«الَّذِينَ قالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزادَهُمْ إِيماناً وَ قالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ »
مؤمنان كسانى هستند كه (چون) مردم (منافق) به ايشان گفتند: بى شك مردم بر ضد شما گرد آمده (و بسيج شده) اند، پس از آنان بترسيد، (آنها به جاى ترس) بر ايمانشان بيافزود و گفتند: خداوند ما را كفايت مى‏ كند و او چه خوب نگهبان و ياورى است.

جزء3، آیه 173 سوره آل ‏عمران

عوامل تبليغاتى دشمن و برخى از مردمان ساده انديش و ترسو، به رزمندگان و مجاهدان تلقين و نصيحت مى‏ كنند كه دشمن قوى است و كسى نمى‏ تواند حريف آنان بشود، پس بهتر است درگير جنگ نشويد. امّا مسلمانان واقعى، بدون هيچ ترس و هراسى، با آرامش خاطر و با توكّل به خداوند، به آنان پاسخ مى ‏گويند.
بنابراین :
1 - در برابر تبليغاتِ توخالى دشمن نهراسيد. «فَاخْشَوْهُمْ فَزادَهُمْ إِيماناً»
2- در جبهه ‏ها، مواظب افراد نفوذى دشمن باشيد. «فَاخْشَوْهُمْ»
3- قوى‏ترين اهرم در برابر تهديدات دشمن، ايمان و توكّل به خداست. «حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ»
4 - مؤمن وقتى در گرداب بلا قرار مى‏گيرد، توكّل و اتصال خود را با خدا بيشتر مى ‏كند. «فَزادَهُمْ إِيماناً»
5 - هم حركت و تلاش لازم است، هم ايمان و توكّل. «اسْتَجابُوا»، «حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ»

تفسير نور، ج‏2، ص: 202