قطع شدن دست «حسين» باعث شده بود ديگران نسبت به او حسّاس باشند و كارهايش را زير نظر بگيرند. او اين را خوب مي دانست و سعي مي كرد تا آنجا كه امكان پذير است، اوضاع را عادّي جلوه دهد. در اين كار هم به خاطر سعي و تلاش بي وقفه خود موفق بود. خيلي زود كارها را با تمرينات مرتّب ياد گرفته و شخصاً انجام مي داد. حسين عاشق محرّم و سينه زني بود. مخصوصاً چون لشكر او به نام مقدّس سيّدالشّهداء عليه السلام بود؛ ايّام محرّم شور و حال ديگري در آن پيدا مي شد. بعضي وقت ها كه دوستان در سنگر جمع بودند؛ با آن دستش كه قطع نشده بود، سينه زني مي كرد. چقدر با صفا بود! آخر او سردار سرلشكر شهيد حاج حسين خرّازي، فرمانده لشكر 14 امام حسين عليه السلام در جبهه ها بود .

شادی ارواح شهدا صــلــــوات

هزار قلّه عشق، خاطراتي از سرلشكر شهيد حاج حسين خرّازي، ص 92.

«اي حسين! دركربلا، تو يكايك شهدا را در آغوش مي كشيدي، مي بوسيدي، وداع مي كردي. آيا ممكن است هنگامي كه من نيز به خاك و خون خود مي غلطم؛ تو دست مهربان خود را بر قلب سوزان من بگذاري و عطش عشق مرا به تو و به خداي تو سيراب كني؟ از اين دنياي دون مي گريزم. از اختلافات، خودنمايي ها، غرورها، خودخواهي ها، سفسطه ها، مغلطه ها، دروغ ها و تهمت ها خسته شده ام. احساس مي كنم كه اين جهان، جاي من نيست. آنچه ديگران را خوشحال مي كند؛ مرا سودي نمي رساند.

سرورم! آمده ام تا در ركابت عليه كفر و ظلم و جهل بجنگم. با همه وجود آمده ام. تاسوعاست. گروهي بزرگ از يزيديان با تانك ها و توپ ها و زره پوش ها و ماشين هاي زياد و سربازان فراوان در حركتند. حق با باطل رو به رو شده است. دشمن سيل آسا پيش مي آيد و من مي خواهم مثل يكي از اصحاب تو در كربلا بجنگم.».

شهید چمران(شادی روح شهدا صلوات)

يادنامه شهيد چمران، دفتر انتشارات اسلامي وابسته به جامعه مدرّسين حوزه علميه قم، ص 27.

.

در ميان معصومان عليهم السلام امام حسين عليه السلام از موقعيت ويژه اي برخوردار است و اين موقعيت به زندگي و سيره تربيتي آن حضرت برجستگي خاصّي بخشيده است.

تربيت صحيح فرزندان از ضروري ترين وظايف والدين به شمار مي آيد و ما معتقديم كه معصومان عليهم السلام در همه ابعاد هدايتي و تربيتي الگوهايي كامل و مطمئن به شمار مي آيند و تكيه برديدگاهها و رفتارهاي تربيتي آنان در مسير تحقق وظيفه خطير تربيت فرزندان، بهترين ره توشه است.

در مكتب اهل بيت عليهم السلام نه تنها تربيت فرزندان از لحظه تولد مورد توجه بوده بلكه به زمينه هاي تربيت و شرايط قبل از تولد و بلكه حتي قبل از انعقاد نطفه نيز توجه خاص شده است. از اين رو در روايات معصومان عليهم السلام زمينه ها و شرايط مطلوب و نامطلوب انعقاد نطفه بيان گرديد. از جمله اين نكات پرهيز كردن از همبستري در شبي است كه انسان قصد مسافرت دارد. امام حسين عليه السلام خطاب به اصحابش فرمود:

«اجتنبوا الغشيان في الليلة التي تريدون فيها السفر فان من فعل ذالك ثم رزق ولداً كان احولاً»

از همبستر شدن با همسرانتان در شبي كه قصد مسافرت داريد بپرهيزيد؛ (زيرا) اگر در اثر آن فرزندي روزي شود احول (لوچ) خواهد بود.»(موسوعة كلمات الامام الحسين(ع)، ص 711)

حضرت علي اكبر (ع)، فرزند حسين بن علي بن ابيطالب(ع) و ليلي بنت ابي مرة بن عروة بن مسعود ثقفي در اوايل خلافت عثمان بن عفان، يازدهم شعبان سال 33 هجري قمري در مدينه به دنيا آمد و در سن 28 سالگي در كربلا به شهادت رسيد

از نظر وجاهت و زيبايي، ملاحت و دلربايي، شبيه ترين مردم به رسول خدا(ص) بود. همچنين داراي صورت و سيرتي جذاب و طبع بلند، منظره مليح، داراي ادب و تربيت بي نظير، و پيوسته با خضوع و خشوع و با صلابت و بزرگوار بود.

علي اكبر همچنين داراي صداي خوشي بود، به گونه اي كه گاهي كه اباعبداللّه الحسين(ع) براي صوت قرآن جدّ عزيزش دلتنگ مي شد، به علي مي فرمود: «علي جان! برايم قرآن بخوان تا از آن لذت و بهره برم.»

او در ويژگي هاي معنوي و فضايل علمي و اخلاقي، رشد جسمي و اجتماعي و كمالات روحي و مناقب نفساني و سجاياي ملكوتي در ميان تمام بني هاشم و ياران پدر بزرگوارش امام حسين بن علي(ع) كم نظير بود. اين روحيه قوي و صفات شايسته، چنان ابهت و عظمت به علي اكبر داده بود كه افزون بر دوستان، دشمنان اهل بيت نيز به برتري هايش اعتقاد و اعتماد داشتند و اعتراف مي كردند.

روزي معاويه از اطرافيانش پرسيد: چه كسي در اين زمان براي خلافت مسلمانان بر ديگران برتري دارد و براي حكمراني بر مردم از ديگران سزاوارتر است؟

اطرافيان متملق به ستايش خليفه پرداختند و او را لايق اين منصب معرفي كردند. ولي

معاويه گفت: نه چنين نيست؛ «اولي الناس بهذا الامرعلي بن الحسين بن علي، جدّه رسول اللّه و فيه شجاعة بني هاشم و سخاه بني اميه و رهو ثقيف»:

شايسته ترين افراد براي امر حكومت، علي اكبر فرزند حسين است كه جدّش رسول خداست و شجاعت بني هاشم، سخاوت بني اميه و زيبايي قبيله ثقيف را در خود جمع كرده است.

شجاعت و دلاوري علي اكبر و رزم آوري و بصيرت ديني و سياسي او، در سفر كربلا به ويژه در روز عاشورا تجلي كرد. از ميان خاندان هاشمي، نخستين كسي كه در كارزار كربلا به ميدان شتافت، علي اكبر بود. همچنين زماني كه امام حسين بن علي(ع) از منزلگاه «قصر بني مقاتل» گذشت و خوابي به او دست داد و پس از بيداري «انا لله و انا اليه راجعون» گفت و خداوند را حمد كرد. وقتي علي اكبر سبب اين حمد و استرجاع را پرسيد، حضرت فرمود: در خواب ديدم سواري مي گويد: اين كاروان به سوي مرگ مي رود. علي اكبر پرسيد: مگر ما بر حق نيستيم؟ امام فرمود: چرا. علي اكبر عرض كرد: فاننا اذن لا نبالي ان نموت محقين؛ پس باكي از مرگ در راه حق نداريم.

 آيا حضرت علي اكبر(ع) داراي خانواده و فرزنداني بوده است يا نه؟؟؟

با توجه به زيارتنامه هاي حضرت به نظر مي رسد كه ايشان نيز داراي اهل و عيال بوده اند.

زيارت نامه ايشان عبارت است از: صلي الله عليك و علي عترتك و اهل بيتك و آبائك و ابنائك. همچنين سفارش امام صادق(ع) به ابو حمزه ثمالي كه فرمود: چون به قبر حضرت رسيدي، ضع خدك علي القبر! و قل: صلي الله عليك يا ابا الحسن! كه با توجه به اين فراز، ايشان فرزندي به نام حسن داشته است.

به علاوه بنا بر برخي روايات، نظير روايت «احمد بن نصر بزنطي»، حضرت علي اكبر(ع)، ام ولد (كنيز) داشته است و از او صاحب فرزند بوده است.

هرچند برخي از علماي انساب تصريح كرده اند كه از آن بزرگوار اولادي نمانده و نسل امام حسين(ع) تنها از طريق امام چهارم حضرت سجاد(ع) ادامه پيدا كرده است.

موسسۀ تحقیقاتی حضرت ولی عصر(عج)

4.الْمَلْهُوفِ عَلَى قَتْلَى الطُّفُوف‏

ابوالقاسم رضی الدین سیّد علی بن طاووس متوفی664هجری قمری میباشد.سید بن طاووس در سخنی که امام برای آرام کردن خواهر،همسر و فرزندانش به آنان می‏فرماید،آورده است:

یا اُختَاه، یا اُم کُلثُوم وَ اَنتِ یا زَینَب وَ اَنتِ یا رُقَیّه وَ اَنتِ یا فاطِمَه و اَنتِ یا رُباب! اُنظُرنَ اِذا أنَا قُتِلتُ فَلا تَشقَقنَ عَلَیَّ جَیباً وَ لا تَخمُشنَ عَلَیَّ وَجهاً وَ لا تَقُلنَ عَلیَّ هِجراً

خواهرم ،ام کلثوم و تو ای زینب! تو ای رقیه و فاطمه و رباب! سخنم را در نظر دارید هنگامی که من کشته شدم،برای من گریبان چاک نزنید و صورت نخراشید و سخنی ناروا مگویید

الْمَلْهُوفِ عَلَى قَتْلَى الطُّفُوف‏،علي بن موسى بن جعفر بن محمد بن طاووس الحسيني،ص141

آیت الله العظمی خوئی میگوید:

علي بن موسى بن جعفر بن محمدابن أحمد بن محمد بن أحمد بن محمد بن محمد الطاوس العلوي الحسيني - رضي الدين قدس سره - من أجلاء هذه الطائفة و ثقاتها،جليل القدر عظيم المنزلة….. و

ادامه »

سومین سند اعتبار وجود نازنین حضرت رقیه(س)

3. لباب الأنساب والألقاب والأعقاب

نسب شناس معروف قرن ششم،ابن فُندُق بيهقى متوفی 565هجری قمری در لباب الأنساب در بيان فرزندانى كه از نسل امام حسین عليه السلام باقى مانده اند،مى نويسد:

ولَم يَبقَ مِن أولادِهِ إلّا زَينُ العابِدينَ عليه السلام ، وفاطِمَةُ وسُكَينَةُ ورُقَيَّةُ

از فرزندان امام حسين عليه السلام ، جز زين العابدين عليه السلام ، فاطمه ، سَكينه و رُقيّه ، باقى نماند.

لباب الأنساب والألقاب والأعقاب،أبي الحسن علي بن ابي القاسم بن زيد البيهقي،الشهير بابن فندق،ج1،ص355

ترجمه أبو الحسن بن أبي القاسم بن الحسين البيهقي‏

میرزا حسین نوری متوفی1320هجری قمری،در باب25،درباره ی وی میگوید:

ادامه »