علي عليه‏ السلام آنچنان با مرگ خو گرفته و با آن آشنا و مانوس گشته بود که مي‏ فرمود:

و الله لابن ابي‏طالب انس بالموت من الطفل بثدي امه.
به خدا سوگند که انس و دوستي پسر ابوطالب با مرگ از انس کودک شيرخوار به سينه مادر، بيشتر است.

البته خوب مي‏دانست که سرانجام مرگ به سراغ او هم خواهد آمد، اما اين را هم مي‏دانست، تا زماني که اجل فرانرسيده باشد، ترس از مرگ بيهوده است.

غلامش قنبر، که سخت به مولا و سرورش علاقه داشت، در دوران خلافتش که دشمنان در پي آن بودند تا آسيبي به او برسانند، شمشير به دست، سايه به سايه او حرکت مي‏کرد تا از او پاسداري کند.

يک شب او را ديد و پرسيد: قنبر! اين وقت شب اينجا چه مي‏کني؟

قنبر عرض کرد: مولاي من! مي‏داني که دشمنان در انديشه آن هستند تا گزندي به شما برسانند و من از آن مي‏ترسم که مبادا سوء قصدي به شما بشود.

حضرتش لبخندي زد و فرمود: قنبر! آيا مرا از اهل آسمان حراست مي‏کني يا از اهل زمين؟

قنبر عرض کرد: البته از اهل زمين بر شما مي‏ترسم.

و او فرمود: تا زماني که خداي خالق آسمانها اجازه نفرمايد، اهل زمين درباره من هيچ کاري نمي‏توانند انجام دهند. بازگرد و خاطر آسوده دار.

قنبر هم چون اين سخن را شنيد، بازگشت و او را تنها گذاشت.

کتاب آخرین دیدار، نادرفضلی ص 13، 14.