مرحوم کلینی از امام علیه السلام نقل می کندکه در یکی از جبهه های جنگ ،سیلی آمدوبین رسول اکرم  صلی الله علیه واله وسپاهیانش فاصله شد.نیروهای رزمی آن حضرت در آنطرف قرار گرفتند وحضرت تنها ماند.دشمن هم فرصت را غنیمت شمرد ویکی از آنها خودرا کنار حضرت رساند. شمشیرکشید وگفت «مَن یُنجیک مِنّی» سپاهیانت که آن طرفندوتوتنهایی  بین شمشیرمن وتو هیچ فاصله ای نیست  چه کسی تورا نجات می دهد؟ حضرت در کمال شهامت فرمودند :«ربّی وربّک» یعنی بین شمشیرتیز تو وسر من قدرت غیبی فاصله است.  درهمین حال آن شخصی که مشرک بود سُر خورد وبه زمین افتاد خودش یه طرف وشمشیرش هم یک طرف.  حضرت برخاست وبالای سر او شمشیر کشیده وفرمودند: «من ینجیک» حالا تورا چه کسی از دست من نجات می دهد؟ عرض کرد :«جودک وکرمک» کرم وبزرگواری تو! حضرت فرمودن :برو که بخشیدم.  این پیغمبری است که می شود «رحمة للعالمین» ،می شود « لا تُکَلَّف الا نفسک»، می شود «عَلَّمَه شدید القوی» ومی شود کسی که هنگام قبض روح ،حضرت عزرائیل سلام الله علیه از او اجازه می گیرد.

حضرت آیت الله جوادی املی