امنیت در سطح دنیا و در سطح بین‌المللی، برای ملتها امر مهمّی است.

امروز در دنیا حرفی رایج شده که به نظر ما از آن حرفهای درست است؛ ولی متأسفانه، مثل خیلی از حرفهای درست، آدمهای نادرست این حرف را به زبان می‌آورند و اطمینان انسان را سلب میکنند. این حرفِ درستِ رایج در دنیا، مبارزه با تروریسم است.

تروریسم یعنی چه؟

یعنی این‌که مجموعه‌ای، سازمانی، گروهی یا دولتی بخواهد کار خود را با ایجادِ ترور و وحشت و قتل و ناامنی پیش ببرد. مثل همین کاری که گروهِ منافقینِ روسیاه، در حرم مطهّر علی‌بن‌موسی الرّضا علیه‌الصّلاةوالسّلام انجام دادند. این کار، مظهر زشت‌ترین نوع تروریسم است. به خیال خودشان، نشستند، جمع و تفریق و محاسبه و تحلیل کردند تا به این نتیجه رسیدند که باید جمهوری اسلامی و ملت ایران را به بحران بکشانند. بیچاره‌ها، قضایا را این‌طور بین خودشان تمام کردند که به بحران بکشانند! به‌بحران کشاندن هم این است که در مناطق مختلفِ کشور، دست به انفجار بزنند و کارهای تروریستی انجام دهند. به‌خیال خودشان، بدین وسیله، هم مردم را متوحّش و هم دستگاه را مضطرب کنند و اگر هم توانستند، اختلافات قومی و طایفه‌ای به‌وجود آورند. تحلیل و تصمیم‌گیری آنها، مقصودی را برایشان فراهم کرد. راهِ رسیدن به آن مقصود هم این بود که حرم امام رضا علیه‌الصّلاةوالسلام را که به‌نظر ملت ایران، مقدّسترین اماکن مذهبی در داخل کشور است، منفجر و هتک کنند و بیگناه‌ترین و پاکترین آدمها را که در آن‌جا مشغول تضرّع و راز و نیاز و دعا و توجّه بودند و مهمان علی‌بن‌موسی الرّضا علیه‌الصّلاةوالسّلام محسوب میشدند، در روز عاشورا قطعه قطعه نمایند.

 لعنت خدا بر آن دلهای سیاه باد! این، تروریسم است. برای یک مقصودِ احمقانه خیالىِ فرضی، به چنین کار زشت و ننگین و کشتار سُبعانه‌ای اقدام کردند. آنها میخواستند شبیه آن انفجار را در حرم حضرت معصومه سلام‌اللَّه‌علیها و مرقد امام رضوان‌اللَّه‌علیه هم انجام دهند که بحمداللَّه خدای متعال تفضّل کرد و جلوِ فاجعه گرفته شد. این، تروریسم است. این، زشت‌ترین کاری است که یک مجموعه میتواند انجام دهد. مجموعه‌ای برای رسیدن به مقاصد شوم خود، یک عدّه انسان را، از هر نوع و جنس، در هر جایی، بدونِ دشمنىِ خاص و بدون جرم و گناهی، نابود کند.

سالروز اقدام تروریستی در حرم امام رض علیه السلام

 از بیانات رهبری در دیدار اقشار مختلف مردم-اقدام تروریستها در حرم امام رضا علیه السلام در تاریخ30/30/73

73/4/29 

 با اينكه قرآن مى‏ فرمايد: اكثر مردم اهل انديشه نيستند، «أَكْثَرُهُمْ لا يَعْقِلُونَ» ، «أَكْثَرَهُمْ لا يَعْلَمُونَ» ، بسيارى از آنان فاسقند، «أَكْثَرُهُمْ فاسِقُونَ»  و بسيارى در برابر حقّ تسليم نيستند، «أَكْثَرُهُمْ لِلْحَقِّ كارِهُونَ»  پس سفارش به مشورت براى چيست؟

 قرآن اكثريّتِ مردمى را در نظر دارد كه گرفتار شرك و فساد و هوس هستند و هرگزمرادش «اكثر المتقين» و «اكثر المؤمنين» نيست.

تفسير نور، ج‏10، ص: 413

وَ الَّذِينَ اسْتَجَابُواْ لِرَبهِِّمْ وَ أَقَامُواْ الصَّلَوةَ وَ أَمْرُهُمْ شُورَى‏ بَيْنهَُمْ وَ مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُون‏(شوری/38)

و كسانى كه [نداى‏] پروردگارشان را پاسخ [مثبت‏] داده و نماز برپا كرده ‏اند و كارشان در ميانشان مشورت است و از آنچه روزيشان داده ‏ايم انفاق مى ‏كنند.

يك انسان هر قدر از نظر فكرى نيرومند باشد نسبت به مسائل مختلف تنها از يك يا چند بعد مى ‏نگرد، و لذا ابعاد ديگر بر او مجهول مى ‏ماند، اما هنگامى كه مسائل در شورى مطرح گردد و عقلها و تجارب و ديدگاههاى مختلف به كمك هم بشتابند مسائل كاملا پخته و كم عيب و نقص مى ‏گردد، و از لغزش دورتر است.

 در اين آيه ‏تنها انفاق در مسائل مالى را بيان نمى ‏كند بلكه انفاق از تمام آنچه خداوند روزى داده است از مال از علم از عقل و هوش و تجربه از نفوذ اجتماعى و خلاصه از همه چيز.

لذا انفاق مخصوص مال نيست بلكه از علم و آبرو و قدرت نيز بايد به ديگران كمك كرد. «مِمَّا رَزَقْناهُمْ» ومشورت کردن ومشورت دادن به دیگران باعلم و آگاهی، نمونۀ عملی انفاق کردن است.

قَالَ إِنَّمَا أُوتِيتُهُ عَلىَ‏ عِلْمٍ عِندِى أَ وَ لَمْ يَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ قَدْ أَهْلَكَ مِن قَبْلِهِ مِنَ الْقُرُونِ مَنْ هُوَ أَشَدُّ مِنْهُ قُوَّةً وَ أَكْثرَُ جَمْعًا وَ لَا يُسَْلُ عَن ذُنُوبِهِمُ الْمُجْرِمُونَ؛ (قصص/78)

[قارون‏] گفت: «من اينها را در نتيجه دانش خود يافته ‏ام.» آيا وى ندانست كه خدا نسلهايى را پيش از او نابود كرد كه از او نيرومندتر و مال‏ اندوزتر بودند؟ و [لى اين گونه‏] مجرمان را [نيازى‏] به پرسيده ‏شدن از گناهانشان نيست‏.

قارون گفت: آنچه من دارم از روى شايستگى و استحقاق است و سبب آن، دانشى است كه من دارم، آن علم و دانشى كه سبب فضيلت و برترى مردم است. علمى كه داشت اين بود كه او از تمام بنى اسرائيل به تورات داناتر بوده …(جوامع الجامع طبرسی)

اوگفته است كه آنچه من دارم احسان خدا نيست، و بدون استحقاق به دستم نيامده، و ادعا كرده كه همه اينها در اثر علم و كاردانى خودم جمع شده، پس من از ميان همه مردم استحقاق آن را داشته ‏ام، چون راه جمع آورى مال را بلد بودم، و ديگران بلد نبودند، و وقتى آنچه به دستم آمده به استحقاق خودم بوده، پس خود من مستقل در مالكيت و تصرف در آن هستم، هر چه بخواهم مى‏ توانم بكنم، مى‏ توانم آن را مانند ريك در انواع لذتها و گسترش نفوذ و سلطنت، و بدست آوردن مقام و رسيدن به هر آرزوى ديگرى صرف كنم، و سزاوار هم نيست كه كسى در كارم مداخله كند.

 اين پندار غلطى كه در مغز قارون جاى گرفته بود و كار او را به هلاكت كشانيد، كار تنها او نبوده و نيست، بلكه همه ابناى دنيا(دنیا دوستان ودنیا پرستان) كه ماديات در مغزشان رسوخ كرده، به اين پندار غلط مبتلا هستند، هيچ يك از آنان آنچه را كه دست تقدير برايشان نوشته و اسباب ظاهرى هم با آن مساعدت كرده، از اين فكر غلط بدور نيستند كه همه را از لياقت و كاردانى خود بدانند و خيال كنند مال فراوانشان و عزت زودگذر، و نيروى عاريه ‏اى، همه از هنرمندى و كاردانى و لياقت خود آنان است، اين خودشانند كه كار مى ‏كنند، و كارشان نتيجه مى ‏دهد.(تفسیر المیزان علامه طباطبایی)

آشنايى با تاريخ، بهترين درس عبرت است. «أَ وَ لَمْ يَعْلَمْ … مِنْ قَبْلِهِ»

ثروت و قدرت را احسان الهى بدانيم، نه محصول علم و تلاش خود. (مردم مى ‏گفتند: اين خداوند است كه به تو ثروت داده است، قارون مى ‏گفت: خودم بر اساس علم، آن را پيدا نموده  ‏ام.)«عَلى‏ عِلْمٍ عِنْدِي»

به علم خود ننازیم و از اخلاق قارونی بپرهیزیم که چه بسا از ما عالمتر و نيرومندتر و ثروتمندتر فراوان بودند . «عَلى‏ عِلْمٍ عِنْدِي»

غرور علمى، گاهى آن چنان انسان را خودمحور مى ‏سازد كه ديگر نقش هيچ كس يا هيچ چيز را قبول ندارد. «إِنَّما أُوتِيتُهُ عَلى‏ عِلْمٍ عِنْدِي»

قالَتْ إِحْداهُما يا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِيُّ الْأَمِينُ‏(قصص/26)

يكى از آن دو زن گفت: اى پدر، او را استخدام كن، زيرا بهترين كسى است كه استخدامش می كنى (اين مرد) نيرومند با امانت است‏.

در جریان حضرت موسی علیه السلام هنگامى كه آن حضرت  نزد حضرت شعيب علیه السلام آمد و سر گذشت خود را براى شعيب شرح داد و شعيب به وى فرمود: از دست ظالمان نجات يافتى يكى از دختران شعيب به پدر خود گفت: پدر جان! اين جوان را براى خويشتن استخدام كن. زيرا بهترين فردى كه تو بخواهى استخدام نمائى بايد آن كسى باشد كه: هم قوى و نيرومند باشد، و هم امين. و اين جوان:هم نيرومند است، و هم امين.

در الميزان از تفسير قمى نقل شده: از كجا دانستى كه قوى و امين است، گفت: قوّت او را از كشيدن دلو و آب دادن دانستم و دليل امانتش آنست كه به من گفت: تو عقب بمان راه را به من نشان بده من از قومى هستم كه به پشت زنان نگاه نمى‏ كنيم، دانستم كه او امين است.

براساس این آیه می توان دریافت که دراعضای یک خانواده همۀ اعضاء اگر گفتار عاقلانه ومنطقی داشته باشند می توانند پیشنهادخود مطرح کرده وقابل قبول است. لذا دختران نیز در خانواده براساس منطق وحکمت، حق پیشنهاد دارند ودر این مورد تفاوتی با دیگران نداشته وحرفشان خریدار دارد.چنانکه دختر حضرت شعیب چنین کرد وکلام او مورد قبول پدر واقع شدچرا که دلیل این پیشنهاد را عقلا ومنطقا بیان کرد وگفت :القویّ الامین؛ این هم نیرومند است یا به قولی تخصص دارد وهم امین است،یعنی نسبت به کار خود تعهد دارد.

فجََاءَتْهُ إِحْدَئهُمَا تَمْشىِ عَلىَ اسْتِحْيَاءٍ قَالَتْ إِنَّ أَبىِ يَدْعُوكَ لِيَجْزِيَكَ أَجْرَ مَا سَقَيْتَ لَنَا فَلَمَّا جَاءَهُ وَ قَصَّ عَلَيْهِ الْقَصَصَ قَالَ لَا تخََفْ نجََوْتَ مِنَ الْقَوْمِ الظَّلِمِينَ(قصص/25)

پس يكى از آن دو زن در حالى كه با نهايت شرم و حيا راه مى‏ رفت نزد وى آمد، گفت:همانا پدرم تو را مى‏ طلبد تا مزد اينكه براى ما (دام‏ها را) آب دادى بپردازد. پس چون به نزد او آمد و سرگذشت خود را بازگو نمود: وى گفت: بيم مدار، از گروه ستمكاران نجات يافتى‏.

عبارت «عَلَى اسْتِحْياءٍ» در محلّ حال است، يعنى آن زن، با شرم و حياى بسيار مى ‏آمد.

اصل داستان اين است كه چون دختران شعيب جلوتر از چوپانان و زودتر از روزهاى ديگر، با سير بودن كامل گوسفندان و پستانهاى پرشير آنها، پيش پدر برگشتند، پدر علّت را پرسيد، آن دو گفتند: مرد نيكوكارى را يافتيم كه بر ما ترحّم كرد و گوسفندان ما را آب داد. شعيب به يكى از آنها گفت: او را پيش من بياوريد، از اين رو يكى از آنها پيش موسى برگشت (سفارش پدر را گفت) موسى در پى دختر براه افتاد، در بين راه متوجّه شد كه باد لباس دختر را به بدنش مى‏ چسباند و اندام او را نمايان مى‏ سازد (از آن جا كه عصمت و عفّت موسى اجازه ديدن چنين منظره‏ اى را نمى ‏داد) به دختر گفت: تو از پشت سر من بيا و با گفتارت مرا راهنمايى كن.(تفسیرجوامع الجامع مرحوم طبرسی ره،ج4،ص520)

برخی گفته اند: به خدا قسم كه او هرگز ميان مردم آمد و شد نكرده بود و لكن از جمله زنان مستحييه بود كه طريق راه رفتن ميان مردم را نمى‏ دانست و هرگز با كسى از مردم تكلم نكرده بود. بنا بقولى در حين آمدن از جاده عدول نموده به كنار مى‏ آمد. چون از دور موسى را ديد پيشتر نيامد بلكه همانجا ايستاد و ندا كرد: قالَتْ إِنَّ أَبِي يَدْعُوك‏.(تفسیراثنی عشری،حسین بن احمد حسینی)

اگر كلمه” استحياء” را نكره، بدون الف و لام- آورد، براى رساندن عظمت آن حالت است، و مراد از اينكه راه رفتنش بر” استحياء” بوده، اين است كه: عفت و نجابت از طرز راه رفتنش پيدا بود.(تفسیرالمیزان، ذیل همین آیه)

از مهم ترین درسهای این آیه این است که بدانیم رفت وآمد زن در بیرون خانه باید براساس حیا وعفت باشد،و از بارزترین وبرجسته ترین کمالات زن در قرآن می باشد.