مرحوم حضرت آيت الله حاج شيخ عبدالكريم حائري مي‌فرمود:
در آن سال‌هايي كه من در كربلاي معلا مشغول تحصيل بودم، شبي در خواب ديدم شخصي به من گفت: شيخ عبدالكريم! كارهايت را بكن كه سه روز ديگر از دنيا خواهي رفت. وقتي از خواب بيدار شدم متحير و نگران شدم، ولي پيش خود گفتم اين يك خواب بود و شايد تعبيري نداشته باشد.

دو روز بعد ناگهان لرزه‌اي شديد در بدنم حس كردم و حالم لحظه به لحظه وخيم‌تر شد تا اينكه احساس كردم دو نفر كنار من ظاهر شدند و گفتند اجل اين مرد رسيده و مشغول قبض روح من شدند. من در همان حال به ياد خوابي كه ديده بودم افتادم و فهميدم كه آن خواب، رويايي صادقه بوده است، پس نگران و دلشكسته متوجه حرم حضرت سيدالشهدا شدم و عرض كردم:

اي حسين عزيز! دستم خالي است و زاد و توشه‌اي تهيه نكرده‌ام، شما را به حق مادرتان زهرا از من شفاعت كنيد كه خدا مرگ مرا به تأخير بياندازد. در همان حال ديدم بلافاصله شخصي نزد آن دو نفر آمد و گفت: حضرت سيدالشهدا فرمودند شيخ عبدالكريم به ما توسل كرده و ما هم شفاعت او را نزد خداي متعال كرديم؛ پس ديدم آن دو نفر با كمال احترام جواب دادند: سمعاً و طاعتاً و رفتند. در اين هنگام احساس سلامت كردم و آرام آرام بدنم را تكان دادم و بعد از آن تا پانزده روز ضعف و كسالت داشتم و به شكر خداوند از آن حالت به كلي بيرون آمدم و خوب شدم.

هر دم به گوشم مي‌رسد آواي زنگ قافله
اين قافله تا كربلا ديگر ندارد فاصله
يك زن ميان محملي اندر غم و تاب و تب است
اين زن صدايش آشناست اي واي من اين زينب است

در زمان شاه صفوي، سفيري كه در علوم رياضي و نجوم مهارتي تمام داشت و گاهي هم از ضماير و اسرار و اخبار غيبيه خبر مي داد، از طرف دولت استعمارگر فرنگ به ايران آمد. در آن زمان پايتخت ايران اصفهان بود، سفير وارد اصفهان شد تا تحقيقي درباره ي اسلام كند و دليلي براي آن پيدا نمايد.

سلطان وقتي او را ديد و از منظور او آگاهي پيدا كرد، تمام علماي شهر اصفهان را براي ساكت كردن و محكوم كردن آن شخص خارجي دعوت نمود كه از جمله آنها مرحوم آخوند ملا محسن فيض كاشاني قدس سره معروف به فيض كاشاني نيز حضور پيدا كرد.
در زمان شاه صفوي، سفيري كه در علوم رياضي و نجوم مهارتي تمام داشت و گاهي هم از ضماير و اسرار و اخبار غيبيه خبر مي داد، از طرف دولت استعمارگر فرنگ به ايران آمد. در آن زمان پايتخت ايران اصفهان بود، سفير وارد اصفهان شد تا تحقيقي درباره ي اسلام كند و دليلي براي آن پيدا نمايد.

سلطان وقتي او را ديد و از منظور او آگاهي پيدا كرد، تمام علماي شهر اصفهان را براي ساكت كردن و محكوم كردن آن شخص خارجي دعوت نمود كه از جمله آنها مرحوم آخوند ملا محسن فيض كاشاني قدس سره معروف به فيض كاشاني نيز حضور پيدا كرد.

مرحوم فيض كاشاني رو به آن سفير فرنگي نمود و فرمود:

ادامه »

اين قضيه توسط آية الله آقاي سيد علي شاهرودي بيان شده است:
اين جناب در مجلس سوگواري مدرسه ي بزرگ آخوند، به عنوان يكي از خدام بودم.
در شب هفتم محرم، نوعا در عراق به نام حضرت ابوالفضل العباس عليه السلام مجلس روضه گرفته مي شود. در چنان شبي من چند نفري را كه در چايخانه با هم مشغول اداره ي چاي بوديم (كه تعداد آنها با خودم هفت نفر مي شد) براي شام به منزل خودم (كه جاده ي دوم، يعني ميلان دوم بود) دعوت كردم. ضمنا روضه ي مختصري هم گذاشتم و به آقاي شيخ عبدالحسين خراساني گفتم كه بيايد و ذكر مصيبتي كند.

آن شب، مرحوم آيت الله العظمي حاج سيد محمود قدس سره نيز همراه اخوي بزرگ حضرت آيت الله العظمي آقاي سيد محمد حسيني شاهرودي «دامت بركاته» و دو تن از داييها تشريف داشتند.
آقاي شيخ عبدالحسين، مجلس را تمام كرد و همه براي صرف شام نشستند. برخي از آقايان هم كه براي شام دعوت نشده بودند، و در روضه شركت كرده بودند، باقي ماندند، يكي از آنها جناب آقاي روحاني بود كه الان از علماي مشهد است.

نمي دانم چه كسي به آنها خبر داده بود كه سيد علي امشب شام مي دهد. به دايي ام، آقاي محمد تقي نيشابوري، و به اخوي اشاره كردم و آنها از اطاقي كه در آن روضه خوانده شده بود، بيرون آمدند و هر سه نفر

ادامه »

مرحوم آية العظمي سيد محمد كوه كمري ، معروف به آية اللّه حجّت از مراجع تقليد بود كه در سوم جمادي الاول سال 1372 قمري در قم از دنيا رفت و قبرش در حجره اي واقع در غرب مسجد مدرسه حجتيه است و اين مدرسه عظيم از آثار اوست .
آية اللّه حجّت در اخلاص و تواضع و ساده زيستي ، كم نظير بود.
روزي كه در آستانه احتضار قرار گرفت ، به حاضران گفت : ((براي من مقداري تربت سيدالشهدا بياوريد)). مقداري تربت حاضر كردند و با آب قاطي نمودند و ليوان را به ايشان دادند.
آية اللّه حجّت آن ليوان را به دست گرفت و نزديك لب آورد و گفت :

((آخرُ زادي من الدنيا تربة الحسين عليه السلام : آخرين توشه من از دنيا تربت حسين عليه السلام است )).
آنگاه آب را نوشيد و سپس شهادتين را بر زبان جاري كرد و  به جوار رحمت حق پيوست . 

 داستان دوستان ، ج 3، ص 40.

كرامات امام حسين ، مصطفي اهوازي : ص 72

در این روز که مطابق با روز یکشنبه بوده است، عبیدالله مردی را به دنبال شبث بن ربعی فرستاد که در دارالاماره حضور یابد.
شبث خود را به بیماری زده بود ومی خواست که ابن زیاد او را از رفتن به کربلا معاف دارد، ولی عبیدالله برای او پیغام فرستاد که: مبادا از کسانی باشی که خداوند در قررآن فرموده است:« چون به مومنین رسند گویند ما از ایمان آورندگانیم وهنگامی که به نزد یاران خود روند اظهار دارند ما با شماییم ومومنین را به سُخره می گیریم» وبه او خاطر نشان ساخت که اگر بر فرمان ما گردن می نهی ودر اطاعت مایی در نزد ما باید حاضر شوی.
شبث شبانگاه نزد ابن زیادآمد تا رنگ گونۀ اورا نتواند تشخیص دهد . ابن زیاد به او مرحبا گفت ودر نزد خود بنشاند وگفت: باید به کربلا روی، پس شبث قبول کرد وعبیدالله او را همراه هزار سوار بسوی کربلا فرستاد.
سپس ابن زیاد به شخصی به نام زحر بن قیس با پانصد سوار ماموریت داد که بر جِسر صراط( نام پلی است که مردم کوفه برای رفتن به کربلا از آن عبور می کردند) ایستاده واز حرکت کسانی که به عزم یاری امام حسین از کوفه خارج می شوند، جلوگیری کند.
فردی به نام عامربن ابی سلامه که عازم بود برای پیوستن به امام از برابر زحربن قیس به او گفت: من از تصمیم تو آگاهم که می خواهی حسین را یاری کنی، بازگرد! ولی عامربن ابی سلامه بر زحربن قیس وسپاهش حمله ور شد واز میان سپاهیان گذشت وکسی جرأت نکرد تا او را دنبال کند.
عامر خود را به کربلا رساند وبه امام ملحق شد تا به درجۀ رفیع شهادت نائل آمد. او از اصحاب امیرالمومنین(علیه السلام) بود که در چندین جنگ در رکاب آن حضرت شمشیر زده بود.

قصۀ کربلا، ص226

در این روز عبیدالله بن زیاد مردم را در مسجد کوفه گرد آوردوخود به منبر رفت وگفت:
ای مردم! شما آل ابی سفیان را آزمودید وآنها را چنان که می خواستید یافتید! ویزید را می شناسید که دارای سیره وطریقه ای نیکوست! وبه زیر دستان احسان می کند! وعطایای او به جاست! وپدرش نیز چنین بود!واینک یزید دستور داده است که بهرۀ شما را از عطایا بیشتر کنم وپولی را نزد من فرستاده است که در میان شما قسمت نموده وشما را به جنگ با دشمنش حسین بفرستم! این سخن را به گوش جان بشنوید واطاعت کنید.
سپس از منبر به زیر آمد وبرای مردم شام نیز عطایایی مقرّر کرد ودستور داد تا در تمام شهر ندا کنند کهمردم برای حرکت آماده باشند، وخود وهمراهانش بسوی نخیله حرکت کرد وحصین بن نمیر وحجّار بن ابجر وشبث بن ربعی وشمربن ذی الجوشن را به کربلا گسیل داشت تا عمربن سعد را در جنگ با حسین کمک نمایند.
پس از اعزام عمربن سعد به کربلا ، شمربن ذی الجوشن، اولین فردی بود که با چهار هزار نفر سپاهی آزموده برای جنگ با امام حسین(ع) اعلام آمادگی کرد وبعد یزید بن رکاب کلبی با دوهزار نفر وحصین بن نمیر با چهرهزار نفر ومضایر بن رهینۀ مازنی با سه هزار نفر ونصر بن حرشه با دوهزار نفر که جمعا بیست هزار نفر می شدند.

قصۀ کربلا،نظری منفرد،ص225