هفتاد شیوۀ تبلیغ در قرآن
1-روش تبليغ براى كفّار، انذار است. اگر انذار و هشدار در انسان اثر نكند، بشارت و وعده ها نيز اثر نخواهند كرد. «سَواءٌ عَلَيْهِمْ أَ أَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ»
2- از شيوه هاى تبليغ آن است كه دستورات مشكل، آسان جلوه داده شود
3- دعوت به مشتركات. «كَلِمَةٍ سَواءٍ بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمْ» قرآن مى تواند محور مشترك خوبى براى دعوت باشد، زيرا هم تاريخ انبيا را داردهم از تحريف به دور بوده است.
4-در تبليغ و دعوت ديگران، بايد به عقايد حقّه و مقدّسات طرف مقابل، احترام گذارد.
5- اظهار تأسف بر حال منحرفان، يكى از راههاى هشدار و تبليغ است.
6-در شيوه ى دعوت و تبليغ، بايد به اعتقادات و مشتركاتِ حقّ ديگران احترام گذاشت.
7- شيوه ى تبليغ و تشويق، بايد مرحله اى وتدریجی باشد.
8-شيوه تبليغ باید بر دو محور بيم و اميد استوار است. «مُبَشِّرِينَ وَ مُنْذِرِينَ»اما براى تربيت غافلان بايد بيشتر نذير بود، نه بشير. «إِنْ هُوَ إِلَّا نَذِيرٌ»
9- بيان سرنوشت شوم بدكاران تاريخ يكى از روشهاى ارشاد و تبليغ قرآن است.
10- از شيوه هاى تبليغ و هدايت كه پيامبر براى برانگيختن عقل مردم مورد استفاده قرار مى دهد، بيان دليل در قالب سؤال است. «قُلْ أَ غَيْرَ اللَّهِ»
11-طرح و بيان حقايق به شكل سؤال و جواب از شيوه هاى تبليغى قرآن است.
12- بيدار كردن فطرتها، فعال كردن انديشه ها و توجّه به احساسات، از بهترين شيوه هاى تبليغ است.
13- در تبليغ بايد از امّ القرى و مراكز مهم شروع كرد و سپس به اطراف پرداخت و به اولويّتهاى منطقه اى، مكانى و استراتژى توجّه شود. (به نقاط مركزى و محورى اولويّت دهيد.) «أُمَّ الْقُرى وَ مَنْ حَوْلَها»(شوری/7)
14- استفاده از حربه ى دشنام و ناسزا، در نهى از منكر و تبليغات و مناظرات ممنوع است. «لا تَسُبُّوا»
15-در تبليغ و نهى از منكر، ابتدا راههاى حلال و معروف ارائه شود، سپس نهى از منكرات و اعلام كارهاى حرام.
16-ارشاد و تبليغ بايد متعدّد و متنوّع باشد تا به نتيجه نزديك شويم.
17- تبليغ و تربيت بايد همراه با عاطفه و محبّت باشد. «قالَ يا قَوْمِ»
18-در تبليغ و تربيت بايد نوع و گرايش مخاطب را در نظر گرفت و هر كدام را با توجّه به موقعيّت خودش قانع كرد.
امام رضا عليه السلام فرمود:
