قبل از انقلاب براى تبليغ و كلاسدارى به شهرستان خوانسار رفتم، امّا از جلسات استقبالى نشد. يك روز در حمّام عمومى بودم كه جوانى براى زدن كيسه به پشتش از من كمك خواست. يك لحظه به ذهنم رسيد كه امام رضا عليه السلام هم در حمام چنين كارى كرد. بدون تأمل كيسه و صابون را گرفته و كمك كردم. من زودتر از او از حمّام بيرون آمده ولباسهايم را پوشيدم، او وقتى مرا با لباس روحانيّت ديد جلو آمد و شروع به عذرخواهى كرد. گفتم: اشكالى ندارد، من به وظيفه‌ام عمل كرده‌ام. پول حمام او را هم حساب كردم.

   از حمّام كه بيرون آمديم گفت: حاج‌آقا! مرا خجالت داديد، من هم بايد براى شما كارى بكنم. گفتم: من احتياجى ندارم، ولى داستان آمدنم به خوانسار و استقبال نكردن از كلاس را برايش تعريف كرده و از هم جدا شديم. از آن روز به بعد ديدم جلسه شلوغ شد و جوانان بسيارى شركت كردند، متوجّه شدم كه اين به بركت تقليد از امام رضا عليه السلام و تأثيرپذيرى و پى‌گيرى آن جوان بوده است.

خاطرات از زبان حجت الاسلام محسن قرائتی 1، صفحه 60