اگرچه دنيا گران بها شمرده می شود امّا پاداش خداوند، بلندپايه و گرامی تر است.
اگر بدن ها برای مرگ آفريده شده اند کشته شدن با شمشير در راه خدا، برتر است.
اگر روزی ها تقسيم و اندازه گيری شده اند بنا بر اين، حرص نورزيدن در کسب روزی، زيباتر است.
اگر نتيجه جمع کردن اموال در اين جهان، رها کردن آنهاست پس چرا انسان بر چيزی که رها می شود، بخل بورزد؟
بحار الأنوار: ج 44 ص 374 و ج 45 ص 49
نام كتاب: ولایةُ اهلِ البیت علیهم السلام فی القرآنِ و السُّنَّة
نويسنده: خانم حَسَیْنَة حَسَن الدَرِیْبْ
معرفي :
کتاب «ولایةُ اهلِ البیت علیهم السلام فی القرآنِ و السُّنَّة» نوشته ی خانم حُسَیْنَة حَسَن الدَرِیْبْ می باشد. وي فردي زیدی مذهب است که در خانواده اي مذهبی و محب اهل بیت علیهم السلام به دنیا آمده است .
مولف در مقدمه می گوید:
پدرم نسبت به محبت به اهل بیت و انقلاب اسلامی ایران و امام خمینی ره و دوری از دشمنان و ناصبي ها بسيار تاکید می کرد؛ تاكيد ايشان به قدري بر ما اثرگذار بود که حتي در سنين كودكي در كلاس درس نیز سعی می کردیم محبت بسیارِ خودمان را نسبت به اهل بیت علیهم السلام اظهار کنیم. به خاطر علاقه شدیدی که به فراگيري دانش داشتم در درس یک استاد وهابی حاضر شدم و با خود گفتم من کاري به عقیده استاد ندارم مطالب خوب ومفید را مي آموزم و بقیه مطالبي را که فايده ندارند، کنار می گذارم؛ هر وقت در کلاس حاضر می شدم بین من و استاد وهابی بحث هاي زيادي صورت می گرفت که من این بحث را فقط بدان جهت انجام می دادم که خواهران ديگر از حقیقت باخبر شوند.
البته آنچه من بلد بودم برای نقد مطالب استاد كافی نبود و نمی توانستم خوب از اهل بیت علیهم السلام دفاع کنم از این رو با چند تن از دوستان تصمیم گرفتیم که از استادی بخواهیم که به ما درسهاي دیني یاد دهد تا بتوانیم بهتر از اهل بیت علیهم السلام دفاع کنیم، از این رو از استادي دعوت کردیم و ايشان نیز دعوت ما را اجابت نمود و بعد از آن به فرا گرفتن درسهاي دیني را آغاز نموديم؛ یک سال گذشت و من و برخي از دوستانم پيشرفت چشمگيري داشتيم به گونه اي استاد از ما خواست که خود به تدریس عقايد بپردازیم.
مولف در ادامه با اشاره به فعالیت های اجتماعی خود از جمله اقامه مجالس شادی برای پنج تن ال عبا و همچنین تبلیغ برای بعضی احزاب زیدی مذهب به جریان خواستگاری یک جوان از ایشان اشاره می کند و می نویسد:
فَاذْكُرُونىِ أَذْكُرْكُمْ وَ اشْكُرُواْ لىِ وَ لَا تَكْفُرُونِ؛
پس مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم، و مرا سپاس گزاريد و كفر نورزيد و كفران نعمت من كنيد(بقره/152)
ياد كردن خدا تنها با زبان نيست، با دل و جان بايد خدا را ياد كرد. ياد خدا هنگام گناه و دست كشيدن از آن، ياد واقعى است. و بهترين نوع ياد كردن خداوند، نماز است كه فرمود: «أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْرِي» «طه،14»
با اينكه شكر، يكى از مصاديق ذكر خداست، ولى نام آن جداگانه در كنار ذكر آمده و اين نشانه ى اهميّت شكر، به عنوان مصداق بارز ذكر است.
خداوند، با انسان داد و ستد مى كند و هيچ كارى از انسان را بى بهره نمى گذارد:
«فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ»، «أَوْفُوا بِعَهْدِي أُوفِ بِعَهْدِكُمْ» «بقره، 40»، «فَافْسَحُوا يَفْسَحِ اللَّهُ لَكُمْ» «مجادله، 11»
امام باقر عليه السلام در ذيل اين آيه، يكى از مصاديق ذكر خدا را، تسبيحات حضرت زهرا شمردند كه 34 مرتبه الله اكبر، 33 مرتبه الحمد لله، و 33 مرتبه سبحان الله مى باشد. «تفسير نور الثقلين، ج 1 ص 140»
تفسیرنور، محسن قرائتی،ج1،235
خداوند منّان در قرآن می فرماید:
فَاذْكُرُونىِ أَذْكُرْكُمْ وَ اشْكُرُواْ لىِ وَ لَا تَكْفُرُونِ؛
پس مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم، و مرا سپاس گزاريد و كفر نورزيد و كفران نعمت من نكنيد(بقره/152)
ذكر: بمعنى ياد كردن است، در مقابل غفلت.
و براى ذكر سه مرتبه تصوّر می شود: لسانى، قلبى، شهودى.
أوّل- ذكر لسانى: و آن ياد كردن خداوند متعال است بوسيله زبان، بطوريكه توجّه ذاكر در مرتبه اوّل بكلمات باشد. و سپس اگر توانست در ضمن كلمات بمعانى آنها توجّه كند، و اكثر مردم در مقام ذكر خواه قرآن باشد يا نماز يا أذكار مخصوص در اين حالتند.
دوم- ذكر قلبى: و آن توجه كردن در مرتبه اوّل به مفاهيم أسماء إلهى است، و سپس اگر اقتضاء شد به كلمات هم توجّه مى شود، و مراد از ذكر دائمى و تذكّر مستمر خداوند متعال اين نوع ذكر باشد كه انسان در همه حال خدا را متوجّه شده و او را حاضر و ناظر ديده، و هميشه و در همه جا خود را در زير نظر خداوند به بيند.
و اين حالت در متن سلوك الى اللّه است، يعنى حقيقت سلوك همين در ياد خدا بودن است در همه حالات فكر و عمل و حركت و سكون.
سوّم- ذكر شهودى: كه براى خواصّ بوده، و آن فناء شخص انسان است، در نور بسيط و محيط و نامحدود خداوند متعال، بطوريكه مشاهده نكند مگر تجلّى نور جلال و جمال او را، و از خود و غير خداوند بكلّى غفلت كند.
و انسان به هر مقداريكه ذاكر و متوجه خدا گشته، و در هر مرتبه اى از ذكر قرار گرفت: قهرا به همان اندازه با خداوند متعال ارتباط برقرار كرده، و در نتيجه مورد توجّه و عنايت و لطف او واقع خواهد شد.
البتّه كسيكه در ياد خداوند مهربان بوده، و خداوند او را ترك نكرده است پيوسته مشمول توجه و رحمت او خواهد بود.
تفسير روشن،حسن مصطفوی، ج2، ص: 262
عده اى نشسته اند براى مردم دنيا تصميم گرفته اند كه فرهنگ سكولار غرب را در همه جا پياده كنند و به گفته خودشان، هدفشان دگرگون ساختن جهان ماست….
حضرت آيت‌الله العظمى مكارم شيرازى در ابتدای درس خارج خود که با حضور طلاب و فضلای حوزه علمیه در مسجد اعظم قم برگزار شد، توضيحات زير را درباره سند 2030 بيان فرمودند:
هدف از بيان اين مطالب خداى ناكرده، جسارت به كسى نيست، بلكه بيان توضيحاتى است درباره سند 2030 تا ملت عزيز ما و مسؤولين محترم وظيفه خود را درباره آن بدانند. و اينكه قبلاً به سراغ آن نرفتم، نخواستم فضاى شيرين انتخابات پرشور و امن و امان تحت تأثير واقع شود. ضمناً قضاوت‌هاى ما مربوط به خود اين سند است و آنچه كه در فضاهاى مجازى منتشر کرده و نسبت داده اند مورد نظر ما نيست. نخست به سراغ تاريخچه اين سند مى‌رويم. در اولين مادّه آن كه به عنوان مقدمه است مى‌خوانيم: «ما رؤساى دولت‌ها و كشورها و نمايندگان عالى رتبه كه به مناسبت هفتادمين سالروز تاسيس سازمان ملل متحد از 25 تا 27 سپتامبر 2015 در مقرّ آن در نيويورك گرد هم آمده‌ايم، در مورد اهداف جديدى براى توسعه پايدار توافق كرديم (یعنی تعهد کرده ایم).»
در ماده 2 مى‌گويد:
توجه داشته باشیم که یکی از آسیب های همیشگی شبکه های اجتماعی ، پیامهایی است که بدون تحقیق و تفکر منتشر می شوند که اغلب صحت ندارند و مشکلات مختلفی ایجاد می کنند.
در زمان انتخابات این آسیب بیشتر به چشم می آید و حتی دامن افراد خاص و رسانه ها را هم می گیرد.
باید بدانیم : هر پیامی که با سلیقه ما همخوانی داشت، الزاما صحت ندارد و حتی در این موارد تحقیق بیشتری لازم است… ودست یابی به صحت آن کارآسانی نیست.
بایدبفهمیم که هرمطلبی را نبایدمنتشرکرد وبرسرزبانها انداخت که امیرالمومنین علیه السلام فرمودند:
«آنچه نمیدانی مگو،بلکه همهٔ آنچه راکه میدانی نیزمگو، زیراخداوند بزرگ بر اعضای بدنت چیزهایی را واجب کرده که از آنها در روز قیامت بر تو حجت آورد(حکمت۳۸۲ نهج البلاغه)
مبادا خدایی ناکرده مصداق آیهٔ شریفهٔ: « إِنَّ الَّذِينَ يُحِبُّونَ أَنْ تَشِيعَ الْفَاحِشَةُ فِي الَّذِينَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ ۚ وَاللَّهُ يَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ»؛ همانا براى كسانى كه دوست دارند زشتى‌ها در ميان اهل‌ايمان شايع گردد، در دنيا وآخرت عذاب دردناكى است، و خداوند مى‌داند و شما نمى‌دانيد. و اگر فضل و رحمت الهى بر شما نبود و اين كه خداوند رئوف و مهربان است(شما را سخت كيفر مى‌داد)(نور/19)، قرار گیریم.
پس لطفا خود را کنترل کرده ودر شبکه های اجتماعی کمی آهسته تر برانیم!!!
