آموزش روزه داری به فرزندان

 در آموزش روزه نباید انتظار داشت کودک با دو یا چند روز روزه داری به این عمل عادت کند؛ بلکه عادت فرایندی طولانی است. در آموزش روزه باید توانایی جسمانی کودک را در نظر گرفت و متناسب با آن از او انتظار روزه داری داشت. با گذشت زمان، به تدریج که توانایی فرزندتان بیشتر می‌شود مدت بیشتری را هم روزه بگیرد و این فرایند ادامه یابد تا جایی که پس از چند سال به راحتی بتواند تمام روز را روزه بگیرد.

لذا توانایی روزه داری تنها به رشد جسمانی نیست؛ بلکه علاوه بر آن وابسته به عادت نیز هست. وقتی کودک در فضای مذهبی شادی قرار گیرد، ناخودآگاه هیجانات مثبت همچون نشاط و شادابی در وی تقویت می‌شود و می‌توان به تدریج او را با فلسفه روزه گرفتن و نماز خواندن آشنا ساخت. اگر یکی دو سال به همین سبک به کودک آموزش دهید، ذهن او مانند آهن‏ربا شده و عطش مذهبی‌اش تحریک می‌ گردد. خانواده‌ها نباید تکالیف دینی را یکباره و طوطی‏وار به بچه القا کنند؛ چون تکالیف سخت و مشقت آور به شدت از روحیه دینداری و دین باوری کودک می‌کاهد.

در نهایت، با چنین آموزش هایی می‌توانیم کودک را با مفهوم صبر و گرسنگی محرومان آشنا سازیم و بگوییم که با روزه گرفتن بر ثواب اعمال ما افزوده می‌شود و گناهانمان پاک می‌ گردد. پس از همین امروز برای تشویق فرزندتان با شروع تمرین عملی روزه گرفتن، شور و شوق خویش را با آغاز ماه مبارک و اوقات افطار ابراز نمایید. گاهی کودک را در وقت سحر بیدار کنید. در کنار کتاب‏های غیرمذهبی، برایش کتب داستان دینی بخرید و برای تقویت گرایشات مذهبی، او را همراه خود به مجالس مذهبی، ختم قرآن و مراسم افطاری که از سوی اقوام برگزار می‌شود، ببرید.

و بدانید، روزه گرفتن فرزندان که در عرف دینداران «روزه کله گنجشکی» شهرت دارد همسو و همنوای با سیره معصومین (ع) در آموزش روزه‌داری می‌باشد.

منبع:tebyan.net

فرزندان، استعداد آن را دارند که تحت تربیت دینی قرار گیرند و مطالب دینی را در حد فهم خویش درک کنند. درست است که پسر بعد از 15 سال و دختر بعد از 9 سال قمری به تکلیف می‌رسد، اما آموزش و تمرین تکالیف دینی را نمی‌توان تا سن بلوغ به تأخیر انداخت. انسان باید از کودکی نسبت به ظرفیت پذیرش و زمینه مذهبی فراهم شده از سوی والدین (به نحو با نشاط و سرزنده) با عبادات و تکالیف دینی آشنا شود تا در سن بلوغ به انجام آن رغبت داشته باشد. در غیر این صورت، انجام اعمالی چون خواندن نماز و روزه گرفتن در سن تکلیف برای آنان دشوار خواهد بود.

در سن 6-3 سالگی که هنوز کودک روزه گرفتن را آغاز نکرده است، اگر به نخستین سوالات او پاسخ داده و درباره روزه معلومات خوبی به وی بدهیم؛ با رفتارهای زیبایی که در حالت روزه داری به آن آراسته‌ایم نمونه خوبی برای کودک می‌شویم. آن گاه فرزندمان وقتی روزه گرفتن را شروع کرد به آسانی می‌تواند از جنبه‌های اخلاقی و ویژگی‌های تربیتی روزه استفاده نماید. روزه احساس، عواطف مثبت و دلسوزانه کودک را نسبت به دیگران رشد می‌دهد.

روزه کله گنجشکی مخصوص کودکان تا قبل از سن تکلیف است و تنها برای آماده سازی آن‌ها و آشنایی با آداب روزه داری می‌باشد؛ بدین گونه که کودک پس از نماز صبح تا بعد از نماز ظهر نباید چیزی بخورد و در زمان اذان دوباره چیزی خورده و تا بعد از اذان مغرب با بزرگ‌ترها افطار کند.

بنابراین، بایدسعی  کنیم فرزندتان را قبل از سن تکلیف برای روزه داری از نوع کله گنجشکی تشویق کنیم و به وی گوشزد نماییم که در موقع روزه داری حرف بد نزند و کارهای نادرست انجام ندهد.

تقسيم روزی يکسان نيست و خداوند بنابر مصالح بندگان و نظام زندگي انسان و اداره‏ي جهان روزي افراد را متفاوت مقرر فرموه است البته کسي از آن مطلع نيست و هيچکس نمي‏تواند بگويد که روزي چه کسي کم يا زياد است و چه بسا که خود افراد در اين زمينه دخيل باشند، زيرا روزي بر دو گونه است: يک نوع آن روزي قطعي است که در هر صورت و در هر شرايط نصيب انسان مي‏گردد، ولي نوع ديگر آن بستگي به عوامل ديگر و منجمله تلاش و فکر و برنامه‏ريزي دارد، به اين بيان که خداوند مقرر کرده است که انسان با فکر و تلاش و ساير عوامل به اوج قدرت مالي و اقتصادي برسد.
در هر صورت، تفاوت در روزي وجود دارد و اگر کمي روزي معلول عوامل اختياري نباشد قطعا مقدر آن فرد است و به صلاح و سعاد او خواهد بود و کسي نمي‏تواند آن را کم يا زياد کند و يا روزي کسي را بخورد.
بنابراين، آنکه روزيش کم است بايد فکر و تلاش کند و اگر به جايي نرسيد نبايد مايوس و نااميد شود، شايد دست تقدير بيش از آن براي او رقم نزده است و بيشتر از آن باعث مشکلات و مصائب مادي و معنوي او خواهد بود. بنابراين فرد خداشناس و موحد از آنچه براي او مقدر شده راضي و خشنود بوده و امورات خود را بر اساس آن تنظيم مي‏کند.
و من رضي برزق لله لم يحزن علي مافاته[نهج ‏البلاغه قصار 349].
انه يخبرهم بالاموال و الاولاد ليتبين الساخط لرزقه[نهج‏ البلاغه، قصار 93.].
پس بايد براي تامين و تحصيل روزي تلاش کرد ولي اين را هم بايد دانست که هر تلاشي هم مثمرثمر نخواهد بود و باعث زيادي روزي نخواهد شد.
ليس کل طالب بمرزوق[نهج ‏البلاغه، نامه 31.].
بعضي تصور مي‏کنند، کساني که روزيشان فراخ و ثروتشان زياد است، حتما از راه خلاف و نامشروع به دست آورده‏اند، يعني آدم باايمان ممکن نيست که ثروتمند و پرروزي باشد که البته اين از نظر امام صحيح نيست و حتي دستورهايي داريم که باعث زيادي روزي مي‏گردد:

•  الزکاه تسبيبا للرزق[نهج ‏البلاغه، نامه 31.] - زکات دادن باعث و موجب روزي است.
•  شارکوا الذي قد اقبل عليه الرزق[نهج‏ البلاغه، نامه 31.] - با آنکس که روزيش فراخ است شريک شويد.
•  استنزلوا الرزق بالصدقه[نهج ‏البلاغه، نامه 31.] - روزي را با صدقه بدست آوريد.
•  و قد جعل لله سبحانه الاستغفار سببا لدرور الرزق[نهج‏ البلاغه.] - خداي سبحان استغفار را سبب زيادي روزي قرا داده است.

نکته مهم ديگر آنکه، بدست آوردن منال حرام و تحصيل ثروت از راه‏هاي نامشروع جزء رزق و روزي نيست و کسانيکه دست به مال حرام مي‏زنند و از آن پروا ندارند، بدانند که روزي حلال الهي را از دست داده و به جاي آن مال حرام مي‏خورند.

کتاب «ازپارسایان برایم بگو»،صفحه 20، 21.

.

یکی از مسائل رزق حلال دانستن مسائل شرعی آن است. مردم نمی دانند و به راحتی لقمه شان را حرام می کنند. برای مثال مردم سپرده به بانک می دهند و قرارداد می نویسند و سود علی الحساب می گیرند و بعد زیاد و کم… آنرا حساب می کنند، این شرعی است؛ ولی اگر کسی می گوید پول به بانک می دهم و بهره یا نزول آنرا می گیرم این حرام می شود.

عبادت هفتاد جزء است و بالاترین و بزرگترین جزء آن کسب حلال است. _(۱)  و حق فرزند بر پدرش این است كه… جز از راه حلال، روزى او را تامین نكند._(۲)

امام صادق علیه السلام می فرماید :هر كس بخواهد دعایش مستجاب شود، باید كسب خود را حلال كند و حق مردم را بپردازد. دعاى هیچ بنده ‏اى كه مال حرام در شكمش باشد یا حق كسى بر گردنش باشد، به درگاه خدا بالا نمى ‏رود.(۳)

در دین ما برای رزق حلال فرمولی وجود دارد. عناصر این فرمول به قرار زیرند

۱. به رازقیّت خدا اعتقاد داشته باشد

بى اعتنائى و امید نداشتن بدانچه در دست مردم است بزرگترین توانگرى است. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم می فرماید: هر كس از غیر خدا بِبُرد، خداوند، هزینه زندگى او را تأمین مى‏ كند و از جایى كه انتظار ندارد، روزى‏اش مى دهد؛ امّا هر كس چشم امیدش به دنیا باشد، خداوند، او را به دنیا وا مى‏ گذارد.(۴)

یکی از صلحای گمنام که خداوند وجود ایشان را حفظ کند، از باب نصیحت به فرزندان خود می فرمودند که: دخترم، پسرم، اگر یک تک تومانی هم در جیب خود داشتید نگوئید نداریم، بگوئید داریم. انسان متوکل هر لحظه چشم امید به فضل و رحمت خداوندی می دوزد و توکل می کند.

۲. تلاش حداکثری مدبرانه، متوکلانه و صبورانه داشته باشد

كسب درآمد حلال، بر هر مسلمانى واجب است. (۵)   تلاش در جهت کسب روزی حلال چنان حائز اهمیت است که حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم فرمود : اگر كسی با دستش كار كند و روزی بخورد، در روز قیامت در زمره و گروه انبیا است و خدا ثواب انبیا را به او می دهد. (۶)   اما وای به آن روزی که آدمی در جهت کسب روزی، بی صبری کند در این صورت طبق فرموده حضرت علی علیه السلام، خودش را از روزى حلال محروم مى كند و بیشتر از روزى مقدّر هم نصیبش نمى شود. (۷)

امام صادق علیه السلام می فرماید: هر كس بخواهد دعایش مستجاب شود، باید كسب خود را حلال كند و حق مردم را بپردازد. دعاى هیچ بنده ‏اى كه مال حرام در شكمش باشد یا حق كسى بر گردنش باشد، به درگاه خدا بالا نمى ‏رود.

یک پایه ی کمال انسان، تدبیر در معیشت است. در قدیم همه، شغل آزاد داشتند. در شغل آزاد هر چه تلاش بیشتری کنی؛ درآمد بیشتری داری؛ ولی در شغل اداری حقوق ثابت است و توکل کمرنگ تر می شود؛ زیرا سر ماه حقوقش را می آید. ما باید باور کنیم که در رزق و روزی مان، یک قرارداد با خدا داریم. خدا با ما شریک می شود و ما باید تلاش با تدبیر و توکل داشته باشیم. در این صورت اگر حرکت ما بیشتر بشود برکت خدا هم بیشتر می شود. اصلی ترین عامل رزق و روزی سعی و تلاش و فکر کردن است.

۳. قانع باشد و خانواده اش را به قناعت تشویق کند

هر كس به مقدار كفایت، قناعت كند، آسایش مى‏ یابد و براى خویش زمینه گشایش فراهم مى ‏كند. (۸) امام رضا علیه السلام می فرماید: هر کـس به رزق و روزى کم از خدا راضى باشد، خداوند از عمل کم او راضى خواهد بود. (۹)

۴. اگر خواهان مكارم و بزرگوارى ها هستند از حرام ها دورى كنند

برای دوری از کسب درآمد حرام در زندگی برای هر امری از امور زندگی ات نظیر بهره گیری از وام، شرایط مستاجری و مالکیت و … با حاکم شرع و آگاهان به احکام اقتصادی مشورت کن تا خدای نکرده قراردادی به حرام امضا نکنی و پولی را که می توانی از راه حلال بدست آوری، حرامش نگردانی.

۵. خمس مالش را بدهدو احسان و نیکوکاری کند

ظاهر خمس کم کردن مال است. اما باطن خمس هم برکت پیدا کردن، هم شراکت و هم سرمایه گذاری آخرت است. همانگونه که وقتی می خواهی از بانکی وام بگیری؛ ابتدا باید یک دفترچه در آنجا باز کنی؛ اگر می خواهی از خدا و پیامبرش(صلی الله علیه و آله) وام برکت بگیری، برای خود دفترچه (سال خمسی ) باز کن، حتی اگر پولی نداری. كار خیر و صدقه، فقر را مى ‏بَرند، بر عمر مى ‏افزایند و هفتاد مرگ بد را از صاحب خود دور مى ‏كنند. (۱۰) چنانچه امام علی علیه السلام می فرماید :با صدقه دادن، روزی خود را فرود آورید. (۱۱) امام علی علیه السلام می فرماید: خداوند سبحان خوراک تهیدستان را در اموال توانگران قرار داده، هیچ فقیری گرسنه نمی ماند مگر به واسطه اینکه ثروتمندی از حق او بهره مند شده و خدا تعالی در این باره از آنان بازخواست می کند. (۱۲)

امام على علیه السلام می فرماید: انسان، با نیّت خوب و اخلاق خوب، به تمام آنچه در جستجوى آن است، از زندگى خوش و امنیت محیط و روزى زیاد، دست مى یابد.

۶. سحر خیز باشد

پیامبر صلى الله علیه و آله می فرماید: در پى روزى و نیازها، سحر خیز باشید؛ چرا كه حركت در آغاز روز، [مایه] بركت و پیروزى است. (۱۳) امام رضا سلام الله علیه نیز فرمودند: محافظت کنید بر نماز شب که تحقیقاً نماز شب، حرمت خدا و ریزنده رزق و نیکو کننده صورت و ضمانت کننده رزق روز است.(۱۴)

۷. به دیدار خویشاوندانش برود

پیامبر صلى الله علیه و آله می فرماید: هر كس دوست دارد كه عمرش طولانى و روزى اش زیاد شود، تقواى الهى پیشه كند و صله رحم نماید. (۱۵)

صله رحم، اعمال را پاكیزه، اموال را بسیار، بلا را برطرف و حساب(قیامت) را آسان مى‏ كند و مرگ را به تأخیر مى ‏اندازد.(۱۶)

۸. خوش اخلاق باشد

امام على علیه السلام می فرماید: انسان، با نیّت خوب و اخلاق خوب، به تمام آنچه در جستجوى آن است، از زندگى خوش و امنیت محیط و روزى زیاد، دست مى یابد. (۱۷)

نیكوكارى و خوش اخلاقى، خانه ها را آباد و عمرها را طولانى مى كنند.(۱۸) و بد اخلاقی روزی را تنگ می سازد. (۱۹)

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

۱. بحار الانوار ج ۱۰۰ ، ص ۹ .

۲. نهج الفصاحه ص ۴۴۷ .

۳. بحارالأنوار ج ۹۰، ص۳۲۱ .

۴. نهج الفصاحه ص ۷۳۱ .

۵.بحار الانوار ج ۱۰۰ ، ص ۹ .

۶. همان ، ص ۱۰ .

۷. شرح نهج البلاغه(ابن ابی الحدید) ج۳، ص۱۶۰.

۸.کافی ج ۸ ، ص ۱۹.

۹. بحـارالانـوار ج ۷۵،ص ۳۵۶ و ۳۵۷.

۱۰. من لا یحضره الفقیه ج ۲ ، ص ۶۶ .

۱۱.  تحف العقول ص ۶۰.

۱۲. منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه(خویی) ج ۲۱ ، ص ۴۱۵.

۱۳.نهج الفصاحه ص ۳۷۱ .

۱۴.نشان از بی نشان‌ها، ص ۴۲۷.

۱۵.بحارالأنوارج ۷۱ ، ص ۱۰۲.

۱۶.  كافى ج ۲، ص ۱۵۰.

۱۷.تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص ۹۲ .

۱۸.  كافى ج ۲، ص ۱۰۰.

۱۹.  تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص ۲۶۴ .

تصمیم گیری برای ازدواج یکی از بزرگترین تصمیم گیری های عمر شما است که برای آنکه خوب از پسش برآیید باید مهارت تصمیم گیری را بلد باشید. مهارت تصمیم گیری اگرچه یک مهارت عمومی است اما در موضوع ازدواج بیشتر از هر وقت دیگری به کارتان می آید.

اگر در مواجهه با افراد نمی توانید قضاوت درستی درباره آنها داشته باشید، اگر نمی توانید دو کفه خوبی ها و بدی های آنها را همزمان با هم ببینید و اگر برای هر تصمیم گیری مدت ها مردد می مانید، این نکته ها را بخوانید و قدم به قدم به کار ببندید:

گام اول:  ضرورت و چرایی گرفتن این تصمیم را مشخص کنید

آیا شما باید در این باره تصمیم بگیرید یا کس دیگر؟ تا چه زمان لازم است که این تصمیم گرفته شود؟ چرا این تصمیم برای شما مهم است؟ تصمیم شما روی چه کسانی تاثیر می گذارد؟ چه ارزش هایی در این تصمیم برای شما اهمیت دارد؟ فرضا درباره انتخاب همسر، از خود بپرسید چقدر در اتخاذ این تصمیم شما نقش دارید و چقدر خانواده یا شرایطتان؟ آیا خود را مجبور به این تصمیم می کنید یا آزادانه تصمیم می گیرید؟ مزایا و محدودیت های شما در ازدواج با این فرد چیست؟ و…

گام دوم: هر گزینه ای را که به ذهنتان می رسد یادداشت کنید

ذهن خود را نسبت به هرآنچه که به تصورتان می رسد باز بگذارید. ذهنتان را آزاد بگذارید و آن را سانسور نکنید. اینجا زمان داوری نیست. فقط مطمئن باشید که هرآنچه ممکن است را نوشته اید. درباره طرف مقابل تان بدون هیچ سوگیری احساسی یا اخلاقی قضاوت کنید. شاید در روابط اجتماعی اخلاقی نباشد که بگویید از فلان شخص به خاطر ظاهرش خوش نمی آید، اما در ازدواج باید این فاکتور را بررسی کنید و در صورتی که نمره منفی به ظاهر او می دهید، در فهرست معایب او وارد کنید.

گام سوم: ببینید که کجا می توانید اطلاعات بیشتری در مورد گزینه های ممکن به دست آورید

اگر شناخت شما از طرف مقابل کم است، یک دلیلش کمبود اطلاعات است. منابعی که می تواند اطلاعات بیشتری به شما دهد عبارتند از: دوستان، خانواده، همکاران، سازمان های دولتی، شبکه های اجتماعی که فرد در آن عضو است و… همه موارد را بررسی کنید و در تحقیق کردن تا حدی پیش بروید که به تصمیم شما کمک کند. تحقیق بیش از حد همان قدر خطرناک است که تحقیق کم. با تحقیق بیش از حد وسواسی می شوید و با تحقیق کم، ممکن است راه را اشتباه بروید.

گام چها رم:  گزینه های تان را بررسی کنید

اگر چند گزینه ازدواج دارید که به هیچ کدام تمایل یا گرایش عاطفی بیشتری احساس نمی کنید، آنها را روی کاغذ با هم مقایسه کنید و در نهایت با مشورت با یک روانشناس یا مشاور خانواده تطابق آنها را با شخصیت خود و شرایط فردی و خانوادگی تان بسنجدید.

گام پنجم: فهرست بندی و اولویت بندی

تمام ویژگی های فرد مورد نظر را فهرست کرده و آنها را اولویت بندی کنید. ببینید که کدام ویژگی های او با معیارهای شما جور است و کدام نیست. ارزشی را که هر ویژگی او برای شما خواهد داشت مشخص کنید و ببینید وزن این ارزش در زندگی مشترک شما چقدر خواهد بود.

اگر گرایش قلبی شما به یک فرد باشد، یا به عبارت ساده تر او را دوست داشته باشید اما نتیجه ازدواج با او برای شما مناسب نباشد، این تصمیمی عقلانی نیست.

گام ششم : بررسی نتیجه

نتیجه بررسی هایتان را به عنوان واقعیت در نظر بگیرید و تصور کنید چه احساسی دارید اگر با فردی که دارای ویژگی های مکتوب شما است، ازدواج کنید؟ چقدر برایتان کنار آمدن با او سخت یا وقت گذراندن با او لذتبخش است؟ اثری را که آن فرد بر شما می گذارد به صورت واضح یادداشت کنید.

گام هفتم:  کنترل کنید

کدام موارد را می توانید تغییر بدهید و بسازید؟ اگر وضعیت مالی یا تحصیلی او مورد نظر شما نیست آیا می توانید آن را اصلاج کنید؟ آیا می توانید شهر محل زندگی تان را تغییر دهید؟ آیا می توانید در مورد نقاطی که با هم تفاهم ندارید، به یک انتخاب مشترک برسید؟

گام هشتم:  آیا این انتخاب عقلانی است؟

اگر گرایش قلبی شما به یک فرد باشد، یا به عبارت ساده تر او را دوست داشته باشید اما نتیجه ازدواج با او برای شما مناسب نباشد، این تصمیمی عقلانی نیست. اگر گزینه ای را دوست نداشته باشید اما نتیجه آن برای شما مناسب باشد هم باز گزینه ای عقلانی نیست. تصمیم عقلانی آن است که هم آن را دوست داشته باشید و هم برای شما نتایج عقلانی در بر داشته باشد.

گام نهم:  شروع کنید

وقتی تصمیمتان را گرفتید، سنگ هایتان را با خود و اطرافیانتان وا بکنید و بله را بگویید. در اینجا تردید یا نگرانی، تنها باعث ملالت می شود. شما بهترین کاری که در آن مقطع می توانسته اید را انجام دادید. اگر بخواهید می توانید در آینده تصمیم تان را عوض کنید. در نظر داشته باشید که هیچ تصمیمی، وحی منزل نیست و هر ازدواجی باید در زمان خودش به درستی انجام شود. اما هنوز ۵۰درصد ماجرا زیر سقف مشخص می شود. پس دست دست نکنید و اگر تا این مرحله شناخت کافی کسب کرده اید و تصمیم منطقی تان را گرفته اید، آن را عملی کنید. مهم این است که در مقطع فعلی و با پتانسیل فعلی تان بهترین تصمیم را بگیرید. در این راه حتما از مشورت بزرگان و مشاوران دلسوز و با تجربه هم استفاده کنید.

گام دهم:  اوضاع چطور پیش می رود؟

در هر نقطه خاصی در مسیر هدف، تصمیم خود را بازنگری کنید. آیا این رابطه بر اساس انتظار شما پیش می رود؟ آیا این ازدواج شما را خوشحال می کند؟ آیا می خواهید تصمیم تان به همین صورت باشد یا اینکه می خواهید آن را تغییر دهید؟ اگر تصمیم شما، آنچه در نظر داشتید را برآورده نمی سازد، فرایند تصمیم گیری را بازنگری کنید. در این بازنگری، این پرسش ها را بپرسید: «آیا اطلاعات کافی را نداشتم؟ چه ارزش هایی به میان آمده اند؟ چه چیزی عوض شده که رابطه ما را تغییر داده است؟ آیا این ازدواج مطابق با ارزش های من است یا ارزش های دیگران؟ آیا می توان برای بهبود آن کاری کرد؟»

منتظران منجی

ادامه »

هیچ زن و شوهری نیستند که بینشان اختلاف نظر به وجود نیاید. حتی زمانی که به قول معروف دوران شیرین نامزدی تان را می گذرانید، باز هم اختلاف ها راهشان را به رابطه شما باز می کنند و شما باید بلد باشید آنها را مدیریت کنید.

در واقع باید بگوییم اولین مهارتی که لازم است کسب کنید تا زندگی آرام و توأم با عشق داشته باشید مهارت گفت و گو است. گفتگو به جای دعوا، خوب شنیدن و خوب گفتن و حتی مهارت به جا تمام کردن بحث و سکوت کرد.

همسرانی که دور و برتان می بینید و مرتب با هم جنگ و دعوا دارند همان هایی هستند که مهارت گفت وگو کردن با یکدیگر را ندارند و بیشتر می خواهند با هم بحث کنند. نتیجه این است که یک مسئله کوچک را به یک مسئله بغرنج و پیچیده تبدیل می کنند. اگر می خواهید جزو این همسران نباشید از همین حالا که نامزد هستید و دوران خوشتان را می گذرانید مهارت گفتگو و حل مساله را یاد بگیرید.

تفاوت بحث کردن با گفت وگو

تفاوتی که بحث کردن با گفت وگو دارد این است که در بحث کردن فرد می خواهد بگوید حرف من درست است و به جای این که خوب بشنود می خواهد جواب بدهد و طرف مقابل را بکوبد و خودش را ثابت کند. در حالی که در گفت وگو هر دو نفر می خواهند به موضوع مشترکشان فکر کنند و به صورتی صحبت کنند که به نتیجه ای برسند و از یکدیگر چیزی یاد بگیرند.

چگونه باید گفت وگو کنیم

• باید شنونده باشید. تا وقتی کسی یاد نگیرد خوب بشنود نمی تواند خوب مسئله را حل کند.
• کنترل خشم و هیجان لازمه گفت وگو است. هر وقت عصبانی و ناراحت هستید درباره موضوعی با هم صحبت نکنید و زمانی با هم گفت وگو کنید که فضا آرام باشد. به همین دلیل وقت مناسب را برای گفت وگو با هم در نظر بگیرید. یعنی به مجردی که مشکلی پدید آمد درباره آن حرف نزنید بلکه زمان مناسب را تعیین کنید.
• از موضع قدرت با هم حرف نزنید. از دستور دادن، باید و نباید کردن، توهین و تحقیر بپرهیزید.
• هر وقت تصمیم گرفتید گفت وگو کنید فقط درباره یک موضوع حرف بزنید و چند مسئله را مطرح نکنید.

اگر دعوا کردید

همه همسران با یکدیگر دعوا دارند اما هنگامی که می بینید کار دعوا دارد بالا می گیرد و به جاهای باریک کشیده می شود :

• خود را کنار بکشید و اجازه ندهید دعوا بالاتر رود و در همان جا به بحث تان خاتمه دهید .
•  کار فوق العاده سختی است، اما خشم خود را پنهان کنید و اجازه ندهید که همسرتان متوجه شود هنوز ناراحت و عصبانی هستید تا او هم مصمم شود و دعوا را به پایان رساند.
• هنگامی که گفتگوی تان به دعوا رسید، ادامه این گفتگو فایده ای ندارد و هر لحظه موقعیت و حریم هایی که در زندگی مشترک بین همسران وجود دارد را به مخاطره می اندازد.
• به همسر خود نشان دهید علی رغم تمام اشتباهاتی که ممکن است انجام دهد، باز هم او را دوست دارید. این روشی است برای اینکه به او بگوییم که واقعاً قصد آشتی کردن داریم نه بهم زدن همه چیز.

شــــــــــادوپیروزباشید