفياب شوى شمشيرت را به من بده گفت سوگند به خدا چنين كارى نخواهم كرد و مناسب هم نميدانم و من فرستاده بيش نيستم اگر حاضر شديد سخن مرا به پذيريد مأموريتم را انجام ميدهم و گر نه بازمى‏ گردم ابو ثمامه گفت هر گاه حاضر نمى ‏شوى شمشيرت را بمن بدهى اجازه بده تا وقتى مشغول ابراز مأموريتى من قائمه شمشير ترا بدست بگيرم گفت هيچ گاه بدان دست پيدا نخواهى كرد.
ابو ثمامه گفت اكنون مأموريتت را بمن بگو تا به حضور مبارك معروض بدارم و من ترا براى‏ آنكه آدمى بدكار و خونريزى اجازه نميدهم با اين حال به حضور مبارك شرفياب شوى.

ادامه »

امام به كربلاء رسيد و اين روزدوم محرّم بود، پرسيد: «اين زمين را چه نام است».
گفته شد: كربلاء.
امام فرمود: (انزلوا، هاهنا و اللَّه محطّ ركابنا و سفك دمائنا، هاهنا و اللَّه مخطّ قبورنا، و هاهنا و اللَّه سبى حريمنا، بهذا حدّثنى جدّى)
، «فرود آييد، به خدا كه اين جا جاى فرود آمدن و ريختن خونهاى ماست، و اينجا جايگاه قبور ماست، به خدا كه اين جا جاى به اسارت رفتن حرم ماست و اين خبر را جدّم به من داده است».

همگان فرود آمدند، و حرّ با لشكرش نيز در كنارى فرود آمدند، و حسين عليه السّلام نشست و شمشيرش اصلاح مى ‏كرد و مى‏ فرمود:

يا دَهر افّ لك من خليل كم لك بالاشراق و الأصيل‏

تفو بر تو اى روزگار كه چه بد دوستى هستى و چقدر در هر شبانگاه و بامداد براى تو بود

مَن طالب و صاحب قتيل و الدّهر لا يقنع بالبديل‏

چقدر جوينده كه به كشتن رفته و اين روزگار است كه به نخبگان قناعت نورزد

و انّما الامر الى الجليل و كلّ حىّ فالى سبيل‏

همانا امر به نزد پروردگار است، و هر زنده‏اى راهى در پيش دارد

ما اقرب الوعد الى الرّحيل الى جنان و الى مقيل‏

وعده زمان كوچيدن به بهشت خداى چقدر نزديك است

راوى گويد:

ادامه »

 
24- نینوا

آخرین مکان، پس از حرکت امام (ع) از مکه، نینوا بود. نينوى جايى است كه حسين عليه السّلام در آنجا منزل كرد، در اين هنگام ناگاه سوارى با اسب نجيب، سلاح بر دوش و كمان بر شانه از طرف كوفه نمايان شد همگى توقف كرده منتظر او شدند، وقتى به آنها رسيد به حرّ بن يزيد و اصحابش سلام كرد ولى به حسين عليه السّلام و يارانش سلام نكرد، نامه‏ اى از عبيد الله بن زياد را تحويل حرّ داد كه در آن چنين آمده بود:
«وقتى نامه ‏ام به تو رسيد و فرستاده‏ ام نزد تو آمد حسين را متوقف كن و در بيابان بى ‏آب و علف و بدون حصار و سنگرى فرود آر، به فرستاده‏ ام دستور داده ‏ام همراه تو بوده از شما جدا نشود تا اينكه خبر اجراى دستورم توسط تو را برايم بياورد. و السلام»

وقتى حرّ نامه را خواند رو به اصحاب حسين عليه السّلام‏ گفت: اين نامه أمير عبيد الله بن زياد است به من دستور داده در جايى كه نامه‏ اش به دستم مى ‏رسد شما را متوقف كنم، اين فرستاده‏ اش است، به وى دستور داده تا زمانى كه نظر و فرمانش را اجرا نكرده ‏ام از من جدا نشود.

أبو الشعثاء يزيد بن زياد مهاصر كندى بهدلى به فرستاده عبيد الله ابن زياد نگاه كرده مقابلش ايستاد و گفت: آيا شما مالك بن نسير بدى از قبيله‏ كنده هستى؟ گفت: بله .
يزيد بن زياد گفت: مادرت به عزايت بنشيند؟ اين چه مأموريتى است كه به دنبالش آمده‏ اى؟ گفت: من به دنبالش نيامده‏ ام! از امامم پيروى كرده به بيعت خويش وفا نموده ‏ام، أبو الشعثاء گفت:  نه، شما نسبت به پروردگارت عصيان كرده‏ اى و در هلاكت نفس خودت از امامت اطاعت كرده‏ اى! براى خود ننگ و نار فراهم ساخته ‏اى.
 خداى عزّ و جلّ مى ‏فرمايد: «و جعلناهم أئمة يدعون الى النار و يوم القيامة لا ينصرون آنها را امامانى قرار داده‏ ايم كه به آتش دعوت مى‏ كنند و در روز قيامت يارى نمى ‏شوند» و آن وصف‏ امام تو است.

 حرّ بن يزيد رفت تا حسين و اصحابش‏ را در آن مكان بى ‏آب و آبادى وادار به فرود آمدن كند. آنها گفتند:

ادامه »

ريان بن شبيب گويد:روز اول ماه محرم خدمت حضرت رضا رسيدم به من فرمود اى پسر شبيب روزه‏ اى؟ گفتم نه فرمود اين روزيست كه زكريا به درگاه پروردگارش دعا كرد و گفت پروردگارا به من ببخش از پيش خود نژاد پاكى زيرا تو شنواى دعائى خدا برايش اجابت كرد و به فرشتگان دستور داد ندا كردند زكريا را كه در محراب ايستاده بود كه خدا تو را به يحيى بشارت مي دهد هر كه اين روز را روزه بدارد و سپس دعا بدرگاه خدا كند خدا مستجاب كند چنان كه براى زكريا مستجاب كرد.

  سپس گفت اى پسر شبيب به راستى محرّم همان ماهى است كه اهل جاهليت در زمان گذشته ظلم‏ و قتال را بخاطر احترامش در آن حرام مى ‏دانستند و اين امت حرمت اين ماه را نگه نداشتند و نه حرمت پيغمبرش را در اين ماه. ذريه او را كشتند و زنانش را اسير كردند و بنه‏ اش را غارت كردند خدا هرگز اين گناه آنها را نيامرزد.

اى پسر شبيب اگر براى چيزى گريه خواهى كرد براى حسين (ع) گريه كن كه چون گوسفند سرش را بريدند و هجده كس از خاندانش با او كشته شد كه روى زمين مانندى نداشتند و آسمانهاى هفت‏گانه و زمين براى كشتن او گريستند و چهار هزار 
   فرشته براى ياريش به زمين آمدند و ديدند كشته شده و بر سر قبرش ژوليده و خاك آلود باشند تا قائم (ع) ظهور كند و ياريش كند و شعار آنها يا لثارات الحسين است.

اى پسر شبيب

ادامه »

20- منزل الرُّهیمه

«رُهیمه » نام چشمه ایست که در نزدیکی کوفه وبر سر راه شام قرار دارد.

21- منزل عذیب الهجانات
دوشنبه، 28 ذی حجه

23-القُطقُطانیّة
سه شنبه، 29 ذی حجه

24- قصر بنی مقاتل
چهارشنبه، اول محرم الحرام سال 61 هجری

حسين [عليه السّلام‏] به راهش ادامه داد تا اينكه به قصر بنى مقاتل رسيد، فرود آمد، ديد آنجا چادرى زده ‏اند، پرسيد اين چادر متعلق به چه كسى است؟ گفته شد: از آن عبيد الله بن حرّ بن جعفى است. فرمود: او را نزد من دعوت كنيد، كسى را به دنبالش فرستاد. وقتى فرستاده نزدش آمد گفت: حسين بن على شما را خواسته است.
عبيد الله بن حرّ گفت: «انّا لله و انّا اليه راجعون»! و الله من از كوفه بيرون نيامده‏ ام مگر بدين خاطر كه نمى ‏خواستم وقتى كه حسين به كوفه وارد مى ‏شود من آنجا باشم، حال بدانچه از آن فرار مى‏ كردم مبتلا شده ‏ام نه‏ و الله نه، مى ‏خواهم من او را ببينم و نه او مرا ببيند! فرستاده حسين عليه السّلام‏ نزد [حضرت‏] آمد و جريان را به او گزارش داد.

حسين عليه السّلام‏ نعلينش را پوشيد، برخاست و بر عبيد الله‏ بن حرّ وارد شد، بر او سلام كرد و نشست و از او دعوت كرد تا در قيامش شركت كند ولى عبيد الله‏ بن حرّ همان سخنى را كه به فرستاده حسين عليه السّلام گفته بود تكرار كرد.
حضرت‏ فرمود:

ادامه »

14- منزل زباله
چهار شنبه، 23 ذی حجه

15-منزل القاع
پنج شنبه، 24 ذی حجه

16-منزل  عقبة البطن
جمعه، 25 ذی حجه

17-شَراف
شنبه، 26ذی حجه

18- ذوحُسَم
یکشنبه، 27 ذی حجه

برخورد با سپاه حُرّ
برخی این برخورد را در منزل زباله وبرخی در منزل شَراف نقل می کنند.

19-البیضه
خطبۀ امام در مقابل سپاه حُرّ

پس ازحمد و ثناى الهى فرمود:

اى مردم، رسول الله صلّى الله عليه و آله‏ فرموده است:هر كس ببيند سلطان ستمكارى حرام خدا را حلال نموده، عهد الهى را شكسته و با سنت رسول الله مخالفت مى ‏ورزد و در ميان بندگان خدا به گناه و ستم رفتار مى ‏كند ولى با كردار و گفتار خود بر عليه او قيام نكند، خدا حق دارد او را جايى ببرد كه آن سلطان ستمكار را مى ‏برد. آگاه باشيد كه اينها

ادامه »