امام هشتم حضرت رضا عليه السلام در مورد ضرورت وفلسفه بعثت پيامبران چنين بيان ميفرمايد:

«عَنِ الرِّضَا ع :فَإِنْ قَالَ فَلِمَ وَجَبَ عَلَيْهِمْ مَعْرِفَةُ الرُّسُلِ وَ الْإِقْرَارُ بِهِمْ وَ الْإِذْعَانُ لَهُمْ بِالطَّاعَةِ

قِيلَ لِأَنَّهُ لَمَّا لَمْ يَكُنْ فِي خَلْقِهِمْ وَ قُوَاهُمْ مَا يكملوا [يَكْمُلُونَ‏] لِمَصَالِحِهِمْ وَ كَانَ الصَّانِعُ

مُتَعَالِياً عَنْأَنْ يُرَى … »

 

…از آنجا كه: قوای فكری بشر قادر به درك مصالح و منافع و مضار نيست، و خداوند نيز بالاتر از آن است كه خود شخصا بر بشر تجلی نمايد و با آنان سخن بگويد، از اين جهت معصومی از بندگان خود را اعزام نمود تا اوامر و نواهی او را به بندگان برساند، و آنان را بر مصالح و مفاسد امور آگاه سازد، زيرا فكر بشر كوتاهتر از آن است كه شخصا بر اين امور آگاه گردد.

(بحارالأنوار، ج11،ص40).

بنابراین كوتاهی فكر بشر و نارسايی عقل و دانش او در مسائل الهی و اخلاقی و اجتماعی وهمه علوم سبب گرديده است كه خداوند، سفيرانی را برای راهنمايی او اعزام دارد تا نقصان هدايت تكوينی او را، كه از غريزه و عقل سرچشمه ميگيرد، با هدايت تشريعی پيامبران تكميل نمايد.