جناب ابوطالب، پدر گرامى امير مؤمنان عليه السلام از حاميان و ياوران پيامبر در دوران سخت مبارزه با مشركين مكه و خصوصاً در دوران سه ساله محاصره مسلمانان در شعب ابى طالب و از نخستين كسانى بود كه به آن حضرت ايمان آورد. دشمنان امير مؤمنان عليه السلام به خاطر كينيه و حسدى كه نسبت به امير مؤمنان عليه السلام دارند، تلاش كرده‌اند كه ثابت كنند ابوطالب عليه السلام در حال كفر از دنيا رفته است.

از ديدگاه شيعه، ايمان حضرت ابوطالب عليه السلام اجماعى است؛ چنانچه مرحوم شيخ طوسى در اين باره مى‌نويسد:

از امام صادق و امام باقر عليهما السلام نقل شده است كه ابوطالب عليه السلام مسلمان بوده است. شيعيان بر اين مطلب اجماع دارند و در آ‌ن اختلافى ندارند. آن‌ها دلايل قطعى بر اين مطلب دارند كه سبب يقين بر ايمان ابوطالب عليه السلام مى‌شود.
(شیخ طوسی،  التبيان في تفسير القرآن، ج 8، ص 164)

علامه مجلسى رضوان الله تعالى عليه در اين باره مى فرمايد:
شيعيان، بر ايمان ابوطالب و اين كه او در ابتداى امر رسالت رسول خدا صلى الله عليه وآله، به او ايمان آورده و هرگز بتى نپرستيد، اجماع دارند؛ بلكه او از اوصياى حضرت ابراهيم عليه السلام بود. اين مطلب به اندازه‌اى نزد شيعه مشهور است كه حتى دشمنان شيعه نيز اين اعتقاد را به شيعه نسبت مى دهند. و روايات متواتر از طرق خاصه و عامه، بر ايمان او وارد شده و بسيارى از دانشمندان و محدثان ما درباره ايمان ابوطالب كتاب مستقل تأليف كرده اند؛ چنانچه اين مطلب بر كسى در كتاب‌هاى رجالى تحقيق مى‌كند، پوشيده نيست.
(محمد باقرمجلسي، بحار الأنوار، ج 35، ص )

اما سران وهابيت؛ همانند ابن تيميه، محمد بن عبدالوهاب و و پيروان و همفكران آن‌ها به خاطر كينه و دشمنى با امير مؤمنان عليه السلام، اصرار به كافر دانستن جناب ابوطالب و طرح آن در شرايط مختلف دارند و در اين قضيه دچار بى‌انصافى و غرض ورزى شده‌اند كه به برخى از سخنان آن‌ها اشاره مى‌شود.

ابن تيميه مى‌گويد:
شيعيان به عباس عموى رسول خدا (ص) ايراد مى‌گيرند؛ در حالى كه ايمان به صورت متواتر نقل شده است، و ابوطالب را ستايش مى‌كنند؛ در حالى كه به اتفاق اهل علم كافر مرده است؛ چنانچه احاديث صحيح بر اين مطلب دلالت مى‌كند.
(إبن تيمية الحراني ، منهاج السنة النبوية، ج 4، ص 351)

در جايى ديگر با زير سؤال بردن خدمات و زحمات ابوطالب به اسلام و پيامبر مى‌نويسد:
ابوطالب، رسول خدا (ص) را به خاطر خويشاوندى و پيوند نسبى كمك مى‌كرد نه به خاطر خداوند و تقرّب به او.
(إبن تيمية الحراني، منهاج السنة النبوية، ج 7، ص 304)

همچنين محمد بن عبدالوهاب مى‌نويسد:
وتوفي أبو طالب كافراً لم يؤمن خشية العار رغم الحاح الرسول على ذلك.
ابوطالب كافر مرد و على رغم اصرار رسول خدا به خاطر ترس از ننگ، ايمان نياورد.
محمد بن عبد الوهاب، مجموعة المؤلفات، ج4، ص62ـ63.

این یک نگاه اجمالی براقوال موجود در مورد ایمان شیخ البطحاء، حضرت ابوطالب  علیه السلام  بود .ان شاءالله در پست بعدی به بررسی ادله ایمان آن بزرگوار می پردازیم.

موسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصرعج