اسارتِ دشوار و يتيمي دردي عميق است.

يك سه ساله، چگونه مي تواند تمام رنجِ تشنگي و زخم تازيانه اسارت و از آن بدتر، درد يتيمي را به جان بخرد، آن هم قلب كوچكِ سه ساله اي كه تپيدن را از ضربانِ قلب پدر آموخته و شبي را بي نوازش او به صبح نرسانده است.

امّا…

امّا او رقيه حسين است و بزرگي را هم از او به ارث برده است.

رقيه پس از عاشورا، پدر را از عمه سراغ مي گيرد و لحظه اي آرام ندارد،

با نگاه هاي كنجكاوش از هر سو ـ تمام عشقش ـ پدرش را مي جويد

و سكوتِ عمه، سؤال او را بي جواب مي گذارد

و او باز هم مي پرسد: «عمه، بابايم كجاست؟…»

اين جا خرابه هاي شام، منزل گاه اهل بيت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم است.

رقيه با اسيران ديگر وارد خرابه مي شوند، اما ديگر تاب دوري ندارد.

پريشان در جست و جوي پدر است.

امشب رقيه، فقط پدر و نوازش هاي پدر را مي خواهد.

امشب رقيه عليهاالسلام است و عمه،

امشب رقيه عليه السلام است و سر بابا،

امشب ملائك آسمان از غم دختر حسين عليه السلام در جوش و خروشند،

امشب شب وداع رقيه عليهاالسلام و زينب عليهاالسلام است.

او در آغوش عمه، بوي پدر را به ياد مي آورد و دستان پر مهر او را احساس مي كرد.

سلام  رقیه جان!
تو را چه بنامم، كه ناب تر از شبنم هاي صبح گاه بر گلبرگ تاريخ نشسته اي.

تو را چه بسرايم كه آوازه بركت و كرامتت، موج وار، همه دل ها را به تلاطم در آورده است.

تو را چه بنامم كه بيش از سر بهار در آغوش بابا، طعم زندگي را نچشيدي و مانند او، غريبانه از غربت اين غريبستان خاكي بار سفر بستي.

پس سلام بر تو،

سلام برتو، روزي كه به عالم خاكي گام نهادي

و روزي كه به افلاك پر كشيدي.

وَقَضَيْنَا إِلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ فِي الْكِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِي الأَرْضِ مَرَّتَيْنِ وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبِيرًا

فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ أُولاهُمَا بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَّنَا أُوْلِي بَأْسٍ شَدِيدٍ فَجَاسُواْ خِلاَلَ الدِّيَارِ وَكَانَ وَعْدًا مَّفْعُولاً(الاسراء/4و5)

ما به بنى اسرائيل در كتاب (تورات) اعلام كرديم كه دوبار در زمين فساد خواهيد كرد، وبرترى‏جويى بزرگى خواهيد نمود.

هنگامى كه نخستين وعده فرا رسد، گروهى از بندگان پيكارجوى خود را بر ضد شما مي انگيزيم (تا شما را سخت در هم كوبند حتى براى به دست آوردن مجرمان)، خانه‏ ها راجستجو مى‏كنند و اين وعده‏اى است قطعى! 

تفسير

…و لتعلن علوا کبيراً .فاذا جاء وعدا اوليهما بعثنا عليکم عبادا لنا اولي باس شديد فجاسوا خلال الديار”

«و برتري جويي بزرگي خواهيد نمود. هنگامي که نخستين وعده فرا رسد، گروهي از بندگان پيکارجوي خود را بر ضد شما برمي‌انگيزيم (تا شما را سخت درهم کوبند؛ حتي براي به دست آوردن مجرمان) خانه‌ها را جستجو مي‌کنند.»

امام صادق عليه‌السلام در اين سخن خداي صاحب عزت و شوکت:«و برتري‌جويي بزرگي خواهيد نمود»، فرمود:

« [منظور](يعني) کشتن حسين‌بن‌علي‌عليهما‌السلام.»

ودر موردمنظور «هنگامي که نخستين وعده فرا رسد»، فرمود:

هنگامي که (زمان) ياري حسين‌بن‌علي عليهما‌السلام فرا رسد.

گروهي از بندگان بيکار جوي خود را بر ضد شما برمي‌انگيزانيم که خانه‌ها را جستجو کنند»، (اينان) گروهي هستند که خداوند قبل از قيام قائم آنان را برمي‌انگيزد…

إِنَّ فِي ذَلِكَ لآيَاتٍ لِّلْمُتَوَسِّمِينَ(الحجر/75)

در اين (سرگذشت عبرت‏ انگيز)، نشانه‏ هايى است براى هوشياران! 

تفسير

این تنها آیه ایست که در آن واژۀ«متوسّمین» به کار رفته است در حالی که «آیاتٌ للموقنین،آیاتٌ للمتقین و…» مکرر در قرآن به کار رفته است.

کلمۀ«توسّم» به معنای تفرس(زیرکی وباهوشی) ومنتقل شدن از ظاهر چیزی به حقیقت وباطن آن.(المیزان) یعنی بافراست وهوشیار باشد.

از امام رضا عليه السلام سؤال شد: چگونه است که شما از آنچه در دل مردم است خبر مي دهيد؟

حضرت فرمود: آيا فرمايش پيامبر خدا به شما نرسيده است که فرمودند: « اتٌقوا فراسة المؤمن فانٌه ينظر بنور الله؟ »

سوال کننده پاسخ داد: بله.

حضرت فرمود:

هيچ مؤمني نيست جز آنکه براي او فراست و زيرکي و تيزهوشي است، به اندازه ايمان و روشن بيني و دانشش با نور خدا مي بيند « و به باطن افراد و اشياء پي مي برد » و خداوند آنچه را از اين فراست در تمامي مؤمنان پراکنده ساخته است، همه را براي امامان ما جمع نموده است و در کتابش فرموده است: « ان في ذلک لايات للمتوسٌمين ».

اولين از « متوسٌمين » رسول خدا صلي الله عليه و آله است، پس از آن علي بن ابي طالب و بعد از آن حسن و حسين و امامان از فرزندان حسين عليهم السلام تا روز قيامت هستند.

منبع:  بحار الانوار، ج 24، ص 133، حديث 1 - مناقب آل ابي طالب، ص 153

إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِندَ اللّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللّهِيَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَات وَالأَرْضَ

مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلاَ تَظْلِمُواْ فِيهِنَّ أَنفُسَكُمْ وَقَاتِلُواْ الْمُشْرِكِينَ كَآفَّةً 

كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَآفَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ(توبه/36)

تعداد ماه‏ها نزد خداوند در كتاب الهى، از آن روز كه آسمانها و زمين را آفريده، دوازده ماه
است كه چهار ماه از آن، ماه حرام است (و جنگ در آن ممنوع مى‏باشد.) اين، آيين ثابت و
پابرجا(ى الهى) است! بنابر اين، در اين ماه‏ها به خود ستم نكنيد (و از هرگونه خونريزى
بپرهيزيد)! و (به هنگام نبرد) با مشركان، دسته جمعى پيكار كنيد، همان گونه كه آنها دسته
جمعى با شما پيكار مى‏كنند و بدانيد خداوند با پرهيزگاران است! 

تفسير

جابر جعفي مي گويد: از امام باقر عليه السلام درباره تأويل قول خداي عزوجل: « انٌ عدة الشهور عندالله اثنا عشر شهراً في کتاب الله يوم خلق السماوات و الارض منها اربعة حرم ذلک الدين القيم فلاتظلموا فيهن انفسکم » سؤال کردم .

حضرت آهي کشيد و فرمود:

اي جابر، اما سنه « سال » ، جدٌم رسول خدا صلي الله عليه و آله است و ماههاي آن 12 ماه است که از اميرالمؤمنين شروع مي شود تا من و تا امام دوازدهم حضرت مهدي.

در روايتي ديگر آمده است که چهار شهر حرام، علي و حسن و حسين و قائم عليهم السلام هستند به دليل «ذلک الدين القيم»

منبع*: بحار الانوار، ج 24، ص 240، حديث 2و3