در بحار، روايت كرده كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله شب بيست و ششم ماه صفر سال يازدهم هجرت به مردم دستور داد براى جنگ با روم آماده شوند. اسامه را فرا خواند و او را سر لشكر قرار داد و علم را به او سپرد و كسانى را كه از لشكر او تخلف كنند لعنت كرد. از جمله افرادى كه بخصوص نام برد ابو بكر و عمر بودند، كه اين دو در شب رحلت حضرت به مدينه بازگشتند و براى غصب خلافت آماده شدند. حضرت در آن شب فرمود: «امشب شرّ عظيمى وارد مدينه شده است»  اسرار ال محمد،ترجمه کتاب سلیم بن قیس،342

    آن بزرگوار اسامة پسر زيد بن حارثه را (كه پدرش در جنگ موته كشته شده بود) به سركردگى لشكرى تعيين كرد و دستور داد كه با مردم مسلمان به همانجا كه پدرش كشته شده براى جنگ با دشمنان دين بسوى روم برود، و رأى مباركش بر اين شد كه گروهى از سران مهاجر و انصار را در لشكر او بفرستد تا هنگام مرگش كسى در باره زمامدارى اختلاف نكند، و طمع به پيشوائى مسلمين نه بندد، و راه را براى آن كس كه خود به جانشينى منصوب فرموده بود (يعنى على بن ابى طالب عليه السّلام) هموار سازد، و كسى با آن حضرت در صدد نزاع برنيايد، پس پرچم سردارى جنگ را چنانچه گفته شد به نام اسامة بست، و در باره بيرون كردن آنان از مدينه كوشش و سفارش فرمود و به اسامة دستور داد با لشكر خويش از مدينه بيرون رود و (براى پيوستن ديگران) در جرف (كه نام جايى است در سه ميلى مدينه) بماند، و مردم را به بيرون رفتن و همراهيش برانگيخت، و از درنگ كردن در مدينه و دنبال ماندن از او بر حذر داشت، در اين خلال كسالت آن حضرت‏كه منجر به رحلتش شد پيش آمد.

الارشاد،ج1،ص170

پیامبر بزرگوار که سلام وصلوات خدا براوباد چون خبر ناگوار نزديك شدن مرگ خويش را به امت داد، در هر انجمنى كه فراهم ميشد و در هر فرصتى كه پيش مى ‏آمد، مسلمانان را از فتنه و نافرمانى او پس از رحلتش بر حذر ميداشت، و سفارش روى سفارش به چنگ زدن به فرامين خود و گرد آمدن براى انجام دستوراتش را ميفرمود، و مرتبا آنان را به پيروى از عترت خويش و فرمانبردارى از آنان و يارى نمودن و نگهبانى از آن ذوات مقدسه، و پناهندگى در امور دين بذيل عنايت ايشان دستور ميداد، و مسلمانان را از نافرمانى و روگردانى از دستوراتش باز ميداشت.
و از جمله فرمايشات آن بزرگوار در اين باره حديثى است كه راويان شيعه و سنى به نقل آن اتفاق دارند كه فرمود:

من (در روز رستاخيز) پيشاپيش شمايم، و شما بدنبال نزد حوض كوثر بر من درآئيد، آگاه باشيد كه من در باره ثقلين (دو چيز سنگين يا دو زاد و توشه سفر) از شما پرسان شوم (و جويا گردم) پس بنگريد چگونه پس از من در باره آن دو رفتار كنيد، زيرا كه خداى لطيف خبير مرا آگاه ساخته كه آن دو از هم جدا نشوند تا مرا ديدار كنند، و من نيز از پروردگار خود خواهان آن شدم و به من داد، آگاه باشيدكه من آن دو را در ميان شما به جاى نهادم: (يكى) كتاب خدا (قرآن) و (ديگر) عترت من (خاندان) و اهل بيتم، بر ايشان پيشى نگيريد كه از هم پاشيده و پراكنده خواهيد شد، و در باره آنان كوتاهى نكنيد كه به هلاكت رسيد، به ايشان چيزى نياموزند زيرا كه آنان داناتر از شما هستند، اى گروه مردم نباشيد كه پس از خود شما را ببينم كه به كفر بازگشته و گردن يك ديگر را بزنيد، و مرا (در آن حال) در لشكرى چون سيل خروشان ديدار كنيد، آگاه باشيد همانا على بن ابى طالب برادر و وصى من است، و پس از من در باره تأويل قرآن بجنگد چنانچه من در باره تنزيل آن جنگيدم

و (اين سخنى نبود كه آن حضرت يك بار فرموده باشد بلكه) بارها در هر مجلس و انجمنى آن را و يا مانند آن را بر زبان جارى ساخت.

الارشاد شیخ مفید،ترجمۀ محلاتی،ج1،ص170

رفتن به زیارت معصومین علیهم السلام با پای پیاده، از آداب زیارت کامل آنان است که شیعیان و موالیان، آن را می‌شناسند و بدان ممارست دارند.

شیعیان ایران، معمولاً این سنت را درباره امام حسین علیه السلام و نیز امام رضا علیه السلام به جای می‌آورند.

زیارت اربعین وعده‌گاه تاریخی زائران پیاده سیدالشهداء است؛ که بویژه در سالهای اخیر رونق بیشتری در بین ایرانیان یافته و میلیون‌ها ایرانی هر سال بیش از پیش به آن موفق می‌شوند.

همچنین در ایام آخر صفر که همزمان با سالروز شهادت امام هشتم است، تقریباً تمام هیئات و ذاکرین و سخنرانان خراسانی و بسیاری از مردم بقیه مناطق، به سوی مشهد الرضا (ع) می‌شتابند که بخش عمده‌ای از آنان، پیاده هستند.

اما آنچه در ایران شناخته شده نیست، «زیارت امیرالمؤمنین علیه السلام» در روز ۲۸ صفر است.

این روز که سالروز رحلت جانسوز پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله است، روز زیارتی حضرت علی علیه السلام نیز محسوب می‌شود. از این رو بسیاری از شیعیان مناطق مختلف عراق، از روز‌ها قبل با پای پیاده به سوی نجف حرکت می‌کنند تا در این ایام، این زیارت را درک نمایند.

هم اکنون شبیه به صحنه‌هایی که در این اربعین در راههای کربلا دیده می‌شد، در جاده‌های منتهی به نجف اشرف مشاهده می‌گردد؛ و زن و مرد و پیر و جوان، پرچم بر دوش، به عشق زیارت «جان پیامبر(ص)» و تسلیت گفتن به او در ایام رحلت برادر و پسرعمش، در این مسیر گام نهاده‌اند.

خبرگزاری اهل بیت(ع) abna

معاويه بارها تصميم بر مسموم کردن امام مجتبي(ع) گرفت و به واسطه هاي پنهان زيادي متوسل گرديد حاکم نيشابوري با سند معتبر از ام بکر بنت مسور نقل مي کند که گفت:

«کان الحسن بن علي[ع] سم مرارا کل ذلک يغلت حتي کانت مرة الاخيرة التي مات فيها فانه کان يختلف کبده، فلم لبث بعد ذلک الا ثلاثا حتي توفي

حسن بن علي[ع] را بارها مسموم کردند، ليکن اثر چنداني نگذاشت ولي در آخرين مرتبه زهر کبدش را پاره پاره کرد، که بعد از آن سه روز بيش تر زنده نماند.»

ابن ابي الحديد مي نويسد:

«چون معاويه خواست براي پسرش يزيد بيعت بگيرد، اقدام به مسموم نمودن امام مجتبي(ع) کرد، زيرا معاويه براي گرفتن بيعت به نفع پسرش و موروثي کردن حکومتش مانعي بزرگ تر و قوي تر از حسن بن علي(ع) نمي ديد، پس معاويه توطئه کرد، آن حضرت را مسموم نمود و سبب مرگش شد.»

در اين توطئه، بيش ترين نقش را مروان بن حکم که فرماندار مدينه بود ايفا کرد. وقتي معاويه تصميم بر اين جنايت هولناک گرفت، آخرين مرتبه، طي نامه اي سري از مروان فرماندار خويش خواست تا در مسموميت حسن بن علي(ع) سرعت گيرد و آن را در اولويت قرار دهد.

مروان جهت اجراي اين توطئه مامور شد با جعده دختر اشعث همسر امام مجتبي(ع) تماس برقرار کند. معاويه در نامه اش نوشته بود که جعده يک عنصر ناراضي و ناراحت است و از جهت روحي مي تواند با ما همکاري داشته باشد و سفارش کرده بود که به جعده وعده دهد بعد از انجام ماموريتش او را به همسري پسرش يزيد درخواهد آورد و نيز توصيه کرده بود صد هزار درهم به او بدهد.

بنا به گفته شعبي:

چون جعده امام مجتبي(ع) را مسموم کرد، معاويه صدهزار درهم را به او داد، ليکن از ازدواج با پسرش يزيد سرباز زد و در پيامي برايش نوشت: «چون علاقه به حيات و زندگي فرزندم يزيد دارم، نمي گذارم با تو ازدواج کند.»

امام صادق(ع) فرمود: جعده - لعنة الله عليها - زهر را گرفت و به منزل آورد. آن روزها امام مجتبي(ع) روزه داشت و روزهاي بسيار گرمي بود، به هنگام افطار خواست مقداري شير بنوشد، آن ملعون زهر را در ميان آن شير ريخته بود، به مجرد اين که شير را آشاميد، پس از چند دقيقه امام(ع) فرياد برآورد:

«عدوة الله! قتلتني قتلک الله و الله لا تصيبن مني خلفا و لقد غرک و سخر منک و الله يخزيک و يخزيه دشمن خدا! تو مرا کشتي، خداوند تو را نابود کند. سوگند به خدا! بعد از من بهره و سودي (خوشحالي) براي تو نخواهد بود. تو را گول زدند و مفت و رايگان در راستاي اهدافشان به کار گرفتند. سوگند به خدا (معاويه) بيچاره و بدبخت نمود تو را و خود را خوار و ذليل کرد.»

امام صادق(ع) در ادامه سخنان خود فرمودند:

«امام مجتبي(ع) بعد از اين که جعده او را مسموم کرد، دو روز بيش تر باقي نماند و از دنيا رفت و معاويه هم بدانچه وعده کرده بود وفا ننمود.»