شماری از مبلغانی که در موضوع «روش تربیت کودک » سخن می گویند و یا قلم می زنند، به حدیث جالبی از پیامبر محبوب خدا صلی الله علیه و آله اشاره و استناد می کنند که بدین گونه است:

«من کان عنده صبی فلیتصاب له;  _{^{( کتاب من لا یحضره الفقیه، شیخ صدوق، ج 3، ص 483)}}

نزد هر کس کودکی باشد، باید با او کودکانه رفتار نماید .»

بعضی از مبلغانی که جذابتر و خوش ذوق ترند، پس از ذکر این نکته که در حدیث یاد شده، پیامبر صلی الله علیه و آله نفرموده اند: «من کان له صبی; هر کس دارای کودکی باشد .» تا فقط این حدیث و این گونه رفتار، شامل پدران و مادران گردد; بلکه فرموده اند: «من کان عنده صبی; هر کس نزد او کودکی باشد .» تا شامل دیگران، مانند معلمان و مربیان، نیز شود، به شعری زیبا هم استشهاد می کنند، وگاه آن را به «سعدی » نسبت می دهند و به صورت زیر می خوانند:

چون که با کودک سرو کارت فتاد

پس زبان کودکی باید گشاد

گفتنی است این بیت شعر از «سعدی » نیست; بلکه از «مولوی » است و به صورتی هم که نوشته شده، نیست; زیرا در نسخه های گوناگون «مثنوی » بدین گونه آمده است:

چون که با کودک سر و کارم فتاد

هم زبان کودکان باید گشاد

_{پایگاه اطلاع رسانی حوزه،مجله}