از کتابهایی که به مولا علی بن موسی الرضا علیه السلام منسوب است می توان به کتب زیر اشاره کرد:

1- شیخ صدوق رحمة الله علیه در عيون اخبارالرضا (ع) رساله ای از آن حضرت نقل كرده كه در جواب محمد بن سنان قمي در علل احكام نوشته است و در آن پنجاه و پنج علت از علل شرايع ،رقم رفته و در باب 32 عيون اخبارالرضا: ج 2 ص 88 - 98 منقول است .

 2- كتاب علل فضل بن شاذان كه همه را از امام رضا (ع) شنيده و جمع كرده .علل و حكمتهاي احكام ديني در آن بيان گرديده است.

 3- رساله اي كه آن حضرت براي مأمون عباسي در محض اسلام و شرايع دين مرقوم فرموده و صدوق عليه الرحمة آن را در عيون اخبار الرضا: باب 35 ج 2 ص 121 - 127 آورده است .

 4- رساله اي كه باز براي مأمون عباسي درباره شريعت نوشت،

حسن بن شعبه در تحف العقول نقل كرده:مأمون، فضل بن سهل را محضر امام رضا صلوات الله عليه فرستاد و پيغام داد كه دوست دارم براي من از حلال و حرام و واجبات و سُنن بنويسي كه تو حجت خدا بر خلق و معدن علم هستي، امام (ع) دوات و كاغذ خواست و نوشت:
بسم الله الرحمن الرحيم…  آنگاه ابن شعبه اين رساله رابتفصيل نقل مي كند،

تحف العقول: ص 415 - 423 روايات امام رضا (ع) .

 5- رساله ذهبيه، رساله اي بود كه امام (ع) درباره طب و بهداشت و صحت بدن توسط اغذيه براي مأمون عباسي نوشت و چون مأمون دستور داد آن را با آب طلا نوشتند، به رساله ذهبيه معروف گرديد.

شيخ طوسي در فهرست در ترجمه محمد بن حسن بن جمهور بصري از آن ياد كرده و فرمايد:

«وله الرسالة الذهبية عن الرضا (ع)»، علامه مجلسي رضوان الله عليه همه آن رساله را در بحار: ج 59 ص 306 - 356 در پنجاه صفحه نقل كرده و در آخر فرموده: ابومحمد حسن قمي گويد: چون اين رساله به دست مامون رسيد، آنرا خواند و شاد شد و گفت: با آب طلا نوشته شود و رساله مذهبيه مسمي گردد.

 براي مزيد اطلاع به مستدرك الوسائل: ج 3 ص 335 رجوع شود.

 6- كتاب فقه الرضا، و آن كتابي است در ابواب فقه، اين كتاب تا زمان مجلسي اول مشهور نبود و از زمان وي معروف گرديد، علتش آن بود كه، جماعتي از اهل قم نسخه آن كتاب را به مكه آوردند، قاضي امير سيد حسين اصفهاني آن را ديد و يقين كرد كه آن تأليف حضرت رضا صلوات الله عليه است، سيد آنرا استنساخ كرد و با خود به اصفهان آرد و به مجلسي اول نشان داد، او و فرزندش مجلسي دوم يقين كردند كه آن از حضرت رضا صلوات الله عليه است .

 
خاندان وحي، سيد علي اكبر قريشي، ص 570 - 604

حذیفی امام جماعت سابق مسجد النبی که به شیعیان و امام زمان (عج) توهین کرده بود ، قوه ماسکه اش را از دست داده و نمی تواند خود را کنترل کند.

نماز بی ولای او عبادتیست بی وضو      *****       به منکر علی بگو نماز خود قضا کند

حجم فایل کلیپ: 9977کیلوبایت - مدت فیلم: 04:02

دوستان عزیز می توانند این فیلم را در لینک زیر مشاهده کنند:

http://g.valiasr-aj.com/clip/1395/04/1395-04-29_13-51-05_1_15_8_.mp4

پس از شهادت حضرت علی علیه السلام، عایشه از شدت محبت به این ملجم، نام غلام خود را عبد الرحمان گذاشت.

این قول در کتاب شریف بحارالانوار علامه مجلسی وارد شده است آنجا که می گوید:

عن مسروق أنه قال : دخلت على عائشة فجلست إليها فحدثتني واستدعت غلاما لها أسود يقال له عبد الرحمان فجاء حتى وقف فقالت : يا مسروق أتدري لم سميته عبد الرحمان ؟ فقلت : لا . فقالت حبا مني لعبد الرحمان بن ملجم .

مسروق مي گويد: بر عايشه وارد شدم و با او به صحبت پرداختم او غلام سياه چهره اش را که عبد الرحمان نام نهاده بود، صدا زد، وي حاضر شد، عايشه گفت: مسروق! مي داني چرا نام او را عبدالرحمان گذاشته ام؟

گفتم: خير،

گفت: بخاطر علاقه و محبتي که نسبت به عبد الرحمان بن ملجم (قاتل حضرت علي عليه السلام) دارم.

بحار الأنوار ج 32، ص 342.

سند تصویری از موسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصر عج

ماجرای شیعه شدن یک جوان وهابی

روز‌به‌روز از عمر کره زمین می‌گذرد و با وجود اسلام‌ستیزی و اسلام‌هراسی به مراتب بر تعداد مسلمانان جهان اسلام اضافه می‌شود، شاید شما هم هر‌ از‌ گاهی شنیده باشید که در فلان گوشه دنیا انسانی چشم دنیایی‌اش را بسته و با چشم بینای اُخروی دین مبین اسلام را برگزید تا رستگار شود.

با وجود اینکه قرن‌ها از زمان بعثت پیامبر(صلی الله علیه وآله) و جهالت اعراب می‌گذرد اما هنوز هم در بسیاری از کشورها گرویدن به اسلام ناب محمدی، بزرگترین جرم محسوب می‌شود و فردی که مسلمان می‌شود مستوجب مرگ خواهد بود.

این خفقان و سخت‌گیری در مورد روی آوردن به دین اسلام سیاه و سفید و مرد و زن نمی‌شناسد، فرقی نمی‌کند آن فرد در آفریقا باشد یا در دل اروپا و یا حتی در یک کشور به ظاهر مسلمان.

* انگویی، اولین شیعه شهر مویه نه دیتو

دکتر ثبیتی انگویی، جوان 30 ساله از کشور کنگو است که در جامعة‌المصطفی شهر قم در حال تحصیل حوزوی است، وی اولین شیعه شهر «مویه نه دیتو» است.

جامعة‌المصطفی العالمیه در سال 1386 از تجمیع دو مجموعه سازمان مدارس و حوزه‌های علمیه خارج از کشور و مرکز جهانی علوم اسلامی تشکیل شد و نهادی آموزشی، پژوهشی در شهر قم در رشته‌های علوم انسانی و اسلامی برای متقاضیان غیرایرانی تحصیل در این علوم است و از بین افراد غیرایرانی در مقطع دکترا دانشجو می‌پذیرد.

این طلبه جوان با بیان اینکه جمعیت فعلی کشور کنگو در حدود 80 میلیون نفر است، اظهار کرد:

80 درصد این جمعیت مسیحی و کاتولیک و 15 درصد آن مسلمان هستند که از این 15 درصد، 10 درصد را سُنی و 5 درصد را شیعه تشکیل داده‌اند و زبان رسمی کشور کنگو فرانسوی است و مردم این کشور به 425 لهجه و گویش حرف می‌زنند.

* به لطف انقلاب اسلامی تشیع به کنگو آمد

کنگو از جمله کشورهایی است که مدت زمان زیادی تحت استعمار غربی‌ها بوده و امروز هم غیرمستقیم بر آن تسلط دارند و 30 سالی است که شیعیان می‌توانند در این کشور فعالیت کنند.

سفیر ایران در کنگو فردی به نام سید مهاجر بود که بعد از پیروزی انقلاب که با خون شهدا آبیاری شد به کشور ما آمد و با رایزنی‌های خود توانست به دانشگاه‌های ما ورود پیدا کرده و نوجوانان و جوانان را با جهان تشیع آشنا کند و به لطف انقلاب اسلامی تشیع به کنگو آمد.

* از بچگی به من آموختند شیعیان کافر هستند

من شیعه نبودم و به‌شدت از تشیع بیزار بودم، چون در یک خانواده وهابی مذهبی به‌دنیا آمدم و پدرم نیز امام جمعه وهابیت بود و از بچگی به من آموختند شیعیان کافر هستند، زیرا وهابیت طرفدار وهب هستند و ویژگی بارز آنان تکفیر مذاهب دیگر است.

آنها خون مذاهب دیگر را وقف می‌کنند و معتقدند با کشتن دیگر مذاهب، تطهیر شده و درهای بهشت به روی‌شان باز می‌شود.

آنها گرایش به شیعه را بدعت و کفر می‌دانستند و من با این فکر که شیعیان کافر هستند و علی(علیه السلام) را می‌پرستیدند بزرگ شدم.

در سال 2008 دیپلم گرفتم و به اصرار پدرم باید به دانشگاه می‌رفتم و چون در شهر خودم رشته پزشکی نداشت به ناچار به شهر دیگری رفته و مشغول خواندن درس در رشته پزشکی شدم.

به‌دلیل اینکه دولت کنگو دولتی لائیک است در دانشگاهی که درس می‌خواندم سه یا چهار مسلمان بیشتر نبودند. با یک دانشجوی مسلمان در دانشگاه دوست شدم و قصه شیعه شدنم از همین‌جا شروع شد.

* با خودم گفتم باید به دوستم نصیحت کنم که وضو و نمازش اشتباه است

وی به آشنایی با فرد شیعه در دانشگاه اشاره و اظهار کرد:

روزی با این دوست به نمازخانه رفتیم تا نماز بخوانیم، خوب که به رفتارش دقت کردم متوجه شدم وضو گرفتنش با وضو گرفتن ما فرق دارد.

ما برای وضو گرفتن، صورت، دست، سر و پا را کاملاً می‌شوئیم اما دوستم فقط مسح کشید، این سؤال در ذهنم به‌وجود آمد که این چه نوع وضویی است؟!، برای خواندن نماز آماده شدیم، دیدم او از جیبش تکه سنگی درآورد که بعدها فهمیدم به آن مهر می‌گویند و این کار او برای من تعجب‎آورتر شد.

بالاخره نماز تمام شد و من به خانه رفتم اما تمام مدت کارهای او جلوی چشمم بود و با توجه به اینکه پدرم امام جمعه بود و هر شب برای ما صحبت می‎کرد با خودم گفتم باید به دوستم نصیحت کنم که وضو و نمازش اشتباه است و باید دوباره نماز بخواند.

فردای آن روز به او گفتم که شرایط وضو و نمازخواندنت اشتباه است و او نگاهم کرد، لبخندی زد و گفت: من شیعه هستم و نمازم صحیح است.

* برای دین و جوانی خودت چه کرده‌ای؟

با شنیدن این جمله و اینکه فهمیدم او یک شیعه است به‌شدت عصبانی شدم و او را به این دلیل که به من نگفت به باد توهین و ناسزا گرفتم و به او گفتم نباید در مسیر من قرار می‌گرفتی زیرا از پدرم آموختم شیعیان کافر هستند.

اما دوست شیعه‌ام تنها گوش کرد و بعد از پایان صحبت‌هایم به من گفت: شما الان پزشکی می‌خوانی که به مردم کمک کنی وقتی از دنیا می‌روی در روز قیامت از تو سؤال نمی‌کنند پدرت چه کار کرده و چه گفته است بلکه می‌پرسند برای دین و جوانی خودت چه کرده‌ای؟!

این جمله آن جوان شیعه مرا به فکر واداشت و به خودم گفتم من متولد خانواده مذهبی هستم اما درباره دین خودم تحقیق نکردم.

* بین پدر وهابی من و دوست مسلمان شیعه‌ام تفاوت‌های زیادی وجود داشت

از او پرسیدم: «چرا شیعه شدی و کافر؟»

او در جوابم گفت: «درباره شیعه چیزی نمی‌دانی»، و بعد کتابی را به من هدیه داد که در آن به‌طور جامع در مورد دین و شیعه توضیح داده بود و من طی سه روز آن را خواندم و در آن کتاب مباحثی را دیدم که تا به حال از پدرم نشنیده بودم و در آن کتاب به همه تهمت‌های ناروایی که به شیعیان زده بودند پاسخ داده می‌شد اما بعد از خواندن آن کتاب باز هم قانع نشدم و به او گفتم شاید یک شیعه آن را نوشته باشد و از او خواستم چهره به چهره با هم حرف بزنیم تا او قانعم کند و او این‌بار قرآن را به من معرفی کرد و دیدم با قرآن ما هیچ فرقی ندارد.

بین پدر من که یک وهابی بود و دوستم که یک مسلمان شیعه بود، تفاوت‌های زیادی وجود داشت، یکی از این تفاوت‌ها این بود که دوستم هرگز از سؤال کردن خسته نمی‌شد و با کمال آرامش و صبوری به سؤالاتم پاسخ می‌داد و این یکی از ویژگی‌های خوب شیعیان است اما هرچه از پدرم راجع به دین می‌پرسیدیم می‌گفت بدعت و کفر است و از جواب دادن طفره می‌رفت.

تفاوت بعدی اینکه من وهابی بودم و اگر کسی به من می‌گفت تو مشرک و کافر هستی به‌شدت از او عصبانی می‌شدم اما من هر چیز خواستم به دوستم گفتم و او را کافر خواندم اما او باز هم دم نزد و فقط با تبسم با من حرف می‌زد.

* با دیدن مستندات شیعه شدم

عموم وهابیت معتقدند که وقتی پیامبر(صلی الله علیه وآله) از دنیا رفت کسی را به‌عنوان جانشین معرفی نکرد و وقتی این موضوع را به دوستم گفتم او ماجرای غدیر خم را برایم بازگو کرد که چگونه پیامبر(صلی الله علیه وآله)، پسرعمویش حضرت علی(علیه السلام) را به جانشینی خود به امتش معرفی کرد، من وقتی این همه مستندات را با چشم خود دیدم تصمیم گرفتم شیعه شوم و شیعه شدم.

بعد از شیعه شدنم با دوستم همانند او نماز خواندم و او دعاهایی به من یاد داد که با خواندنش آرام می‌شدم و آن جوان طوری مذهب شیعه را تبلیغ کرد که من به آن علاقه‌مند شدم.

بعد از اتمام درسم به شهر خود بازگشتم و شیعه شدنم را از خانواده مخفی کردم،‌ زیرا اگر می‌گفتم محب اهل بیت(علیهم السلام) شده‌ام مطمئناً بلایی بر سرم می‌آوردند.

با پشت سر گذاشتن مشکلات فراوان، راهی ایران شدم و تصمیم گرفتم در قم زندگی و تحصیل کنم.

* شیعیان باید قدر نماز خواندن و عبادت کردن در آرامش را بدانید

شیعیان باید قدر نماز خواندن و عبادت کردن در آرامش را بدانید چون آنها در دنیا مظلوم واقع شده‌اند و همیشه مورد اذیت و آزار دشمنان خود قرار دارند، هستند کسانی که دل‌شان برای حضرت علی(علیه السلام) و خاندانش می‌تپد اما نمی‌توانند آزادانه عزاداری کنند.

این جوان کنگویی به حقانیت دین اسلام و مذهب شیعه پی برد و در حال حاضر در شهر قم زندگی کرده و آموزش حوزوی را فرا گرفته است.

با تشکر از موسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصر عج

از افتخارات بی بدیل امیر مومنان علیه السلام وشیعیان ،فتح خیبر  وکشتن عمروبن عبدود بودکه توسط آن حضرت صورت گرفت. علاوه بر منابع شیعی که روایات بسیار در مورد این ماجرا واردشده ، اهل سنت نیز نتوانسته اندآنرا کتمان کنند.

احمد بن حنبل در مسند خود با سند صحيح اين چنين نقل كرده است:

 

…عن هُبَيْرَةَ خَطَبَنَا الْحَسَنُ بن عَلِيٍّ رضي الله عنه فقال لقد فارقكم رَجُلٌ بِالأَمْسِ لم يَسْبِقْهُ الأَوَّلُونَ بِعَلْمٍ وَلاَ يُدْرِكُهُ الآخِرُونَ كان رسول اللَّهِ صلي الله عليه وسلم يَبْعَثُهُ بِالرَّايَةِ جِبْرِيلُ عن يَمِينِهِ وَمِيكَائِيلُ عن شِمَالِهِ لاَ يَنْصَرِفُ حتي يُفْتَحَ له .

از هبيره نقل شده است كه حسن بن علي عليهم السلام خطبه خواند و فرمود: شما ديشب مردي را از دست داديد كه گذشتگان از او پيشي نگرفتند و آيندگان نيز به او نخواهند رسيد. رسول خدا صلي الله عليه وآله پرچم را به دست او داد ؛ در حالي كه جبرئيل از طرف راست و ميكائل از طرف چپ آن حضرت را همراهي مي كردند، او باز نمي گشت؛ مگر اين كه فتح و پيروزي نصيبش مي شد.

مسند أحمد بن حنبل ج 2 ص 344

احمد محمد شاكر، محقق كتاب مسند احمد سند اين روايت را صحيح دانسته است.

محمد ناصر الدين الباني نيز اين روايت را در كتاب سلسلهء الأحاديث الصحيحه آورده است:

در روايتي كه محمد بن اسماعيل بخاري نقل كرده است، رسول خدا صلي الله عليه وآله در شبي كه قرار بود پرچم را به دست مبارك اميرمؤمنان عليه السلام بسپارد ، فرمود:

فردا پرچم را به دست كسي خواهم داد كه خداوند فتح و پيروزي را به دست او نصيب ما مي كند، كسي كه خدا و پيامبرش را دوست دارد و خدا و پيامبرش نيز او را دوست دارند.

يعني اميرمؤمنان عليه السلام، خدا و پيامبرش را دوست دارد و خدا و پيامبر صلي الله عليه وآله نيز او را دوست دارند.

اهميت اين روايت زماني روشن تر مي شود كه بدانيم روزهاي قبل رسول خدا صلي الله عليه وآله، ابوبكر و عمر را براي فتح خيبر فرستاده بود؛ اما آن ها بدون هيچ دستاوردي فرار را بر قرار ترجيح داده بودند.

حاكم نيشابوري در المستدرك در باره فرار ابوبكر مي نويسد:

از أبو ليلي نقل شده است كه اميرمؤمنان عليه السلام به او گفت: اي ابو ليلي ! آيا در خيبر با ما نبودي؟ گفت: بلي به خدا سوگند همراه شما بودم. اميرمؤمنان عليه السلام فرمود: رسول خدا صلي الله عليه وآله ابوبكر را به سوي خيبر فرستاد، او همراه مردم رفت و شكست خورده برگشت.

سند اين روايت صحيح است اما بخاري و مسلم نقل نكرده اند .

المستدرك علي الصحيحين ج 3 ص 39

و در باره فرار عمر مي نويسد:

اميرمؤمنان عليه السلام فرمود: رسول خدا صلي الله عليه وآله به خبير رفت، هنگامي كه به آن جا رسيد، عمر را به همراه مردم به سوي شهر و يا قصر اهل خبير فرستاد ، عمر جنگيد؛ اما طولي نكشيد كه عمر و همراهانش شكست خوردند . وقتي برگشتند ، مردم عمر را به ترسيدن متهم مي كردند و عمر آن ها را متهم مي كرد.

سند اين روايت صحيح است؛ اما بخاري و مسلم نقل نكرده اند .

از جابر بن عبد الله نقل شده است كه در روز خبير ، رسول خدا صلي الله عليه وآله پرچم را به دست عمر داد، پس عمر رفت و برگشت؛ در حالي كه يارانش او را متهم به ترس مي كردند و او يارانش را .

اين روايت صحيح است و شرايط صحيح مسلم را دارد ؛ اما او نقل نكرده است.

المستدرك علي الصحيحين ج 3 ص 40

حــال قضـــــــــــاوت بــا خوانندگان عزیز

با تشکر از کارشناسات موسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصر(عج)

شیخ الازهر در سخنان تلویزیونی خود در ماه رمضان در تبیین مفهوم جهاد در اسلام گفت:

شرط جهاد در اسلام این است که “فی سبیل الله” باشد و شرط “فی سبیل الله” بودن آن گونه که برخی گمان کرده اند یک مفهوم بیهوده و بی ضابطه نیست، بلکه مفمومی منضبط و قاعده مند است؛ چرا که خداوند متعال فرموده: «و قاتلوا فی سبیل الله الذین یقاتلونکم و لا تعتدوا» (و در راه خدا با کسانی که با شما می جنگند بجنگید، اما به کسی ستم نکنید) و در اسلام علاوه بر این، احکام مبارزه و پناهندگان و اسیران و هم پیمانان بیان شده است.

وی افزود:

شمشیر مسلمانان شمشیری است که به ضوابط اخلاقی پایبند است و از سوی دیگر مساله جهاد مساله ای نیست که اعلان آن در اختیار افراد و گروه ها باشد؛ چراکه مساله جهاد مساله مهمی است که اگر در اختیار گروه ها بلاشد همه جا را به خاک و خون می کشند.

شیخ الازهر در بخش دیگر از سخنان خود با اشاره به مشکل تفسیرهای نادرست و اشتباه از دین و قرآن گفت:

خوارج هم در زمان امام علی(علیه السلام) به خاطر تفسیر اشتباه و فاسد از قرآن کریم و در نظر گرفتن منافع سیاسی خود علیه علی بن ابی طالب قیام کردند.

 خوارج از قبیله ای غیر از قریش بودند و از آنجا که می دانستند مساله امامت و خلافت پس از پیامبر(صلی الله علیه و آله) باید در میان قریش باشد به این آیه استناد کردند که «إن الحکم إلا لله» و بر اساس آن شعار “لا حکم الا لله” را سر دادند تا از این طریق بتوانند امامت و خلافت خود را توجیه کنند.

تاریخ انتشار: ٠٦ تير ١٣٩٥

حوزه نیوز