كوچه به كوچه مي گذرم.

ناگهان پيچك هاي اميد از پنجره هايي سبز به دور دستانم مي پيچد.
به پنجره خيره مي شوم و دريچه هايي كه در سپيدي شادي قاب شده است.
اينجا مشهد است.

اينجا چشم هايت خود به خود مي جوشند و دست هايت به طرف ضريح قد مي کشند.
اينجاست که دستان مسافران، تأييد حاجات خويش است.

اينجا خانه سعادت است.
اينجا دل در همسايگي خداست. گويي اين غريب، تمام غربا را در آغوش مهربان خود کشيده است.
حاجتت را بگويي يا نگويي مهم نيست؛
سلام که بدهي، حس مي کني آنجا وطن توست.
تنها کافي است بگويي:

” السلام عليک يا علي ابن موسي الرضا”

چگونه مي توانيم ارتباط قلبي و رو حي با مولاي خود امام رضا (علیه السلام ) بر قرار كنيم و اينكه اين ارتباط را در وجودمان كامل كنيم تا ملكه شود ؟ 

زيارت يعني : ارتباط قلبي و بيعت با محبت خدا و زنده نگه داشتن ياد وراه آنها و اظهار محبت و علاقه نسبت به آنها است و تداوم راه امامت و رهبري و تنفر از طاغوت و از ارواح طيبه آنها جهت پايداري بر اعمال صالح و افكار و عقايد قرآن كمك بخواهيم تا پايدار بمانيم .
من آمن و تاب و عمل صالحاً فالئك يبدّل الله السيئا ت بالحسنات
هر كس ايمان بياورد ، توبه كند و عمل صالح انجام بدهد خداوند بديهاي اورا به خوبي تبديل مي كند .

   راه بندگي عبوديت را خلاص دوري از گناه و معاصي الهي است كه انسان مي تواند حقيقت ولايت و توحيد را درك كند .
عده اي به خراسان آمدند جهت زيارت امام رضا ( علیه السلام ) از خادم امام رضا(علیه السلام) اجازه خواستند ايشان فرمودند: چه کسانی هستند آنها؟

گفتند ما از شيعيان پدرت هستيم.

امام رضا ( علیه السلام ) آنها را اجازه ندادندآنها اصرار كردند و گفتند چرا ما را عتاب مي كنيد؟

امام ( علیه السلام ) فرمود: شيعيان پدرم سلمان و ابوذر بودند كسانيكه كوچكترين مخالفت با دستورات الهي نكردند اما شما بيشتر كارهايتان مخالف دستورات الهي است در واجبات كوتاهي ميكنيد حقوق برادران را سبك مي شماريد بايد در عمل ثابت كنيد آنها از كردار خود توبه كردند.

امام (علیه السلام) فرمود : مرحبا لكم اخواني و اهل ودّي ،

امام آنها را به حضور راه داد وفرمود : درورد برشما برادران من ودوستانم بعد هدايايي به آنها داد.

مخصوصاً زيارت را با مال حلال انجام دهيم
بعد از زيارت رعايت تقوا ( حلال وحرام واخلاق اسلامي وديني را رعايت كنيم)
انما يتقبل الله من المتقين :خدا فقط از اهل تقوي اعمال را قبول مي كند.

منابع
1-حديث 33 از كتاب چهل حديثامام خميني مطالعه شود.
2-كتاب امامت ورهبري مرحوم شهيد مطهري وآقاي ري شهري
3-كتاب جهاد با نفس آيت الله مظاهري
4-گناهان كبيره شهيد دستغيب

آستان قدس رضوی

   روايات فضيلت زيارت حضرت رضا عليه السلام زياد است دربعضي آنها زيارت حضرتش معادل صدها حج وعمره ذكر شده ومنافاتي ندارد. اگر درروايتي زيارت امام حسين مثلاً از امام رضا بيشتر باشد بخاطر امتيازات امام حسين عليه السلام است ولي اگر در رواياتي هم زيارت امام رضا از ديگر ائمه برتر معرفي شده بخاطر جهت ديگري است .

   خلاصه آنكه :امام رضا (ع) حقيقت ولايت است وشيعه او شيعه واقعي است واين مختص حضرتش مي باشد ودر امامان قبل او نيست يعني بعضي كه حضرت علي وامام حسين را زيارت مي كنند ولي آنها 3يا 4يا 5 امامي هستند وشيعه 12 امامي نيستند . بعضي هستند كه تا امام هفتم را قبول دارند ولي امام هشتم را قبول ندارند كه معروف به واقفيه هستند واينرا هم مي دانيم كه شيعه واقعي كسي است كه 12 امام را باهم قبول كند واگر يك امام را قبول نكرد شيعه واقعي نيست واهل نجات نيست ، خوب تا امام هفتم را بعضي قبول وبقيه ائمه را قبول نكردند ولي امام رضا عليه السلام را هركه به امامت قبول كرده تا آخرين امام بعد او هم قبول كرده يعني ما شيعه وگروهي بنام 8 امامي يا 9 امامي نداريم واين شيعه واقعي است لذا مي گويند امام رضا حقيت ولايت است وزائر او شيعه واقعي است واز اين جهت زيارتش بر زيارت كربلا هم فضيلت دارد وگرنه براي شيعه واقعي وكامل شايد از جهت ديگري كربلا باشد واينها منافاتي ندارند .

   خلاصه كساني امام رضا عليه السلام را قبول دارند وزيارت مي كنند كه شيعه دوازده امامي هستند ولي كساني كه امام حسين را زيارت مي كنند شايد 3 يا 4 يا 5 يا 6 امامي باشند لذا ارزش زيارت امام رضا گاهي بيشتر مي شود.

   جريان جانگداز رحلت پیامبر در روز دوشنبه بيست و هشتم ماه صفر سال يازدهم هجرت واقع شد و آن حضرت شصت و سه سال از عمر شريفش گذشته بود، و بيشتر مردم در كار دفن رسول خدا (ص) نبودند، و اين بخاطر گفتگو و نزاعى بود كه ميان مهاجر و انصار در خلافت و جانشينى آن حضرت پيش آمده بود، و به همين خاطر نماز بر جنازه آن حضرت (ص) نيز از بيشتر آنان فوت شد،

   و در آن روز فاطمه عليها السّلام از بسيارى اندوه فرياد ميزد: «وا سوء صباحاه» (يعنى واى از بدى اين روز و چه بد روزى را من صبح كردم)

   ابو بكر اين سخن را شنيده به او گفت: براستى كه روز تو بد روزى است؟!  

   مردم كه در اين ميان على عليه السّلام را سرگرم كار دفن پيغمبر (ص) ديدند و بنى هاشم يعنى بستگان و فاميل پيغمبر (ص) را نيز فرو رفته در اندوه مصيبت ناگوار رحلت آن حضرت مشاهده كردند از اين فرصت استفاده كرده، و آن را مغتنم دانسته و براى به دست آوردن خلافت و زمامدارى شتافتند، و براى ابو بكر انجام شد آنچه شد، و اين از آن روى بود كهانصار در ميان خود اختلاف و دودستگى داشتند،[چراکه]:

•  آزادشدگان (مكه، آنان كه رسول خدا (ص) در جريان فتح مكه به آنها فرمود: شما امروز آزادشدگانيد، و ترسى از آمدن من بخود راه ندهيد)
• و همچنين «مؤلفة قلوبهم» (يعنى دل به دست آوردگان كه در همان جريان رسول خدا (ص) با دادن بيشتر از غنايم حنين به آنان خواست دلشان را به سود اسلام بدست آورد) خوش نداشتند كار خلافت تا آنگاه كه بنى هاشم از كار كفن و دفن رسول خدا (ص) فارغ گردند به تأخير افتد، و نمى‏ خواستند كه اين منصب در جاى خود قرار گيرد از اين رو با أبى بكر كه در آنجا حضور داشت بيعت كردند و او را بخلافت برگزيدند، و جريانات و اسبابى در آنجا دست‏ بهم داده بود كه آنان در آن روز هر چه ميخواستند انجام ميدادند…

   چون مسلمانان بر آن حضرت نماز خواندند عباس بن عبد المطلب كسى را نزد أبى عبيده جراح كه قبر كن اهل مكه بود فرستاد و او گور را بدون لحد حفر مى ‏كرد، و كسى را نزد زيد بن سهل كه قبر كن اهل مدينه بود و براى قبر لحد قرار ميداد فرستاد (لحد شكافى است كه در پهناى گور طرف سر مرده قرار ميدهند) و هر دوى آنها را خواست كه براى كندن قبر آن حضرت حضور بهم رسانند (و چون نميدانست آيا مانند اهل مكه بدون لحد قبر بكنند و كار كندن آن را به ابو عبيده جراح واگذارند، يا مانند أهل مدينه با لحد بكنند و كار آن را بزيد بن سهل واگذار كنند) عباس گفت بار خدايا تو هر چه براى پيغمبرت شايسته است برگزين در اين حال ابو طلحة زيد بن سهل (قبر كن اهل مدينه) از راه رسيد، پس به او گفتند: قبر رسول خدا (ص) را تو حفر كن، پس او قبرى با لحد براى آن حضرت (ص) حفر كرد، و أمير المؤمنين عليه السّلام، و عباس بن عبد المطلب، و فضل پسر عباس، و اسامة بن زيد وارد در گور آن حضرت شدند كه كار دفن او را به عهده گيرند (و اين چند تن همگى از اهل مكه و از مهاجرين بودند)

   پس انصار مدينه از بيرون خانه فرياد زدند: اى على ما خداى را در امروز به ياد تو آوريم كه نگذارى حق ما از ميان برود، از ما نيز مردى را وارد قبر كن تا ما نيز در كار دفن پيغمبر (ص) بهره و نصيبى برده باشيم!

   حضرت فرمود: اوس بن خولى بيايد، و او از كسانى بود كه در جنگ بدر حاضر گشته و مردى دانشمند از طايفه بنى عوف از خزرج بود، چون اوس بن خولى وارد خانه شد على عليه السّلام به او فرمود: در قبر فرود آى، پس در قبر رفت و أمير المؤمنين عليه السّلام رسول خدا (ص) را روى دستهاى اوس نهاد، و اوس جسد مبارك را در قبر نهاد، و چون در زمين قرار گرفت به او فرمود: بيرون آى، او بيرون آمده و على عليه السّلام در قبر فرود شد پس جامه كفن از روى رسول‏ خدا (ص) به يكسو زد و گونه آن حضرت را از طرف راست رو به قبله بر زمين نهاد، سپس خشت چيده و خاك بر روى آن ريخت…

ارشاد،ج1،ص178

   چون أمير المؤمنين عليه السّلام خواست آن حضرت (ص) را غسل دهد فضل بن عباس را طلبيد، و به او دستور داد براى غسل دادن، آب به دست آن حضرت (ص) بدهد، و خود چشمان مبارك را بست پس پيراهن رسول خدا (ص) را از نزد گريبان تا ناف پاره كرد و شروع به كار غسل و حنوط و كفن شده، و فضل به دستش آب مى ‏داد و به اين كار به او كمك ميداد،

   چون از كار غسل و حنوط و كفن فارغ شد پيش ايستاده بر آن حضرت نماز خواند و هيچ كس را در نماز با خود شريك نساخت، و مسلمانان در مسجد گرد آمده بودند و در اينكه آيا چه كسى در نماز بر آن حضرت پيش بايستد و امامت كند، و آيا كجا دفن شود گفتگو ميكردند كه أمير المؤمنين عليه السّلام بيرون آمده به آنان فرمود: همانا رسول خدا (ص) در زندگى و پس از مرگ امام وپيشواى ما است، پس دسته دسته برويد و بدون امام بر او نماز بخوانيد و بيرون آئيد، و همانا خداوند جان هيچ پيغمبرى را در جايى نگيرد جز اينكه همان جا را براى دفن او پسنديده است و من آن حضرت را در همان حجره ‏اى كه از دنيا رفته است دفن خواهم كرد،

پس آن مردم تسليم اين دستور شده و بدان خوشنود شدند…

ارشاد،ج1،ص177