امام ابو حنیفه، مفتی اعظم اهل سنت، همواره به زیارت امام صادق علیه السلام می‌رفته و همیشه از قبر آن حضرت طلب یاری می‌کرده است.

مفتی محمود،‌ فرزند مفتی عبد الغیور در کتاب «رد وهابی» مشهور به حجه الإسلام، صفحه شماره ۳۴ می‌نویسد:

و همچنین استاد المحدثین مایه افتخار سید المرسلین علیه الصلوه من رب العلمین عنی حضرت امام اعظم از قبر بعضی از ائمه هدی استعانت نموده اند . چنانچه حضرت مولوی علی محمد ختن و تلمیذ حضرت مولی یار محمد ملتانی محدث و مدرس لا ثانی در رساله خود می‌نویسد . در فتاوی عقائد المقتدی فی مسائل الهندی در فصل تعظیم علویه آورده:

روی عن محمد بن الحسن الشیبانی وعن أبی یوسف وعن وکیع رحمهم الله تعالی أن أبا حنیفه رضی الله تعالی عنه کان یزور أبدا قبر الإمام محمد الجعفر الصادق رضی الله عنه و یکنس علی بابه ویعطی للمجاورین فتوحا ویطلب الإستعانه منه فی الأمور.

از محمد بن حسن شیبانی و از ابو یوسف (دو شاگرد ابو حنیفه) و از وکیع نقل شده است که ابو حنیفه همیشه قبر امام صادق را زیارت و دروازه حرم آن حضرت را جارو می‌کرد، به مجاورین آن حضرت هدیه می‌داد و از امام صادق علیه السلام در مشکلات خود کمک می‌گرفت.

كلبي، از نسب شناسان بزرگ عرب مي گويد: امام صادق(ع) از من پرسيد: در قرآن چند نام از نام هاي پيامبر خاتم(ص) ذكر شده است؟

گفتم: دو يا سه نام.

امام صادق(ع) فرمود: ده نام از نام هاي پيامبر اكرم در قرآن آمده است: محمد، احمد، عبدالله، طه، يس، نون، مزمل، مدثر، رسول و ذكر.

سپس آن حضرت براي هر اسمي آيه اي تلاوت فرمود. نيز فرمود:

«ذكر» يكي از نام هاي محمد(ص) است و ما (اهل بيت) «اهل ذكر»هستيم. كلبي! هر چه مي خواهي از ما سؤال كن.

كلبي مي گويد: (از ابهت صادق آل محمد(ع » به خدا سوگند! تمام قرآن را فراموش كردم و يك حرف به يادم نيامد تا سؤال كنم. (بحار الانوار، ج 16، ص 101)

برخي چهارصد نام و لقب پيامبر(ص) كه در قرآن آمده است، را برشمرده اند. (مناقب، ج 1، ص 150.)

   در هفته وحدت مسلمانان جهان ؛همه مسلمانان و فرق اسلامي روز ولادت سيد الانبياء، حضرت محمد مصطفي (صلي الله عليه وآله) را عيد و جشن مي گيرند و به شكرانه نعمت وجود با بركت آن حضرت و فرزندش امام صادق عليه السلام، اين روز را گرامي مي دارند.

   سران وهابيت و پيروان آ نها، با اين كه ادعاي پيروي از پيامبر نور رحمت حضرت محمد بن عبد الله (صلي الله عليه وآله) و دينش را دارند، اما عملاً ابراز محبت مسلمانان را به محضر آن حضرت به سخريه گرفته و به حرمت جشن و عيد گرفتن در روز ولادت آن بزرگواران فتوا داده اند!

فتاوا و سخنان توهين آميز آنان در اين باب فراوان است، ولی تنها از باب نمومه به دو مورد اشاره می شود:

1-سخن ابن تيميه :
ابن تيميه از زمينه سازان فكري جريان وهابيت در اين باره مي گويد :

عيد گرفتن روز ولادت پيامبر (صلي الله عليه وآله) را يك امر جديد و اساس ندارد. در ميان گذشتگان و نيز اهل بيت و غير آنها كسي نبوده است كه اين روز را عيد بگيرند و اعمالي را انجام داده با شند؛ زيرا عيد گرفتن، شريعتي از شريعت هاي اسلام است؛ پس بايد در اين موارد از شرع متابعت كرد نه اين كه از نزد خود بدعت گذاري كنيم.

رسول خدا در وقايع متعددي همانند: روز بدر، حنين، خندق، فتح مكه، موقع هجرت، هنگام ورود به مدينه خطبه هاي و عهد نامه هاي متعددي دارد كه اصول و پايه هاي دين را بيان كرده اما عيد گرفتن در امثال اين روزها را واجب نكرده است.
شبيه اين كارها را نصاري (مسيحيت) انجام مي دهند و ايامي را كه براي حضرت عيسي عليه السلام اتفاق افتاده، جشن و عيد مي گيرند. و نيز يهود.
عيد، شريعتي است كه خداوند آن را تشريع كرده، پس آنچه را خدا تشريع كرده پيروي كرد و گرنه نبايد در دين چيزي كه از داخل دين نيست بر آن افزود.
و نيز برخي از مردم كاري جديدي انجام مي دهند يا به خاطر تشبه به نصارا در ولادت عيسي يا به خاطر محبت و تعظيم پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله …
عيد گرفتن را گذشتگان انجام نداده اند، اگر اينها كار خير محض و يا راجح بود، بايد گذشتگان انجام مي دادند و نسبت به آن سزاوارتر از ما بودند.

ابن تيميه الحراني الحنبلي،، اقتضاء الصراط المستقيم مخالفة أصحاب الجحيم، ج 1، ص 294.

 

2. بن باز (مفتي وهابيت)

«بن باز» از مفتيان فقيد وهابيت است. درباره حكم جشن ولادت پيامبر اسلام (صلي الله عليه وآله) از وي سؤال شده كه در پاسخ، اين جشن را بدعت شمرده است. متن استفتاء و پاسخ  او به نقل عبد الرحمان بن اسماعيل ابو شامه در كتاب «الباعث علي انكار البدع» اين است:

سؤال نخست: حمد مخصوص خداست و سلام و درود بر رسول خدا ، اهل بيت واصحابش و كساني كه به هدايت آنان اقتدا كرده اند. اما بعد:

بسياري از افراد در باره جشن ولادت پيامبر صلي الله عليه وآله و برخاستن براي تعظيم آن حضرت در اين جشن و سلام كردن به آن حضرت و غير آن، كه در اين جشن انجام مي دهند، مكررا سؤال مي كنند.

پاسخ: بايد گفت: جشن تولد گرفتن و غير آن، براي آن حضرت جايز نيست؛ زيرا اين كار از بدعت هاي جديد در دين است. زيرا رسول خدا صلي الله عليه وآله ، خلفاي راشدين و غير آنها از صحابه و تابعان در قرنهاي كه برترين قرن بودند، اين كارها را انجام نداده اند در حالي كه آنها داناتر به سنت بودند و محبت و اطاعت شان به رسول خدا كامل تر بودند.
از رسول خدا صلي الله عليه وآله ثابت شده است كه فرمود: كسي كه در دين آنچه را كه از دين نست وارد سازد، مردود است. و در روايت ديگر فرمود: بر شما است كه سنت من و سنت خلفاي راشدين را بگيريد و به آ نها تمسك كنيد، و با دندان از آن محافظت كنيد و از بدعت بپرهيزيد؛ زيرا هر چيز جديد بدعت است و هر بدعتي گمراهي است.
عبد الرحمن بن إسماعيل أبو شامة ، الباعث علي إنكار البدع والحوادث ، ج 1، ص 107.

آنچه از سخنان ابن تيميه و بن باز (مفتي وهابي) استفاده مي شود این است كه جشن ولادت پيامبر اسلام صلي الله عليه وآله و برگزاري مراسم بدعت است؛ زيرا:

اولا: خود رسول خدا اين كار را انجام نداده و در خطبه ها و سخنانش نيز به آن نپرداخته است؛
ثانيا: خلفاء، صحابه و تابعان نيز براي كسي جشن تولد نگرفته اند؛
ثالثا: نصارا و يهود چنين مراسمي را برگزار مي كنند، و اگر مسلمانان چنين جشني داشته باشند، شبيه يهود و نصارا شده و كارشان بدعت و حرام است.

بااستفاده از مستندات موسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصر(عج)

شبیه حکایتی را که مرحوم صدوق(ره) در کمال الدین ذکر کرده بود مرحوم کلینی(ره) با اندک تفاوتی  به نقل  از ابوبصیر ذکرکرده است.

 ابو بصير از امام باقر عليه السّلام روايت مى ‏كند كه فرمود:

هنگامى كه پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم به دنيا آمد مردى از اهل كتاب نزد گروهى از قريش كه در ميان آنها هشام بن مغيره، وليد بن مغيره، عاصم بن هشام، ابو وجزة بن ابى عمرو بن اميّه و عتبة بن ربيعه ديده مى ‏شدند آمد و گفت: آيا ديشب در ميان شما نوزادى ديده به جهان گشود؟

گفتند: نه.

گفت:بنا بر اين بايد در فلسطين نوزادى ديده به جهان گشوده باشد كه نام او احمد است و خالى در بدن دارد به رنگ خاكسترى و اهل كتاب و يهود به دست او نابود شوند. اى قريشيان! بخدا سوگند اين نوزاد بهره شما نشده است.

   آنها پس از شنيدن اين سخن از گرد آن مرد پراكنده شدند و به كند و كاو پرداختند و آگاه شدند كه در خانه عبد اللَّه بن عبد المطّلب نوزادى به دنيا آمده است،

پس به دنبال آن مرد گشتند و او را ديدند و گفتند:بخدا سوگند در ميان ما نوزادى ديده به جهان گشوده است.

آن مرد پرسيد: پيش از آنكه اين موضوع را به شما گفتم به دنيا آمد يا پس از آن؟

گفتند: پيش از آن كه اين سخن را به ما بگويى. گفت: ما را نزد او ببريد تا ببينمش.

آنها نزد مادر او آمنه آمدند و گفتند: نوزادت را پيش بياور تا او را ببينم. آمنه گفت:
بخدا سوگند پسر من زاده شد ولى آن گونه كه فرزندان ديگر زاده مى ‏شوند، او دو دست خود را بر زمين نهاد و سر خود به آسمان بالا برد و بدان نگريست، سپس نورى از او برخاست كه من كاخهاى بصرى را مشاهده كردم و شنيدم هاتفى در آسمان ندا مى ‏كرد:
همانا تو سرور مردمان را بزادى پس چون او را بر زمين نهادى بگوى: او را از شرّ هر حسودى بخداى يگانه پناه مى ‏دهم و محمّد بنامش.

آن مرد گفت: او را نزد من بياور و آمنه او را نزد آن مرد آورد.

آن مرد به او نگريست و كودك را برگرداند و همين كه چشمش به خال ميان دو شانه او افتاد بيهوش بر زمين افتاد.

آنها نوزاد را گرفتند و نزد مادرش بردند و گفتند: خداوند اين نوزاد را براى تو مبارك گرداند. همين كه آنها از نزد آمنه بيرون رفتند آن مرد به هوش آمد.

حاضران به آن مرد گفتند: وايت باد اين چه حالى بود؟

گفت: نبوّت بنى اسرائيل، تا روز رستاخيز از ميان برفت، بخدا سوگند اين كودك همان كسى است كه آنها را نابود سازد.

قريش از شنيدن اين سخن شاد شدند. آن مردى كه شادى قريش را ديد بديشان گفت: شاد مى ‏شويد؟!بخدا سوگند چنان يورشى بر شما ببرد كه خاور و باختر از آن سخن بگويند.

ابو سفيان گفت: چيزى نيست، به مردم شهر خود يورش برده است.

 بهشت كافى ، مرحوم کلینی(ره)ترجمه روضه كافى،ص349

در مكّه فردى يهودى بود كه به او يوسف مى ‏گفتند و چون ديد كه ستارگان افكنده مى ‏شوند و به حركت در آمده ‏اند، گفت: پيامبرى است كه امشب متولّد شده است و او همان است كه ما در كتابهاى خود خوانده ‏ايم كه چون متولّد شود- و او خاتم الانبياست- شياطين رجم شده و از آسمان محجوب شوند.

   چون صبح شد به مجلس قريش در آمد و گفت: اى قريشيان! آيا شما را دیشب مولودى بوده است؟

گفتند: خير،

گفت: به تورات سوگند كه خطا مى ‏كنيد او متولّد شده است و اگر اينجا به دنيا نيامده باشد در فلسطين زاده شده است و او افضل انبياى الهى است.

جمع قريش پراكنده شدند و چون به خانه‏ هاى خود رفتند هر مردى به خانواده خود سخنان يهودى را بازگو كرد.

گفتند: دیشب براى عبد اللَّه بن عبد المطّلب پسرى به دنيا آمده است و خبر آن را به يوسف يهودى دادند.

گفت: پيش از آنكه از شما بپرسم متولّد شده يا پس از آن؟

گفتند: پيش از آن،

گفت: آن كودك را به من نشان بدهيد.

بعد از آن به در خانه آمنه رفتند و گفتند: فرزندت را بيرون بياور تا يهودى در او بنگرد.

او را در قنداقه پيچيد وبيرون آورد و چون يهودى در چشمانش نگريست و شانه‏ اش را گشود و خال سياهى ميان دو كتفش ديد كه مويى چند بر آن روئيده است، بيهوش نقش بر زمين شد و قريش از كردار او تعجّب كردند و خنديدند.

گفت: اى قريشيان! آيا مى ‏خنديد؟ اين پيامبر شمشير است شما را هلاك خواهد ساخت، نبوّت براى هميشه از بنى اسرائيل برچيده شده است

    مردم پراكنده شدند و خبر يهودى را براى يك دگر بازگو مى ‏كردند …

با اندکی تصرف در چیدمان جملات از :کمال الدین، ترجمه پهلوان،ج1،ص375

أبان بن عثمان در حديث مرفوعى گويد:

هنگامى كه عبد اللَّه بن عبد المطّلب بالغ شد، عبد المطّلب او را به همسرى آمنه بنت وهب زهرى در آورد و چون با آمنه ازدواج كرد باردار شد.

و از [آمنه] روايت شده كه گفته است:

چون باردار شدم، آن را احساس نكردم و در دوران باردارى سنگينى حمل- كه بر زنان عارض مى ‏شود- بر من عارض نشد و در خواب ديدم كه كسى نزد من آمد و گفت: خير الانام در رحم تو است و چون هنگام وضع حمل فرا رسید آن كار بر من آسان شد تا آنكه او را به دنيا آوردم و او با دو دست و دو زانو خود را از زمين حفظ مى ‏كرد و شنيدم كه گوينده ‏اى مى‏ گفت: تو خير البشر را به دنيا آوردى او را در پناه واحد صمد از شرّ هر ستمكار حسودى نگاه‏دار.

ونیز روایت شده:

چون[حضرت] بر زمين فرود آمد با دو دست و دو زانو خود را از زمين‏ حفظ نمود و سرش را به طرف آسمان بلند كرد و پرتو درخشانى از من ساطع شد كه زمين تا آسمانى را روشن ساخت و شياطين را با ستارگان رجم كردند و از آسمان محجوب شدند و قريشيان شهابها و ستارگانى را ديدند كه فرود مى ‏آمدند، ترسيدند و گفتند: قيامت بر پا شده است و به نزد وليد بن مغيره گرد آمده و او را باخبر كردند. وليد شيخى كبير و با تجربه بود، گفت: به اين ستاره‏ هايى كه در صحرا و دريا راهنماى شما هستند بنگريد اگر آنها زايل شدند قيامت بر پا شده است و اگر آنها ثابتند، فرود شهابها به خاطر پيشامدى است.
شياطين هم آن را ديدند و به گرد ابليس گرد آمده و به او خبر دادند كه از آسمان محجوب شده و شهابها بر آنها افكنده مى ‏شود و او گفت: جستجو كنيد و ببينيد چه پيشامدى رخ داده است؟

   آنها در دنيا به جولان در آمدند و برگشتند و گفتند: چيزى نديديم.

گفت: من خود بايد تفحّص كنم و ما بين مشرق تا مغرب را درنورديد و چون به حرم رسيد ديد پر از فرشتگان است و چون خواست وارد حرم شود جبرئيل عليه السّلام بر او فرياد كشيد و گفت: اى ملعون! دور شو، آمد تا از جانب حراء در آيد كه آن نيز سدّى در برابر او شد. گفت: اى جبرئيل چه خبر است؟

گفت: اين پيامبرى است كه متولّد شده و او بهترين انبياست.

گفت: آيا در
او نصيبى دارم؟

گفت: خير،

گفت: آيا در امّتش نصيبى دارم؟

گفت: آرى،

گفت:بدان خشنودم.

کمال الدین وتمام النعمة، مرحوم صدوق(ره)، ترجمه پهلوان، ج1، ص375