قطع شدن دست «حسين» باعث شده بود ديگران نسبت به او حسّاس باشند و كارهايش را زير نظر بگيرند. او اين را خوب مي دانست و سعي مي كرد تا آنجا كه امكان پذير است، اوضاع را عادّي جلوه دهد. در اين كار هم به خاطر سعي و تلاش بي وقفه خود موفق بود. خيلي زود كارها را با تمرينات مرتّب ياد گرفته و شخصاً انجام مي داد. حسين عاشق محرّم و سينه زني بود. مخصوصاً چون لشكر او به نام مقدّس سيّدالشّهداء عليه السلام بود؛ ايّام محرّم شور و حال ديگري در آن پيدا مي شد. بعضي وقت ها كه دوستان در سنگر جمع بودند؛ با آن دستش كه قطع نشده بود، سينه زني مي كرد. چقدر با صفا بود! آخر او سردار سرلشكر شهيد حاج حسين خرّازي، فرمانده لشكر 14 امام حسين عليه السلام در جبهه ها بود .

شادی ارواح شهدا صــلــــوات

هزار قلّه عشق، خاطراتي از سرلشكر شهيد حاج حسين خرّازي، ص 92.