كربلا قبل از كعبه، آفريده و مبارك قرار داده شد
خداوند زمين كربلا را قبل از خلق كعبه آفريد و آن را مقدس و مبارك قرارداد.

عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام قَالَ خَلَقَ اللَّهُ كَرْبَلَاءَ قَبْلَ أَنْ يَخْلُقَ الْكَعْبَةَ بِأَرْبَعَةٍ وَعِشْرِينَ أَلْفَ عَامٍ وَقَدَّسَهَا وَبَارَكَ عَلَيْهَا فَمَا زَالَتْ قَبْلَ أَنْ يَخْلُقَ اللَّهُ الْخَلْقَ مُقَدَّسَةً مُبَارَكَةً وَلَا تَزَالُ كَذَلِكَ.

امام باقر عليه السلام مي فرمايد: خداوند كربلا را 24 هزار سال قبل از آنكه كعبه را خلق نمايد آفريد و آن زمين را مقدس نمود و بركت داد و قبل از آن خلق ننموده بود مقدّسي و مباركي مانند آن زمين.
طوسي،  تهذيب الأحكام،ج 6، ص 72.

رواياتي كه فضائل مشترك كعبه و كربلا را بيان مي كنند فراوان است و در اينجا به بعضي از موارد آن اشاره مي شود:

1. هردو، «حرم الله و حرم رسول» است
در منابع شيعي تعدادي از روايات صحيح بيانگر اين مطلب است كه علاوه بر مكه معظمه «عنوان حرم الله وحرم رسوله» بر اماكن مقدس مدينه، كربلا و كوفه نيز اطلاق شده است:

 در باره مكه، مدينه و كوفه
در اين روايت صحيح، امام صادق عليه السلام، بر هريك از مكانهاي مقدس: مكه، مدينه و كوفه، تعبيرهاي: « حرم الله وحرم رسوله و حرم اميرالمؤمنين» را اطلاق كرده است:

امير المؤمنين علي عليه السلام فرموده است، مكه حرم خدا، مدينه حرم رسول خدا و كوفه حرم من است. هيچ ستمگري به فكر ستم در آن نمي افتد، مگر آنكه خداوند پشتش را در هم مي شكند.
كليني ، كافي،ج4، ص563، 

 در باره كربلا
طبق اين روايت صحيحه،

ادامه »

در برخي از روايات اهل سنت آمده است كه «هفتاد هزار نفر» از زمين كربلا بدون حساب و كتاب وارد بهشت مي شوند. آيا اين روايات از نظر سند صحيح است يانه؟

برخي از بقاع متركه آثار و بركات ويژه ِاي دارند، كه با توجه به آن، بر ساير بقاع ديگر برتري دارند. از جمله سرزمين هايي كه طبق روايات شيعه و اهل سنت داراي آثار و بركاتي خاصي است، زمين كربلا و بقعه شريف حضرت سيد الشهداء عليه السلام است؛ همان بقعه اي كه امام علي عليه السلام قبل از شهادت آن حضرت، شمه اي از آثار آن را بيان كرده است. از جمله آن حضرت فرموده است، هفتاد هزار نفر بدون حساب از زمين كربلا به بهشت وارد مي شوند.
اين روايت با سند معتبر از امير مؤمنان عليه السلام در منابع اهل سنت نقل شده است:

روايت ابي هرثمه از حضرت علي (ع)

طبراني اين روايت معتبر را از امام علي عليه السلام چنين نقل مي كند:

حدثنا محمد بن عبد اللَّهِ الْحَضْرَمِيُّ حدثنا عُثْمَانُ بن أبي شَيْبَةَ ثنا أبو الأَعْمَشِ عن سَلامٍ أبي شُرَحْبِيلَ عن أبي هَرْثَمَةَ قال كنت مع عَلِيٍّ رضي اللَّهُ عنه بنهْرَيْ كَرْبَلاءَ فَمَرَّ بِشَجَرَةٍ تَحْتَهَا بَعْرُ غِزْلانٍ فَأَخَذَ منه قَبْضَةً فَشَمَّهَا ثُمَّ قال يُحْشَرُ من هذا الظَّهْرِ سَبْعُونَ أَلْفًا يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ بِغَيْرِ حِسَابٍ.

ابو هرثمه مي گويد: من همراه حضرت علي عليه السلام در كربلا بودم، در مسير خود به درختي رسيد كه در زير آن پشكل آهوان ريخته بود. حضرت علي عليه السلام مشتي از آن را برداشت و بوئيد و فرمود: در روز قيامت از اين سرزمين هفتاد هزار تن محشور مي شوند كه همگي آنها بدون حساب به بهشت مي روند.
الطبراني، ابوالقاسم سليمان بن أحمد بن أيوب (متوفاي360هـ)، المعجم الكبير، ج3 ، ص111.

هيثمي اين روايت با همين سند آورده و در پايان تصريح مي كند كه رجال آن همه موثق هستند

ابن ابي شيبه نيز اين روايت را با اندك تغيير دركتاب «المصنف في الأحاديث والآثار»، ج7 آورده است.

موسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصر(عج)

قلب الاسد بود، وسط تابستان، از آسمان وزمین آتش می بارد، حرارت بالای 45 درجه، بیابان نینوا را فرا گرفته است، هر کس از آن گذر کندبیتابانه سعی می کند تا از آن بیابان سوزان عبور کرده وخود را نجات دهد.

امّا چه می شود کرد، کشتی قافلۀ کوچکی در آن گرمای طاقت فرساو در آن دشت مخوف، مظلومانه در گرداب امواج دریای ظلم طغیان گرفتار آمده و دست وپا می زند وهرچه صدای هل من ناصرینصرنی سالار قافله از حلقوم مبارکش برآن دشت می پیچدوناله های مشتی زن وبچۀ بی پناه به اوج آسمان می رسد، به همان اندازه زوزۀ گرگان درندۀ آن دشت پراز بلا، بیشتر شده وفریاد خورا بلند می کنند: ای حسین! آیا می خواهی خود را به ما بشناسانی؛ ما تورا به خوبی می شناسیم، فرزند فاطمه دخت پیغمبری ونام پدرت علی است.

آری او حسین بود که ترسایان از روبرو شدن با روی معصوم او، پرهیزکرده وخود را کنار کشیه وتن به ذلّت وخواری دادند.
او حسین بود، پنجمین وآخرین نفر از مجموعۀ میدان مباهله واهل کساء؛ که مظلومانه رو به سوی آن ناکسان گرفته وفرمود: هل من ذابّ یذبۀ عن حرم رسول الله؟ هل من موحّد یخاف الله فینا؟ هل من مغیث یرجو الله فی إغاثنا؟ وارتفعت أصوات النساء بالعویل؛ آیا دور کننده ای هست که از حرم رسول خدا دشمن را دور کند؟! آیا خدا شناسی پیدا می شود دربارۀ ما از خدا بترسد؟ آیا فریاد رسی وجود دارددر برابر کمک به ما به رحمت خدا امیدوار باشد؟! در این حال صدای ناله وشیون بانوان حرم بلند شد…

او حسین بود که اگر لب به نفرین می گشود در مباهله وکربلا، ترسا ومسلمانی زنده نمی ماند، امّا این کار را نکردولب فرو بست، فقط زیر آن همه شکسته های شمشیرونیزه وسنگ، با صدای لرزان عشق می گفت:الهی رضاً بقضائک وتسلیماً لأمرک ولا معبودَ سواک

به هر حال هر لحظه تب عطش در خیمه ‏ها افزون مى ‏شد، امام علیه‏السلام برادر خود عباس بن على بن ابى طالب را فرا خواند و به او مأموریت داد تا همراه سه نفر سواره و بیست نفر پیاده جهت تدارک آب براى خیمه ‏ها حرکت کند در حالى که بیست مشگ با خود داشتند. آنان شبانه حرکت کردند تا به نزدیکى شط فرات رسیدند در حالى که نافع به هلال پیشاپیش ایشان با پرچم مخصوص حرکت مى ‏کرد.
عمر و بن حجاج پرسید: کیستى؟
نافع بن هلال خود را معرفى کرد.
ابن حجاج گفت: اى برادر! خوش آمدى، علت آمدنت به اینجا چیست؟
نافع گفت: آمده‏ ام تا از این آب که ما را از آن محروم کرده ‏اند، بنوشم.
عمرو بن حجاج گفت: بنوش، تو را گورا باد.
نافع بن هلال گفت: به خدا سوگند در حالى که حسین و یارانش تشنه کامند هرگز به تنهایى آب ننوشم.
سپاهیان عمرو بن حجاج متوجه همراهان نافع بن هلال شدند، و عمرو بن حجاج گفت: آنها نباید از این آب بنوشند، ما را براى همین جهت در این مکان گمارده‏ اند.
در حالى که سپاهیان عمرو بن حجاج نزدیک‌تر مى ‏شدند، عباس بن على به پیادگان دستور داد تا مشکها را پر کنند، و پیادگان نیز طبق دستور عمل کردند، و چون عمرو بن حجاج و سپاهیانش خواستند راه را بر آنان ببندند، عباس بن على و نافع بن هلال بر آنها حمله ور شدند و آنها را به پیکار مشغول کردند، و سواران، راه را بر سپاه عمرو بن حجاج بستند تا پیادگان توانستند مشکهاى آب را از آن منطقه دور کرده و به خیمه ‏ها برسانند.
سپاهیان عمرو بن حجاج بر سواران تاختند و اندکى آنها را به عقب راندند تا آن که مردى از سپاهیان عمرو بن حجاج با نیزه نافع بن هلال، زخمى عمیق برداشت و به علت خونریزى شدید، جان داد، و اصحاب به نزد امام باز گشتند.

قصۀ کربلا،ص233

سلام دوستان، عزاداری هاتون مقبول درگه حضرت حق تعالی،ان شاءالله.

باعرض معذرت، بدلیل اینکه این دو سه روز مراسم داشتیم فرصت ارائۀ مطلب نداشتم ولذا وقایه مربوط به دوزوز گذشته را الان ارائه می کنم.

 امّــا، روز هشتم

   چون تشنگى، امام حسین و اصحابش را سخت آزرده کرده بود، آن حضرت کلنگى برداشت و در پشت خیمه‏ ها به فاصله نوزده گام به طرف قبله، زمین را کند، آبى پس گوارا بیرون آمد، همه نوشیدند و مشگ‌ها را پر کردند، سپس آن آب ناپدید گردید و دیگر نشانى از آن دیده نشد.
خبر این ماجرا شگفت ‏انگیز و اعجازآمیز توسط جاسوسان به عبیدالله رسید، و پیکى نزد عمربن سعد فرستاد که:

به من خبر رسیده است که حسین چاه مى ‏کند و آب به دست مى ‏آورد، و خود و یارانش مى‏ نوشند! به محض این که نامه به تو رسید، بیش از پیش مراقبت کن که دست آنها به آب نرسد و کار را بر حسین و اصحابش بیشتر سخت بگیر و با آنان چنان رفتار کن که با عثمان کردند!! ‏

ملاقات یزید بن حصین همدانى و عمر بن سعد

چون تحمل عطش خصوصاً براى کودکان دیگر امکان‏پذیر نبود،

ادامه »