در اهميت و فضيلت اين آيه همين بس كه از پيامبر گرامى اسلام صلی الله علیه واله نقل شده است كه ‏اين آيه به منزله‏ ى قلّه قرآن است و بزرگترين مقام را در ميان آيات دارد.( تفسير روح المعانى،آلوسی، ج 3، ص 10 و تفسير الميزان، ج 2، ص 354.)

  امام فخررازی  که از مفســرین ممتاز اهل سنت است در تفسیر32 جلدی خود با عنوان«مفاتیح الغیب»، با بررسی هایی که در سال های متعدد کرده ، ذیل توضیحاتی که در مورد عبارت«بسم الله الرحمن الرحیم» گفته، در عظمت و بزرگی موالی
مؤمنان علی علیه السلام اینگونه می‏نویسد:

   «أن الدلائل العقلية موافقة لنا، و عمل علي بن أبي طالب عليه السلام معنا، و من اتخذ علياً إماماً لدينه فقد استمسك بالعروة الوثقى في دينه و نفسه.»
   …هرکــه علی را به عنوان پیشــوای دینی خود برگزیند همانا به ریســمان محکم تمسک جسته که خودش و دینش را حفظ می‏کند. (مفاتیح الغیب-ج1-ص182)

 
و نیــز اقرار کرده کــه:

«أما أن علي بن أبي طالب رضي اللّه عنه كان يجهر بالتسمية فقد ثبت بالتواتر، ومن اقتدی فی دینه بعلی بن ابیطالب فقد اهتدی والدلیل علیه قوله:اللهم ادر الحق مع علی حیث دار».

اما این که علی بن ابی طالب رضی الله عنه بسم الله را بلند می خواند به تواتر اثبات شده، وهرکس در دینش به علی‏ بن ابیطالب اقتدا کند هدایت می‏شــود ودلیل براین سخن، فرمایش حضرت رسول خدا صلی الله علیه واله که فرمود: خداوندا! هرجا که علی هست حق را با او قرار بده. (همان، 180)