فَاذْكُرُونىِ أَذْكُرْكُمْ وَ اشْكُرُواْ لىِ وَ لَا تَكْفُرُونِ؛

پس مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم، و مرا سپاس گزاريد و كفر نورزيد و كفران نعمت من كنيد(بقره/152)

ياد كردن خدا تنها با زبان نيست، با دل و جان بايد خدا را ياد كرد. ياد خدا هنگام گناه و دست كشيدن از آن، ياد واقعى است. و بهترين نوع ياد كردن خداوند، نماز است كه فرمود: «أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْرِي» «طه،14»

با اينكه شكر، يكى از مصاديق ذكر خداست، ولى نام آن جداگانه در كنار ذكر آمده و اين نشانه ‏ى اهميّت شكر، به عنوان مصداق بارز ذكر است.
خداوند، با انسان داد و ستد مى‏ كند و هيچ كارى از انسان را بى‏ بهره نمى ‏گذارد:
«فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ»، «أَوْفُوا بِعَهْدِي أُوفِ بِعَهْدِكُمْ» «بقره، 40»، «فَافْسَحُوا يَفْسَحِ اللَّهُ لَكُمْ» «مجادله، 11»

امام باقر عليه السلام در ذيل اين آيه، يكى از مصاديق ذكر خدا را، تسبيحات حضرت زهرا شمردند كه 34 مرتبه الله اكبر، 33 مرتبه الحمد لله، و 33 مرتبه سبحان الله مى ‏باشد. «تفسير نور الثقلين، ج 1 ص 140»

تفسیرنور، محسن قرائتی،ج1،235