خدا محبت و مودّت حضرت مهدی ( عليه السلام ) را در ضمن محبّت ساير اهل بيت پيامبر ( صلي الله عليه وآله وسلم ) بر همگان واجب نمود.

(قُلْ لا اَسْاَلُكُمْ عَلَيْهِ اَجْراً اِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبي )؛ «بگو: من از شما جز مودّت و محبّت خويشاوندانم اجر و مزدي براي رسالت نمي خواهم»._{( سوره شوري / آيه 23)}

دوستی و علاقه به اهل بيت ( عليهم السلام ) : و امام زمان ( عليه السلام ) به عنوان اجر رسالت، نه منفعتی برای پيامبر دارد و نه بهره ای را نصيب امام زمان و اهل بيت ( عليهم السلام ) : می سازد، بلكه تنها به نفع ايمان آورندگان است و بهره های بی پايان آنان را در دنيا و آخرت به همراه دارد:

(قُلْ ما سَأَلْتُكُمْ مِنْ اَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ)؛ «بگو: هر اجر و پاداشی از شما خواسته ام برای خود شماست»._{( سوره سبأ / آيه 37)}

در حقيقت همين مودّت ها و محبّت ها و علاقه و ارتباطهای روحی و معنوی است كه راه سير به سوي خدا را فراهم مي آورد و سلوك انسان را در راستاي اراده حق شكل مي دهد.

(قُلْ ما اَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ اَجٍْر اِلاَّ مَنْ شاءَ اَنْ يَتَّخِذَ اِلي رَبِّهِ سَبيلاً)؛ «بگو: من از ميان شما اين اجر رسالت را نمي طلبم، مگر از آن كسان كه بخواهند راهی به سوي پروردگار خويش بيابند»._{( سوره فرقان / آيه 57)}

با محبّت هاي امام زمان ( عليه السلام ) است كه زمينه هاي اطاعت از او فراهم مي آيد و با اطاعت از او است كه راه كمال انسان به سوي خدا هموار مي شود.

نه تنها دوستی و محبت حضرت ولی عصر «ارواحنا فداه» تكليف و وظيفه است كه دوستي با دوستانش و دشمني با دشمنانش نيز در همان راستاست و دشمني با دوستان آن حضرت و دوستي با دشمنانش در جهت دشمني با آن بزرگوار است.

شيعيان و منتظران ظهور آن حضرت را بايد دوست داشت، از حال و احوال آنها بايد جويا شد، در حد امكان و توان در رفع گرفتاري هاي شان بايد كوشيد و نسبت به آنها ايثار نمود، و خطاكاران شان را بخشيد و در طريق رشد و كمال اخلاقي و معنوي آنان بايد تلاش نمود.

رسول خدا ( صلي الله عليه وآله وسلم ) مي فرمايد:

«طُوبي لِمَنْ اَدْرَكَ قائِمُ اَهْلِ بَيْتي وَ هُوَ يَأْتَمُّ في غَيْبَتِهِ قَبْلَ قِيامِهِ وَ يَتَوَلّي اَوْلِيائَهُ وَ يُعادي اَعْدائَهُ؛ خوشا به حال كسي كه «قائم اهل بيتِ» مرا درك كند در حاليكه در زمان غيبتش و قبل از قيامش اقتداي به او نموده، و دوست بدارد دوستانش را و دشمني كند با دشمنانش»._{( بحارالانوار، ج 51،ص 72،ح 14. )}

محبت، اساس و پايه دين، بلكه مساوی دين است. دين خدا جز با تكيه بر محبّت و ولايت اهل بيت ( عليهم السلام )  استقرار نمي يابد. از اين رو انتظارِ حاكميت و غلبه دين در جهان به نوعي انتظارِ جهاني شدن محبّت و ولايت امام زمان ( عليه السلام ) است. و شايد به همين خاطر باشد كه امام زمان ( عليه السلام ) مي فرمايد:

«… فَيَعْمَلْ كُلُّ امْرِءٍ مِنْكُمْ بِما يَقْرُبُ بِهِ مِنْ مُحِبَّتِنا …؛ هر يك از شما بايد به آنچه كه او را به مقام محبت ما نزديك مي كند عمل نمايد»._{( بحارالانوار،ج 53،ص 175)}

از اين رو اگر عبادت يا عملی مستحب يا دعا يا زيارتی خاص بتواند مقدمه ای برای ايجاد محبّت بيشتر نسبت به امام زمان ( عليه السلام ) باشد، انجام آن وظيفه ای خواهد بود كه با فرمان صريح آن بزرگوار بر عهده شيعيان قرار گرفته است.