آنگونه كه از منابع تاريخي بر مي آيد حضرت عباس(عليه السلام) داراي ورزيدگي اندام و تناسب اعضايي بوده كه بيانگر توان جسمي بالاي او بوده است كه تا اندازه اي از ويژگي هاي ارثي او بوده است. چرا كه هم پدر او از ابرپهلوانان عرب به شمار مي رفته و هم خاندان مادري او گرُد ميدان بوده اند. مادر او ام البنين، از خانواده شجاع و دلاور بود.

از ديگر دلايل اين قدرت جسمي، افزودن بر فرآيند ارثي، اين بوده كه او از كودكي با ورزش و چالاكي انس داشت. ورزش و كار در مزرعه و آموزش هاي نظامي دست به دست هم داد و از عباس (عليه السلام)، جواني نيرومند و شجاع ساخت.

نقل شده است که:

روزي اميرمؤمنان حضرت علي(عليه السلام) در مسجد نشسته بود و مردم را پند مي داد. مردي اعرابي وارد مسجد شد. سلام كرد و صندوقي را كه همراه داشت، بر زمين گذاشت و به حضرت گفت: «اي پيشواي من! پيش كشي براي شما آورده ام.» آنگاه صندوقچه را گشود و شمشيري آب ديده و منحصر به فرد را از آن بيرون آورد و به حضرت تقديم كرد.

در همين هنگام، حضرت عباس (عليه السلام) كه نوجواني رشيد بود، وارد شد و پس از سلام، با ادب در گوشه اي ايستاد. نگاهش در برق شمشير گره خورد. حضرت علي(عليه السلام) متوجه علاقه و شگفت زدگي عباس شد و از او پرسيد: «پسرم دوست داري اين شمشير براي تو باشد؟» عباس، با شادي پاسخ داد: «آري، پدر!» حضرت، برخاست و با دست خود، شمشير را بر بلنداي قامت استوار او حمايل كرد. سپس به برازندگي شمشير بر اندام رشيد و تناور فرزندش نگريست و اشك بر محاسن سفيدش جاري شد. حاضران پرسيدند: «يا اميرالمؤمنين! چرا گريه مي كنيد؟» حضرت فرمودند: «روزي را مي بينم كه او با اين شمشير، نفس دشمن را در سينه حبس مي كند و بي امان بر آنان مي تازد و سرانجام به شهادت مي رسد.»

(مولد العباس بن علي عليه السلام، ناصری، محمدعلی، ص 61.)

درخشش او در جنگ هاي گوناگون به ويژه كربلا، يادآور نبردهاي پيروزمندانه حضرت علي(عليه السلام) بود. او با سه تن از شجاعانِ دشمن، قهرمانانه مي جنگد و هر سه را به هلاكت مي رساند. نخستين آنان كه دو زره نفوذناپذير پوشيده، كلاه خودي بزرگ بر سر نهاده و نيزه اي بلند در دست گرفته بود وقتي به ميدان آمد، نيزه اش را به حمايل سينه حضرت فرود كرد. حضرت عباس(عليه السلام) سرِ نيزه او را گرفت و پيچانيد و از دستش بيرون آورد و او را با نيزه خودش هلاك كرد.  

(كبريت الاحمر، محمدباقر البيرجندی، ص 387.)

واين رشادت كسی است كه هم اعتقاد قوی دارد و هم تسليم ولی و امام خود است.

پيروزی و سربلندی هر نهضت و حركتي مرهون و مديون وفاداري ياراني است كه در آن حضور يافته اند تا نهضت با اتكا به وفاي آنان به اهداف شكوهمندانه خود دست يابد. در زيارتنامه حضرت عباس (عليه السلام) مي خوانيم:

«اَشهَدُ لَكَ بِالتَّّسليمِ وَ التَّصدِيقِ وَ الوَفاء و النَصيحَة لِخَلَفِ النَّبي؛ گواهي مي دهم كه از جانشين پيامبر (صلي الله عليه و آله) [پيشواي خود] پيروي كامل داشتي و نسبت به او راست كردار و وفادار و خيرخواه بودي.»

حضرت ابالفضل(عليه السلام) قهرمانانه در راه وفاداري به آيين خود، برادران و فرزاندن خويش را به ميدان جنگ فرستاد و براي اين كه پايبندي خويش را به اين پيمان بيشتر به اثبات رساند، با شهادت آنان خم به ابرو نياورد و خود نيز جان بر سر اين پيمان نهاد.

نوشته اند هنگامي كه كاروان اسيران كربلا را در شام، به كاخ يزيد بردند، در ميان وسايل غارت شده ي شهيدان، پرچمي بود كه از ضربات دشمن بسيار آسيب ديده بود. يزيد با حيرت به آن نگاه كرد و پرسيد: «اين پرچم در دست چه كسي بوده است؟»

گفتند: «عباس بن علي.» آنگاه سرگردان بين حيرت و احترام، سه بار برخاست و نشست و به حاضران گفت: «به اين پرچم خوب نگاه كنيد. ببينيد كه بر اثر ضربات شما هيچ جای سالمی ندارد، ولی انتهای آن كه در دست علمدار بوده، سالم سالم است.»

اين سخن كنايه از اين بود كه پرچمدار، ضربات تيغ هاي برهنه و برّاني را كه به دستش مي خورده، تاب آورده، ولي پرچم را رها نكرده است.

آنگاه يزيد رو به حاضران، با صداي بلند گفت: «نفرين از نام تو دور باد اي عباس! به راستي كه اين معناي كامل وفاي برادر نسبت به برادر است.»  (سوگنامه آل محمد، محمد محمدي اشتهاردي، ص 299).

هم چنين او در صحنه ای ديگر آنگاه كه بر امواج بستر دل انگيز آب روان نگاه مي كند، لبان خشكيده محبوب خود را در نظر مي آورد و داغ تشنگي را از ياد مي برد و وفاداری او برگ ديگري بر برگ هاي زرين عاشورا مي افزايد.

  ولايت پذيری در اصل، به معنای ايجاد توازن در پذيرش سرپرستي و دوستي پيشوايان ديني و بيزاري از دشمنان آنهاست.

   حضرت عباس(عليه السلام) كه باور و اعتقادش، تمام تلاش ها و موضع گيري هاي او را در مسير ولايت قرار داده است، بهترين اسوه ولايت پذيري است؛ چون خط سياسي او پيوسته بر اطاعت از امام و مخالفت رفتاري و گفتاري با دشمنان امام استوار بود. او، اين ويژگي را تا لحظه شهادت زنده نگه داشت كه بهترين گواه بر اين سخن، تقاضاي دشمن براي جدا شدن او از صف هواداران ولايت و رد كردن آن از سوي حضرت عباس(عليه السلام) بود.

در عصر تاسوعا، دشمن كوشيد با استفاده از روابط قومي و قبيله اي، حضرت اباالفضل(عليه السلام) را از لشگر حسينيان جدا سازد. به همين منظور، شمر بن ذي الجوشن كه نسبت خانوادگي با ام البنين (عليهاالسلام) داشت، به خيمه حضرت عباس(عليه السلام) نزديك شد و فرياد زد: «خواهرزاده هاي ما كجايند؟»(اصول كافي، كليني، ج 4، ص 120)

شمر از قبيله بني كلاب بود و در عرب رسم بود كه دختران قبيله خود را خواهر مي گفتند. شمر پا را فراتر نهاد و براي رسيدن به مقصود خود به حضرت عباس(عليه السلام) امان نامه تسليم كرد. دشمن كه برق شمشير و توفان دستان حضرت اباالفضل(عليه السلام) در دفاع از ولايت را در جنگ هاي پيشين ديده بود، مي خواست با اين حربه پوسيده، شكست را بر سپاه امام تحميل كند.

رفتار حضرت عباس(عليه السلام) در اين مورد گوياي دفاع راستين او از حريم ولايت و برائت از دشمنان است. او بدون كوچك ترين توجه به مناسبات قبيله اي و قوم گرايي ها، فرياد كشيد و گفت: «دست هايت بريده باد! خداوند تو و امان نامه ات را لعنت كند. آيا به ما امان مي دهي، در حالي كه پسر رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم)، امام حسين(عليه السلام)، امان ندارد؟ به ما امر مي كني كه به اطاعت اين نفرين شدگان الهي و فرزندان ملعون و پليد آنان در آييم؟»(اعلام الوري، باعلام الهدي، امين الاسلام طبرسي، ص 237)  او اينگونه بر چكاد افتخار ايستاد و بلندترين چكامه را در ولايت پذيري سرود.

رواياتی در منابع اهل سنت با سند صحيح نقل شده است كه امام حسن عليه السلام در زمان ابوبكر به مسجد رفت و ابوبكر را در حالی كه خطبه می خواند از منبر به زير كشيد و فرمود كه از منبر پدر من بيا پايين.
همچنين روايات ديگری نيز با سند صحيح نقل شده است كه همين داستان در زمان عمر بن الخطاب توسط امام حسين عليه السلام اتفاق افتاده است.

پايين كشيدن ابوبكر از منبر، توسط امام حسن عليه السلام:

علامه بلاذري در كتاب انساب الأشراف مي نويسد:
وحدثنی عبد الله بن صالح عن حماد بن سلمة عن هشام بن عروة عن عروة قال: خطب أبو بكر يوماً فجاء الحسن فقال: انزل عن منبر أبي. فقال علي: ليس هذا عن ملأ منا.
روزي ابوبكر خطبه مي خواند، (امام) حسن (عليه السلام) آمد و فرمود: از منبر پدر من بيا پايين. علی عليه السلام گفت: اين كار او به دستور ما نبوده است.
البلاذري، أنساب الأشراف، ج 1، ص 383.

سند روايت كاملا صحيح و راويان آن از بزرگان اهل سنت هستند.

• ابن جوزي حنفي در كتاب المنتظم، أبوسعيد آبي در نثر الدرر، محب الدين طبري در الرياض النضرة، جلال الدين سيوطي در جامع الأحاديث مي نويسند:

حدثنا هشام بن عروة عن أبيه قال: قعد أبو بكر علي منبر رسول الله صلي الله عليه وسلم فجاءه الحسن بن علي فصعد المنبر وقال انزل عن منبر أبي فقال له أبو بكر منبر أبيك لا منبر أبي فقال علي رضي الله عنه وهو في ناحية القوم إن كانت لعن غير أمري.
ابوبكر بر منبر رسول خدا (ص) نشسته بود، حسن بن علي (عليهما السلام) آمد و بر منبر بالا رفت و فرمود: از منبر پدر من پايين بيا، ابوبكر گفت: (بلي) اين منبر پدر تو است نه منبر پدر من، علي (عليه السلام) كه در گوشه اي در ميان مردم نشسته بود فرمود: اين كار او به دستور من نبوده است.
ابن الجوزي الحنبلي، المنتظم في تاريخ الملوك والأمم، ج 4، ص 70.
الآبي، نثر الدر في المحاضرات، ج 1، ص 227.
الطبري، ابوجعفر محب الدين أحمد بن عبد الله بن محمد، الرياض النضرة في مناقب العشرة، ج 2، ص 148.
السيوطي، جامع الاحاديث (الجامع الصغير وزوائده والجامع الكبير)، ج 13، ص 93.

پايين كشيدن عمرالسلام از منبر، توسط امام حسين عليه :

حدثنا أبو مسلم حدثني أبي أحمد حدثنا سليمان بن حرب ثنا حماد بن زيد عن يحيي بن سعيد عن عبيد بن حنين عن حسين بن علي قال صعدت إلي عمر رضي الله عنه وهو علي المنبر فقلت إنزل عن منبر أبي واذهب إلي منبر أبيك قال من علمك هذا قلت ما علمني أحد قال منبر أبيك والله منبر أبيك والله منبر أبيك والله وهل أنبت الشعر علي رؤوسنا إلا أنتم جعلت تأتينا جعلت تغشانا.
از حسين بن علي (عليهما السلام) نقل شد است كه: بر منبر بالا رفتم در حالي كه عمر بر منبر نشسته بود، به او گفتم: از منبر پدر من بيا پايين و برو بر منبر پدر خودت بنشين. عمر گفت: چه كسي اين سخن را به تو ياد داده است؟ گفتم: كسي به من ياد نداده است؟ عمر گفت: منبر پدر تو است، سوگند به خدا كه منبر پدر تو است، آيا جز شما كس ديگري بر سر ما مو رويانده است؟ چه قدر شايسته است كه روزي پيش ما بياي و به ما سر بزني.
العجلي، أبي الحسن أحمد بن عبد الله بن صالح ،معرفة الثقات من رجال أهل العلم والحديث ومن الضعفاء وذكر مذاهبهم وأخبارهم، ج 1، ص 301.

جالب اين است كه عمر اعتراف مي كند: « وهل أنبت الشعر علي رؤوسنا إلا أنتم ؛   آيا جز شما كس ديگري بر سر ما مو رويانده است؟».
و در روايتي كه ذهبي و ديگران نقل كرده اند آمده است:
وهل أنبت علي رؤوسنا الشعر إلا الله ثم أنتم.
آيا جز اين است كه مو را بر سرما خداوند و سپس شما رويانده ايد؟
الذهبي الشافعي، شمس الدين، سير أعلام النبلاء، ج 3، ص 285.

و اين يعني پذيرش ولايت تكوينی اهل بيت عليهم السلام توسط عمر بن الخطاب.
ولايت رسول خدا و اهل بيت عليهم السلام بر دو نوع است:

• اول: ولايت باطنی، معنوی و ذاتی كه موهبتی است از جانب پروردگار و لازمه آن وساطت در فيوضات تكوينی الهي و تصرف و ولايت در امور عالم است

آيت الله جوادی آملي در تعريف ولايت تكوينی می نويسند:
ولايت تكويني يعني سرپرستي موجودات جهان و عالم خارج و تصرف عيني داشتن در آنها، مانند ولايت نفس انساني بر قواي دروني خودش. هر انساني نسبت به قواي ادراكي خود مانند نيروي وهمي و خيالي و نيز بر قواي تحريكي خويش مانند شهوت و غضب، ولايت دارد؛ بر اعضاء و جوارح سالم خود ولايت دارد؛ اگر دستور ديدن مي دهد، چشم او را اطاعت مي كند و اگر دستور شنيدن مي دهد، گوش او مي شنود و اگر دستور برداشتن چيزي را صادر مي كند، دستش فرمان مي برد و اقدام مي كند؛ البته اين پيروي و فرمانبري در صورتي است كه نقصي در اين اعضاء وجود نداشته باشد. بازگشت ولايت تكويني به “علت و معلول” است. اين نوع ولايت، تنها بين علت و معلول تحقق مي يابد.جوادي آملي ، عبدالله، ولايت فقيه، ص123، ناشر: مركز نشر اسراء.
اين نوع از ولايت موهبتی است الهی ، قابل تشريع نيست و همواره با ولی الله و از آثار وجودی او است

• دوم: ولايت عامه مجعول تشريعی كه منصبی است الهي و قائم به شخص و در هنگام حيات او خواهد بود كه از جمله آثار آن، واجب الإطاعه بودن، گواهي و شهادت بر اعمال و عقائد بندگان خدا و… است.

خليفه دوم با گفتن اين جمله و نسبت دادن روياندن موهای سر خود را به خداوند و سپس به اهل بيت عليهم السلام، ثابت می كند كه حتی ولايت از نوع اول كه همان ولايت تكوينی و وساطت در فيض باشد، نيز قابل ترديد نيست؛ چه رسد به ولايت تشريعي.

همچنين ابن شبه نميري در تاريخ المدينة، اسلم واسطي در تاريخ خود، دارقطني در فضائل الصحابة، ابن عساكر شافعي در تاريخ مدينه دمشق، ابن أبي جراده در بغية الطلب، مزي در تهذيب الكمال، ابن حجر عسقلاني در تهذيب التهذيب و المطالب العاليه، شمس الدين سخاوي در التحفة اللطيفة، جلال الدين سيوطي در جامع الأحاديث و… اين داستان را نقل كرده اند.

طبق گفته ذهبی ودیگرناقلان:  إسناده صحيح.

آن چه اين روايات ثابت می كند اين است كه اهل بيت عليهم السلام مشروعيت خلافت شيخين را قبول نداشته و اين منصب را تنها شايسته خود مي دانسته اند.
آيا با وجود مخالفت اهل البيت عليهم السلام؛ همان كسانی كه خداوند شهادت به طهارت آنان داده و رسول او آن ها را عدل و همتراز قرآن قرار داده است، شبهه ای در عدم مشروعيت خلافت شيخين باقي مي ماند؟

ظهر امروز،شنبه،94/3/2 یک وهابی تکفیری با ورود به مسجد امام علی (علیه السلام) در شهر قطیف عربستان در با انفجار مواد منفجره که در زیر لباس خود مخفی کرده بود باعث شهادت دهها تن از شیعیان و محبین اهل بیت (علیهم السلام) گردید .(شیعه نیوز)

به گزارش خبرآنلاین براساس پست هایی که توسط کاربران فعال داعش در شبکه اجتماعی توئیتر منتشر شده عامل انتحاری امروز در قطیف عربستان که منجر به شهادت 19 مسلمان شیعه در مسجد امام علی (ع) شد فردی به نام ابوعلی الزهرانی بوده است.

ادامه »

  

   مصلح بزرگ، حجت خدا و بقية الله الاعظم، امام زمان (عج) - قائم آل محمد (ص) در بخشی از سخنان زيبای خود درباره عمويش عباس (ع) چنين می گويد:

«سلام بر ابوالفضل، عباس بن اميرالمؤمنين، هم درد بزرگ برادر كه جانش را فدای او ساخت و از ديروز بهره فردايش را برگزيد، آنكه فدايی برادر بود و از او حفاظت كرد و برای رساندن آب به او كوشيد و دستانش قطع گشت. خداوند قاتلانش، «يزيد بن رقاد» و «حيكم بن طفيل طايي» را لعنت كند…» 

امام عصر - عجل الله تعالی فرجه - صفات والای ريشه دار در عمويش، قمر بنی هاشم و مايه افتخار عدنان را چنين بر می شمارد و می ستايد:

1- همدردی و همگامی با برادرش سيد الشهداء (ع) در سخت ترين و دشوارترين شرايط تا آنجا كه اين همگامی و همدلی ضرب المثل تاريخ گشت.

2- فرستادن توشه آخرت با تقوا، خويشتنداری و ياری امام هدايت و نور.

3- فدا كردن جان خود، برادران و فرزندانش در راه سرور جوانان بهشت، امام حسين (ع).

4- حفاظت از برادر مظلومش با خون خود.

5- كوشش برای رساندن آب به برادر و اهل بيتش هنگامی كه نيروهای ستمگر و ظالم مانع از رسيدن قطره ای آب به خاندان پيامبر (ص) شده بودند.

كتاب زندگانی حضرت ابوالفضل العباس (ع)