بهترين دوران براي رشد معنوي و بالندگي روح انسان، دوران جواني است. انبياي بزرگوار كه لياقت دريافت وحي و افتخار رسيدن به نبوت را پيدا كردند، بر اثر عبادتهاي دوران جوانيشان بود.پيامبر اكرم(ص) فرموده اند:

«خداوند بزرگ به جوان عبادت پيشه، نزد فرشتگان افتخار ميكند، در حالي كه مي فرمايد: بنده ام را بنگريد! براي من خواسته هاي نفس خود را كنار نهاده است.»(كنزالعمّال،ج 15، ص 776)

حضرت صادق(ع) نيز بر اين امر تأكيد نموده است، آنجا كه فرمود:

«انّ أحبّ الخلائق الي اللّه تعالي شابٌّ حدث السّنّ في صورهٍ حسنهٍ جعل شبابه و ماله في طاعه اللّه تعالي ذاك الّذي يباهي اللّه تعالي به ملائكته فيقول عبدي حقّاً؛

به راستي كه دوست داشتني ترين مردم نزد خداوند، جوان كم سال و خوش سيمايي است كه جواني و زيبايي اش را در راه فرمانبري از خداوند بزرگ قرار داده است. آنكه خداوند بزرگ به وي نزد فرشتگان افتخار ميكند و ميفرمايد اين بنده حقيقي من است.»(اعلام الدين ديلمي،ص 120)

امام صادق(ع) كه بيش از ديگران به سخنان خويش عمل مي كرد، در جواني اهل بيشترين عبادت بود. ايشان مي فرمايند:

«اجتهدت في العباده و انا شابٌّ فقال لي أبي يا بنيّ دون ما أراك تصنع فانّ اللّه عزّ وجلّ اذا أحبّ عبداً رضي عنه باليسير؛

در جواني بسيار در عبادت مي كوشيدم. پدرم به من فرمود: فرزندم! از آنچه انجام مي دهي، كم كن، زيرا خداوند عزيز و جليل اگر بنده اي را دوست بدارد، با عبادت كم هم از او خشنود ميگردد.»( اصول كافي، ج 2، ص 87)