كوچه به كوچه مي گذرم.

ناگهان پيچك هاي اميد از پنجره هايي سبز به دور دستانم مي پيچد.
به پنجره خيره مي شوم و دريچه هايي كه در سپيدي شادي قاب شده است.
اينجا مشهد است.

اينجا چشم هايت خود به خود مي جوشند و دست هايت به طرف ضريح قد مي کشند.
اينجاست که دستان مسافران، تأييد حاجات خويش است.

اينجا خانه سعادت است.
اينجا دل در همسايگي خداست. گويي اين غريب، تمام غربا را در آغوش مهربان خود کشيده است.
حاجتت را بگويي يا نگويي مهم نيست؛
سلام که بدهي، حس مي کني آنجا وطن توست.
تنها کافي است بگويي:

” السلام عليک يا علي ابن موسي الرضا”