شیخ بهائی علیه الرحمه می فرماید: روزی در مجلس بزرگی ذکر من شده بود.شنیدم یکی از حاضرین که ادعای دوستی با من می کرد ولی در این ادعا دروغ می گفت؛ شروع به غیبت نموده و نسبت ناروایی بمن داده بود و این آیه را در نظر نداشت که خداوند می فرماید:

((بعضی پشت سر بعضی غیبت نکنید، آیا دوست دارید گوشت مرده برادر خود را بخورید؟ همه این را ناخوش می دارید)) (سوره ی حجرات : ۱۲)

آنگاه که فهمید اطلاع از غیبت او پیدا کرده ام، نامه بلند بالایی برایم نوشت و اظهار پشیمانی و درخواست رضایت در آن نامه کرد. در جوابش نوشتم: خدا ترا پاداش دهد بواسطه هدیه ای که برای من فرستادی؛چون هدیه تو باعث سنگینی کفه حسناتم در قیامت می شود.! از حضرت رسول (ص) روایت شده که فرمود: در روز قیامت بنده ای را در مقام حساب می آورند، کارهای نیکش در یک کفه و کارهای زشتش را در کفه دیگر می گذارند، کفه گناه سنگین تر می شود. در این هنگام ورقه ای بر روی حسنات قرار می گیرد، کارهای نیکش بواسطه آن عمل زیادتر از گناهانش می شود.عرض می کند: پروردگارا آنچه عمل خوب داشتم در کفه حسنات وجود داشت، اما این ورقه چه بود؟ من که چنین عملی نداشتم؟ خطاب می رسد: این در مقابل سخنی است که درباره تو گفته اند و از آن نسبت پاک بودی. این حدیث مرا وا میدارد که سپاسگزار تو باشم بواسطه چیزی که بمن رسانیده ای، با اینکه اگر روبروی من، اینکار یا بدتر از این را انجام می دادی با تو مقابله بمثل نمی کردم و جز عفو و گذشت و دوستی و وفا از من نمی دیدی؛ این باقی مانده عمر، گرامی تر از آن است که صرف در مکافات اشخاص شود، باید بفکر آنچه از دست رفته، بود و تدارک گذشته را نمود.

منبع : یکصد موضوع ۵۰۰ داستان ، ج۱ ، نوشته ی سید علی اکبر صداقت ، به نقل از کشکول شیخ(ره)

دعا كلید بخشش خداوند و وسیله رسیدن به هر حاجت است. نعمت ها و بركات نزد پروردگار است و جز با دعا نمى توان به آن رسید.
انسان در هر حال نیازمند عنایت و امداد خداوند است:

(یَا أَیُّهَا النَّاسُ أَنتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللهِ وَاللهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ);

اى مردم! شما نیازمندان به خدا هستید و تنها خداوند است كه بى نیاز و شایسته حمد و ستایش است. (فاطر (29)، آیه 15)

همان گونه كه او بى نیاز مطلق است، انسان ها فقیر مطلق اند. او نیازى به عبادت ما ندارد; این ما هستم كه از طریق عبات و اطاعت او راه تكامل را مى پیماییم و نباید دست نیاز به درگاه غیر او دراز كنیم.
یكى از اصحاب امام باقر (علیه السلام) از آن حضرت پرسید: كدام عبادت بهتر است.

حضرت فرمود: چیزى از براى خداى عزوجل بهتر از این نیست كه از آنچه نزد اوست، از او درخواست شود…

ادامه »

    قبل از انقلاب براى تبليغ و كلاسدارى به شهرستان خوانسار رفتم، امّا از جلسات استقبالى نشد. يك روز در حمّام عمومى بودم كه جوانى براى زدن كيسه به پشتش از من كمك خواست. يك لحظه به ذهنم رسيد كه امام رضا عليه السلام هم در حمام چنين كارى كرد. بدون تأمل كيسه و صابون را گرفته و كمك كردم. من زودتر از او از حمّام بيرون آمده ولباسهايم را پوشيدم، او وقتى مرا با لباس روحانيّت ديد جلو آمد و شروع به عذرخواهى كرد. گفتم: اشكالى ندارد، من به وظيفه‌ام عمل كرده‌ام. پول حمام او را هم حساب كردم.

   از حمّام كه بيرون آمديم گفت: حاج‌آقا! مرا خجالت داديد، من هم بايد براى شما كارى بكنم. گفتم: من احتياجى ندارم، ولى داستان آمدنم به خوانسار و استقبال نكردن از كلاس را برايش تعريف كرده و از هم جدا شديم. از آن روز به بعد ديدم جلسه شلوغ شد و جوانان بسيارى شركت كردند، متوجّه شدم كه اين به بركت تقليد از امام رضا عليه السلام و تأثيرپذيرى و پى‌گيرى آن جوان بوده است.

خاطرات از زبان حجت الاسلام محسن قرائتی 1، صفحه 60

تازه وارد تلويزيون شده بودم و با اتوبوس از قم به تهران مى‌آمدم و برمى‌گشتم. روزى بعداز ضبط برنامه، با اتوبوس به سمت قم در حركت بودم. نزديك بهشت‌زهرا كه رسيديم خواستم بگويم: براى شادى ارواح شهدا صلوات، ديدم در شأن من نيست و من حجةالاسلام و. . . به خودم گفتم: بى‌انصاف! تو خودت و تلويزيونت از شهدا است، تكبّر نكن. بلند شدم و باز نشستم، مسافران گفتند: آقا چته؟ صندليت ميخ داره؟ گفتم: نه. خودم گير دارم! بالاخره از بهشت زهرا گذشته بوديم كه بلند شدم و گفتم: صلوات ختم كنيد. آنجا بود كه فهميدم علم و شخصيّت، سبب تكبّر من شده است.

خاطرات از زبان حجت الاسلام محسن قرائتی  1، صفحه 72

از يكى از مجتهدين نجف كه هزاران طلبه نزد او درس خوانده‌اند پرسيدم: شما چگونه مجتهد شديد؟

گفت: در محلۀ ما آقايى بود كه شب‌ها براى دو سه نفر طلبه، درس شبانه داشت.

من هم روزها كار مى‌كردم و شبها نزد ايشان مى‌رفتم.

اين عالم بزرگوار ابتدا براى ما يك قصه مى‌گفت و سپس درس را شروع مى‌كرد.

اينگونه ما عاشق حوزه و دروس دينى شديم.

خاطرات از زبان حجت الاسلام محسن قرائتی  2، صفحه 20

سلطان محمود غزنوی برای خود قبری ساخت، تا زمانی که مرد آنجا دفنش کنند. وقتی می‌خواست روی سنگ قبرش آیه‌‌ای از قرآن را بنویسد، از نوکرش پرسید: «چه آیه‌ای را بنویسم بهتر است؟» نوکر جواب داد: این آیه از قرآن را بنویس:

«هذه جهنم التی کنتم توعدون؛  

  این جهنمی است که همواره وعده‌اش به شما داده می‌شد!»

همان منبع