نکته اساسی كه قرآن در نزول وحي به پيغمبر بازگو مي كند، و متاسفانه كسي توجه نكرده است،اين است كه همه مفسران اسلامي نوشته اند، و در تمام احاديث نيز هست كه در روز بعثت فقط پنج آيه آغاز سوره «اقرا» بر پيغمبر نازل شد.

اين پنج آيه از «اقرا باسم ربك الذي خلق » آغاز مي گردد. و به «مالم يعلم » ختم مي شود. هيچ كس نگفته است «بسم الله » اين سوره كي نازل شده؟ و آيا نخستين سوره قرآن بسم الله داشته است يا نه؟ اگر داشته است چرا نگفته اند، و اگر نداشته است آيا بعدها آمده است، يا طور ديگر بوده؟ همگي سؤالاتي است كه پاسخي براي آن نمي بينيم.

 برخی محققان پس از تحقيقات زياد به اين نتيجه رسيده اند كه:

جبرئيل از پيغمبر خواست آيه «بسم الله الرحمن الرحيم » را كه در آغاز سوره بود، به زبان آورد. «اقرا باسم ربك » نيز به همين معنا است. باء «بسم » هم به گفته بعضي از مفسرين زائده است يعني معنا ندارد و فقط براي زينت در كلام است. درحقيقت جبرئيل پس از قرائت «بسم الله الرحمن الرحيم » از آن حضرت خواست كه نام خدا يعني بسم الله الرحمن الرحيم را قرائت كند. و آنرا به زبان آورد. ولي چون پيغمبر درآغازكارو اولين برخورد با پيك وحي نمي دانست نحوه قرائت نام خدا كه جبرئيل از وي مي خواست چگونه است، پرسيد: ما اقرا؟ يعني چه بخوانم، و نام خدا كه بايد قرائت كنم چيست و تركيب آن چگونه است؟ جبرئيل بار ديگر تكرار كرد و گفت:«بسم الله الرحمن الرحيم - اقرا بسم ربك الذي خلق -» يعني نام خدايت را قرائت كن و بگو بسم الله الرحمن الرحيم.

   در اين مورد چند حديث معتبر و بسيار جالب در چند منبع مهم اسلامي و شيعه هست كه از هر نظر جالب مي باشد. ولي جاي كمال تاسف است كه چرا مفسران ما اين دو حديث را در تفسير سوره «اقرا» نياورده اند.

حديث اول دركتاب «كافي » باب (فضل قرآن) است كه امام صادق (عليه السلام) مي فرمايد: «نخستين چيزي كه بر پيغمبر نازل شد بسم الله الرحمن الرحيم - اقرا بسم ربك بود»!

در اين حديث همه چيز راجع به آغاز كار پيغمبر گفته شده است. اما چرا مفسران اسلامي به خصوص مفسران شيعه از اين حديث شريف و نقل آن درتفسير سوره اقرا غافل مانده اند؟!، با اينكه نكات جالب و تازه اي از تاريخ حيات پيغمبر را بازگو مي كند، كه مي بايد مسلمانان از آن آگاه گردند.

    حدیث دوم در «عيون اخبارالرضا» شيخ صدوق از امام هشتم حضرت رضا (عليه السلام) روايت مي كند كه فرمود: «اولين بار كه جبرئيل بر پيغمبر (صلي الله عليه و آله) نازل شد گفت: «اعوذ بالله من الشيطان الرجيم - بسم الله الرحمن الرحيم - اقرا بسم ربك الذي خلق …»

حديث سوم در «محاسن برقي » ج 1 ص 41 ازصفوان جمال روايت مي كند كه گفت حضرت صادق (عليه السلام) قرمود: هيچ كتابي ازآسمان نازل نشد مگر اينكه در آغاز آن «بسم الله الرحمن الرحيم » بود. *

 با توجه به اين سه حديث ارزنده و گويا، مي گوييم كه:

پيك وحي الهي سوره اقرا را به عكس آنچه مشهور است نخست هنگام بعثت با شش آيه آورد: آيه اول همان «بسم الله الرحمن الرحيم » بود. و از پيغمبر خواسته بود همان آيه اول يعني «بسم الله الرحمن الرحيم » را قرائت كند، يعني قبل از هر چيز «بسم الله » بگويد و سرآغاز كارنبوت خود را با نام خدا آن هم بدان گونه كه خدا خواسته بود، هماهنگ سازد.

پس «اقرا بسم ربك » يعني نام خدايت را بخوان. مطابق نقل علي بن ابراهيم قمي در تفسيرش، پيغمبر پرسيد چه بخوانم؟ جبرئيل مجددا گفت: «بسم الله الرحمن الرحيم - اقرا بسم ربك الذي خلق ». يعني نام خدا را كه مامور هستي بخواني، همين «بسم الله الرحمن الرحيم » است، و پيغمبر بار دوم «بسم الله » را براي نخستين بار خواند و با آن آشنا شد. همان كه خود پيغمبر بعدها به ما دستورداده است كه هيچ كاري را آغاز نكنيد مگر اين كه اول بگوييد: «بسم الله الرحمن الرحيم .

آري، هنگامي كه حقايق اسلامي را برگزيدگان الهي بيان كنند، چنين خواهد بود، كه مردم بي خبر را با آنچه واقعيت دارد آشنا مي سازند.

  به عبارت روشن تر آنچه خداوند به وسيله جبرئيل در آغاز وحي و اولين لحظه پيغمبري خاتم انبيا (صلي الله عليه و آله) ازآن حضرت خواسته بود به زبان آورد و قرائت كند فقط گفتن «بسم الله الرحمن الرحيم » بود! بقيه آيات همان طور كه پيك وحي مي خواند مانند موارد بعدي دردم در سينه مقدس آن حضرت نقش مي بست و ديگر نيازي به تكرار پيغمبر نداشت تا از حفظ كند. اين بود واقعيت بعثت از زبان ائمه اهل بيت عصمت و طهارت (عليهم السلام)، و توضيح ما به طور اجمال.

* مفاخر اسلام - تاليف نويسنده - ج 1 ص 368

البغدادی : اسلام دین جنگ است نه صلح!

پایگاه خبری النشره لبنان، موسسه “الفرقان” که شاخه تبلیغاتی گروهک تروریستی داعش به شمار می آید، شامگاه پنج شنبه در صفحه خود در شبکه اجتماعی توییتر پیامی صوتی از ابوبكر البغدادی، رهبر این گروهک منتشر کرد که طی آن از هواداران خود خواست سلاح به دست بگیرند و بجنگند.
البغدادی در این پیام صوتی ضمن تاكید بر اینکه مسلمانان دارای توانایی مهاجرت به “دولت اسلامی” و یا قادر به در دست گرفتن سلاح در محل زندگی خود، بهانه ای ندارند، افزود: خداوند دستور مهاجرت و جهاد را داده و ما نیز تمامی مسلمانان را به مهاجرت به دولت اسلامی فرا می خوانیم و به لطف خدا قدرتمند هستیم.
رهبر داعش با ادعای اینکه اسلام هرگز دین صلح نبوده و دین جنگ می باشد، اظهار داشت: خداوند محمد (ص) را با شمشیر به عنوان رحمت برای جهانیان فرستاد و دستور جنگ داد تا خدا به تنهایی پرستش شود، خود پیامبر نیز در ده ها غزوه شرکت نموده و در غزوه تبوک به جنگ با رومی ها پرداخت.
البغدادی ضمن آنکه به تروریست های سوریه، عراق و یمن درود فرستاده و انجام عملیات بیشتر را از آنها خواست، افزود: چرا جنگنده های کشورهای خلیج (فارس) به فلسطین نمی روند؟ چرا آنها از بشکه های انفجاری نظام حاکم در سوریه در حلب، حماه و دمشق جلوگیری نمی کنند؟!

 لعنة الله علی القوم الظالمین

منبع:موسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصرعج

* مانده ام ،احمد ، پیمبر بود یا عطار عشق ؟ *

*بس که سلمان ها مسلمان کرد با بوی علی!*

                                                          ***************

سـلام بر مبعث … عید بزرگ نجات از سرگردانی…!

سـلام برمبعث…عید ختم ناامیدی؛عید تمایزعدل وظلم؛ بیداری وتعهد وعید هدایت…!

سلام برمبعث …پیام خیزش انسان؛ از خاک تا افلاک…!

سلام برمبعث …انفجار نوروظهور همه ارزشها در صحنه حیات بشر…!

سلام برمبعث…آغاز رستگاری وطلوع تابنده مهرهدایت وعدالت…

* مبعث نبی اکرم… حضرت ختمی مرتبت… پیامبرمهربانی ها … محمدبن عبدالله  صـلـی الله علیــه والــــه  برتمامی مسلمانان جهان وهمه کوثری ها مبــــــــــارک *

ادامه »

سلام

خوبي؟ … خسته ام از خوبيم و جز دوري تو ملالي نيست. خسته ام از نامه هاي »اينجا هوا خوبست و …يا خبرت دهم، اسماعيل دانشگاه قبول شد …

عادت کرده ايم که بگوييم منتظريم. عادت کرده ايم بعد از هر صلواتمان بگوييم: … وَ عَجِّل فَرَجَهُم يا اين که بعد از هر نماز دعاي فرج را بخوانيم. حتي از روي عادت براي سلامتي امام زمان (عج) صلوات نذر مي کنيم. به نبودنش، به نيامدنش، به انتظارمان عادت کرده ايم.

آن قدر در اين آخرالزمان در فتنه غرق شده ايم که يادمان رفته مدينه فاضله يعني چه؟ انگار عادتمان شده که هر روز، خبر يک قتل، يک تصادف مرگبار يا يک سرقت را بشنويم. مثل اين که اگر پنج شنبه ها منتظر نباشيم، يکي از کارهاي روزمره مان را انجام نداده ايم. يا فکر مي کنيم اگر صبحهاي جمعه در مراسم دعاي ندبه شرکت نکنيم، از دوستانمان عقب مانده ايم. آخرين باري که صبح جمعه بيدار شديم و از اين که او نيامده بود، دلمان گرفت؛ کي بود؟ عزيزي مي گفت: خیلی وقتها منتظريم. منتظر تلفن کسي که دوستش داريم، يا نامه اي که بايد مي رسيده و نرسيده؛ يا کسي که بايد مي آمده. چندبار از اين دست انتظارها براي آن کسي که مدعي انتظارش هستيم، داشته ايم؟ … يک جاي کار مي لنگد. راست مي گفت. يک جاي کار مي لنگد …

چند روز قبل، مرد نابينايي را ديدم که کنار خيابان ايستاده بود. نه به ماشينهايي که برايش بوق مي زدند توجه مي کرد، نه به آدمهايي که مدام به او تنه مي زدند. پسرکي کنارش ايستاد. زير گوش پيرمرد چيزي گفت و او سرش را به علامت جواب مثبت تکان داد. و بعد، پسرک با نرمي زير بازوي پيرمرد را گرفت تا او را از خيابان بگذراند. به وسط خيابان که رسيده بودند، ديدم لبهاي پسرک مدام تکان مي خورد و بر لبهاي پيرمرد هم لبخندي نشسته. خيابان شلوغ بود و چند دقيقه اي طول کشيد تا از عرض آن گذشتند. و در اين مدت پيرمرد و پسرک جوان با هم صحبت مي کردند و مي خنديدند. به سمت ديگر خيابان که رسيدند، پيرمرد دست پسر را از بازويش جدا کرد و به سرعت به سمت لبهايش برد و بوسيد … پسرک مات و مبهوت به پيرمرد که عصازنان دور مي شد، خيره شده بود …

من هم مات شده بودم. پس از چند لحظه اي که به جاي خالي پيرمرد خيره شده بودم، به خودم آمدم. صداي بوق ماشينها و همهمه مردم، به من فهماند که در دنياي بي رحم اين زمانه، پيرمردي دست عاطفه فراموش شده بشري را بوسيده، دست کمک به همنوع، دست »بني آدم اعضاي يکديگرند« را …

مي بيني چقدر در آخرالزمان غرق شده ايم؟ از اين روزهاي روز مرگي، از روزهايي که با ديروز و فردايمان تفاوتي ندارند، خسته ام …

چند وقت قبل - جايت خالي - ميهمان امام رضا (ع) بودم. يکي از شبها، با حال و هواي غريبي، گيج و منگ، تن به سينه سرد ديوار داده، به ضريح چشم دوخته بودم. دختري کنارم نشسته بود. چادرش را تا روي صورت کشيده بود و با خود زمزمه مي کرد: يا وجيهاً عنداللّه، إشفع لنا عنداللّه يک نفر بلندبلند صلوات مي فرستاد و کسي آن طرف تر خوابيده بود… از سمت ديگر ضريح، حدود 20 جوان، در حالي که هر کدام گل سرخي در دست داشتند و منظم و عاشق به سمت ضريح حرکت مي کردند، يکصدا شروع به خواندن کردند:

»اي خداي من اومدم دعا کنم

از ته دلم تو رو صدا کنم

اي خدا منم دارم در مي زنم

يه شب اومدم به تو سر بزنم …

با همين نواي دلنشين تا نزديک ضريح آمدند و ايستادند؛ دست بر سينه و سرشار از حس احترام:

… اومدم امشبو منت بکشم

چه کنم، خيلي خجالت مي کشم

هميشه کرامت از بزرگ تر است

پيش تو دست پر اومدن خطاست.

همه آدمها مي گريستند، همه آنهايي که خواب بودند و يا بيدار …

تضرع عاشقانه شان که به پايان رسيد، گلهايشان را به ضريح هديه دادند و رو به قبله، با دستاني سوي آسمان رفته، نشستند: اللَّهُمَّ کن لوليّک الحجةبن الحسن …

نمي دانم چرا نام زيبايش، گونه هايم را نيلوفري کرد … دعاي فرج که تمام شد، برخاستند و با بغضي غريب شروع به زمزمه کردند:

»اباصالح! التماس دعا هر کجا رفتي ياد ما هم باش!

نجف رفتي، کاظمين رفتي، کربلا رفتي، ياد ما هم باش!

مدينه رفتي به پابوس قبر پيغمبر، مادرت زهرا …

و دور شدند. ناخودآگاه نيم خيز شدم. مي خواستم دنبالشان بروم، بگويم: ببخشيد آقاي محترم! شما يک مرد ميانسال را نديديد؟ مي گويند نشانش يک خال هاشمي است و يک شال سبز. شنيده ام مانند جدش، يتيمان را از محبت سيراب مي کند و همچون سيدالشهدا، مظلومان را از عدالت. هماني که همه آدمها، همه اديان، موعود مي نامندش…

ببخشيد ! شما محبوب مرا نديده ايد؟

ندا آسماني

برگرفته از آثار ارسالي به جشنواره طوبی

ادامه »

بارالها! چگونه باور كنم نبودنش را وقتي كه محبت دستي نوازشگر در تار و پود وجودم ريشه مي دواند.

چگونه باور كنم سكوت درياي چشمهايم را وقتي كه قايق مهربانيش بي ناخدا در اوج آسمانها به پيش مي رود.

آدينه كه مي شود قاصدكهاي دلم را روانه آستان دوست مي كنم تا پيام آور حضور صدفي باشد كه يازده مروايد سبز را با خود به همراه دارد.

وقتی كسي نيست كه درد آشنايم باشد فرشته اي پيدا مي شود تا در خلوت شبهاي تار تسلي بخش خاطرم باشد.

هنوز ستاره اي بي نورم كه در انتظار شعاعي از خورشيد لحظه شماري مي كنم. كويري در انتظار آبم و حتي درياي اشكهايم كويرتف زده وجودم را سيراب نمي كند.

از ستارگان آسمان سراغ مي گيرم و چون پرنده اي عاشق گمگشته ام را درميان فرشتگان آسمان مي جويم. با من بگو چگونه از رويش ياس ها بگويم ، وقتي كه نرگسي هاي چشمم در انتظار آمدنت سوسو مي زنند.

هر شب با ياد تو به خواب مي روم و صبح در انتظار … مي دانم كه مي آيي و غبار غم و اندوه هزاران ساله را از قلبهاي خسته مان مي زدايي و اشكهاي زلالمان را از گونه هايمان برمي چيني.

مي آيی و ضريح گمشده ياسي كبود را نشانمان ميدهي و مسيح مريم را با خويش همراه مي سازي . مي آيي و صندوقچه موسي را برايمان مي گشايي و آنگاه در كنار كعبه عشاق سر بر آستان بندگي خدايي مي سايي كه آمدنت را به منتظران و مستضعفان جهان وعده داده بود.

مي آيی و در فراسوي نگاه منتظرمان، قلبهاي كوچك و اميدوارمان را به هم پيوند ميدهي و آن روز، روز شادی چشمهای منتظری است كه عاشقانه می گريند و به سويت بال و پر می گشايند