دعا كردن برای فرج امام زمان عليه السلام بهترين هديه برای حضرت است. برای حضرت صدقه بدهيم و محبّت كنيم. فرج عمومی حضرت اينست كه حكومت حضرت تشكيل بشود. همه ی انبياء منتظر آن حكومت بوده اند.

البته ما بايد براي اين نظام تلاش كنيم امّا نبايد خيال كنيم كه ما چون اين نظام را قبول كرديم پس ما مسلمانيم. نخير! مسلمان نيستيم و بايد اقرار كنيم كه ما مسلمان نيستيم. اسلام چيز ديگري است.

الان اگر بنده بگويم من نمونه ي حوزه ي علميه هستم، اصلاً مردم از حوزه ي علميه متنفّر مي شوند. بايد بگويم من هم يك طلبه ي ناقص از حوزه هستم، اگريك نواقصي از من ديدي، آنها را به حساب حوزه نگذار. من يك مسلمان كالي(ناقص) هستم. اگر از من اشكالي ديدي به اسلام لطمه نزن.

مرحوم جمال الدين اسدآبادي - خدا او را رحمت كند - مي گفت بايد اول بگوييم ما مسلمان نيستيم، بعد تبليغ اسلام را كنيم. ما يك سري سليقه ي شخصي ازشرق و غرب جمع كرده ايم و اسمش را اسلام گذاشته ايم. عروسي و عزاي ما اسلامي است ؟مراسم و رفتارهاي ما اسلامي است ؟ كجاي ما اسلامي است؟

البته اينطوري نيست كه فكر كنيم حضرت وقتي بيايند، من عوض مي شوم و نفوس عوض مي شوند. منتها من جرأت نمي كنم كاربد كنم. الان جرأت نمي كنم از ترس قانون، شراب فروشي باز كنم ولي در خانه ام مي توانم شراب بسازم. امّا آنوقت جرأت نمي كنم در خانه ي خودم هم شراب بسازم، نه اينكه نخواهم اين كار رابكنم. آن كسي كه مي خواهد دزدي كند ديگر نمي تواند، نه اينكه نمي خواهد دزدي كند.

اينطوري نيست كه وقتي امام زمان بيايد همه ي نفوس، مسلمان مي شوند، نخير، چنين چيزي نيست، چرا؟ چون قرآن مي فرمايد: (وَ ألقَينا بَينَهُم ُ الْعَداوَة َ وَ الْبَغْضاءَ الي يَوم ِ الْقِيامَة) تا قيامت، اين بشرهمينطوري است. منتهي همين طور كه براي حضرت سليمان، همه ي جن و انس در خدمتش بودند، وقتي حضرت بيايد، همه ي قدرت ها در دست اوست. آن وقت آدم از در و ديوار و عيال خودش و از شنود شدن حرفهايش مي ترسد.

وقتي اينطور شد من ديگر مي ترسم خلاف كنم. نه اينكه خيال كنيم نفوس ما عوض مي شود ولي الان اگر انسان كاري كند امام زمان راضي شودهفتاد برابر آن وقت است، منظور از هفتاد، عدد نيست، كنايه از كثرت است، يعني اعمال خيلي ارزش دارد.

شما الان هركار خوبي بكني، هفتاد برابر آن وقت است. ما كافي است واجب را انجام دهيم و حرام را ترك كنيم آن وقت سلمان زمان مي شويم. اگر كسي به واجب عمل كند و حرام راترك كند، خدا دستش را مي گيرد و او را هفت شهر عشق مي گرداند. ما خيال كرده ايم كلاس اخلاق امجد كسي را مي سازد، نه، چنين نيست ! امجد خودش را نساخته، بعد بيايد تو را بسازد؟از اين كلاس اخلاق به آن كلاس اخلاق.

يك عده شيّاد هم در جامعه افتاده اند و فرمول دست شان است و از غيب هم مي گويند و اسرار بقيه را فاش مي كنند. آن وقت يك عده شيّاد با اين جوان هاافتاده اند. خدا قوام را رحمت كند. وقتي خطايي مي ديد عبا را به سر مي كشيد تا نبيند. بزرگان مامظهر ستّاريت بودند، مظهرِ (يا مَن ظَهَرَ الجَميل و سَتَرَ القبيح) بودند.

درس اخلاق آيت الله امجد

خدا محبت و مودّت حضرت مهدی ( عليه السلام ) را در ضمن محبّت ساير اهل بيت پيامبر ( صلي الله عليه وآله وسلم ) بر همگان واجب نمود.

(قُلْ لا اَسْاَلُكُمْ عَلَيْهِ اَجْراً اِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبي )؛ «بگو: من از شما جز مودّت و محبّت خويشاوندانم اجر و مزدي براي رسالت نمي خواهم»._{( سوره شوري / آيه 23)}

دوستی و علاقه به اهل بيت ( عليهم السلام ) : و امام زمان ( عليه السلام ) به عنوان اجر رسالت، نه منفعتی برای پيامبر دارد و نه بهره ای را نصيب امام زمان و اهل بيت ( عليهم السلام ) : می سازد، بلكه تنها به نفع ايمان آورندگان است و بهره های بی پايان آنان را در دنيا و آخرت به همراه دارد:

(قُلْ ما سَأَلْتُكُمْ مِنْ اَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ)؛ «بگو: هر اجر و پاداشی از شما خواسته ام برای خود شماست»._{( سوره سبأ / آيه 37)}

در حقيقت همين مودّت ها و محبّت ها و علاقه و ارتباطهای روحی و معنوی است كه راه سير به سوي خدا را فراهم مي آورد و سلوك انسان را در راستاي اراده حق شكل مي دهد.

(قُلْ ما اَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ اَجٍْر اِلاَّ مَنْ شاءَ اَنْ يَتَّخِذَ اِلي رَبِّهِ سَبيلاً)؛ «بگو: من از ميان شما اين اجر رسالت را نمي طلبم، مگر از آن كسان كه بخواهند راهی به سوي پروردگار خويش بيابند»._{( سوره فرقان / آيه 57)}

با محبّت هاي امام زمان ( عليه السلام ) است كه زمينه هاي اطاعت از او فراهم مي آيد و با اطاعت از او است كه راه كمال انسان به سوي خدا هموار مي شود.

نه تنها دوستی و محبت حضرت ولی عصر «ارواحنا فداه» تكليف و وظيفه است كه دوستي با دوستانش و دشمني با دشمنانش نيز در همان راستاست و دشمني با دوستان آن حضرت و دوستي با دشمنانش در جهت دشمني با آن بزرگوار است.

شيعيان و منتظران ظهور آن حضرت را بايد دوست داشت، از حال و احوال آنها بايد جويا شد، در حد امكان و توان در رفع گرفتاري هاي شان بايد كوشيد و نسبت به آنها ايثار نمود، و خطاكاران شان را بخشيد و در طريق رشد و كمال اخلاقي و معنوي آنان بايد تلاش نمود.

رسول خدا ( صلي الله عليه وآله وسلم ) مي فرمايد:

«طُوبي لِمَنْ اَدْرَكَ قائِمُ اَهْلِ بَيْتي وَ هُوَ يَأْتَمُّ في غَيْبَتِهِ قَبْلَ قِيامِهِ وَ يَتَوَلّي اَوْلِيائَهُ وَ يُعادي اَعْدائَهُ؛ خوشا به حال كسي كه «قائم اهل بيتِ» مرا درك كند در حاليكه در زمان غيبتش و قبل از قيامش اقتداي به او نموده، و دوست بدارد دوستانش را و دشمني كند با دشمنانش»._{( بحارالانوار، ج 51،ص 72،ح 14. )}

محبت، اساس و پايه دين، بلكه مساوی دين است. دين خدا جز با تكيه بر محبّت و ولايت اهل بيت ( عليهم السلام )  استقرار نمي يابد. از اين رو انتظارِ حاكميت و غلبه دين در جهان به نوعي انتظارِ جهاني شدن محبّت و ولايت امام زمان ( عليه السلام ) است. و شايد به همين خاطر باشد كه امام زمان ( عليه السلام ) مي فرمايد:

«… فَيَعْمَلْ كُلُّ امْرِءٍ مِنْكُمْ بِما يَقْرُبُ بِهِ مِنْ مُحِبَّتِنا …؛ هر يك از شما بايد به آنچه كه او را به مقام محبت ما نزديك مي كند عمل نمايد»._{( بحارالانوار،ج 53،ص 175)}

از اين رو اگر عبادت يا عملی مستحب يا دعا يا زيارتی خاص بتواند مقدمه ای برای ايجاد محبّت بيشتر نسبت به امام زمان ( عليه السلام ) باشد، انجام آن وظيفه ای خواهد بود كه با فرمان صريح آن بزرگوار بر عهده شيعيان قرار گرفته است.

قال الصادق ( عليهم السلام ) :

«أوّل من يرجع الي الدنيا، الحسين بن علي ( عليه السلام ) فيملك حتّي يسقط حاجباه علي عينيه من الكبر…».

امام صادق ( عليه السلام ) فرمود:

«اوّل كسي كه در رجعت به دنيا بر مي گردد حضرت امام حسين ( عليه السلام ) خواهد بود و آن مقدار حكومت و رهبري خواهد كرد كه از پيري موهاي ابروهاي او بر روي ديده اش آويخته شود»._{( -بحار الانوار: ج 53، ص 46 . )}

جابر از امام باقر ( عليه السلام ) روايت می كند: حضرت امام حسين ( عليه السلام ) در صحرای كربلا پيش از شهادت فرمودند:

«جدّم رسول خدا(ص)  به من فرمود:

ای فرزند!  تو را به سوی عراق خواهند برد، در زمينی كه پيغمبران و اوصيای ايشان در آنجا يكديگر را ملاقات كرده اند يا خواهند كرد، و آن زمين را «عمورا» می گويند، در آنجا شهيد خواهی شد و با تو جماعتی از اصحاب تو نيز به شهادت خواهند رسيد، كه درد و رنج بريدن آهن به ايشان نخواهد رسيد، چنانچه آتش را حقتعالی بر حضرت ابراهيم ( عليه السلام ) سرد وسلام گردانيد، همچنين آتش جنگ بر تو و اصحاب تو سَرد وسلام خواهد شد»._{(  بحار الانوار: ج 53، ص 62 . )}

امام حسين ( عليه السلام ) خطاب به اصحاب خود فرمود:

«بشارت باد شما را، شاد باشيد كه ما به نزد پيغمبر خود مي رويم، پس مي مانيم در آن عالم آنقدر كه خدا بخواهد.

پس اوّل كسي كه زمين شكافته می شود و از زمين بيرون می آيد من خواهم بود و همراه بيرون آمدن من، بيرون خواهد آمد اميرالمؤمنين ( عليه السلام ) و قيام خواهد كرد قائم ما ( عليه السلام ) پس نازل می شود بر من گروهی از آسمان از طرف حق تعالی (كه هرگز بر روي زمين فرود نيامده باشند) با جبرئيل و ميكائيل و اسرافيل و لشكرها از ملائكه.

و فرود می آيد محمد و علی  ( عليهماالسلام  ) و من و برادرم و جميع آنها كه خدا بر ايشان منّت گذاشته از انبياء و اوصياء، سوار شده بر اسبان خدائی ابلق از نور، ( - هر چيز دو رنگ، خصوصاً سياه و سفيد را گويند. )

كه هيچ مخلوقی پيش از آنها، بر آنها سوار نشده است.

پس حضرت رسول خدا6 عَلَمْ خود را به دست می گيرد وحركت می دهد و شمشير خود را به دست قائم ما می دهد، پس بعد از آن، آنچه خدا خواهد می نمائيم.

پس از آن حقتعالي بيرون می آورد از مسجد كوفه چشمه ای از روغن و چشمه ای از آب و چشمه ای از شير.

پس آنگاه حضرت اميرالمؤمنين ( عليه السلام ) شمشير حضرت رسول ( صلي الله عليه وآله وسلم ) را به من می دهد و مرا به جانب مشرق و مغرب بفرستد، پس هر كه دشمن خدا باشد خونش را بريزم و هر بتی را بيابم بسوزانم تا اينكه به زمين هند برسم و جميع بلاد هند را فتح كنم.

و حضرت دانيال و يوشع زنده شوند و بيايند به سوی حضرت اميرالمؤمنين ( عليه السلام ) و گويند:

«راست گفتند خدا و رسول او در وعده ها كه دادند».

پس هفتاد نفر با ايشان بفرستد به سوی بصره كه هر كه در مقام مقاتله در آيد او را بكشند، و لشكری به سوی بلاد روم بفرستد كه آنها را فتح كنند.

پس هر حيوان حرام گوشت كه باشد بكُشم تا آنكه به غير حلال و پاك و پاكيزه در روی زمين نباشد … يهود و نصاري وساير ملل را مخيّر گردانم ميان اسلام و شمشير، پس هر كه مسلمان شود منّت گذارم بر او و هر كه اسلام را نخواهد خونش را بريزم.

و هيچ مردی از شيعيان ما نماند مگر آنكه خدا ملكی به سوی او بفرستد كه خاك را از روی او پاك كند و زنان و منزل او را در بهشت به او نشان دهد.

و هر كور و زمين گير و مبتلائی كه باشد خدا به بركت ما اهل بيت آن بلاها را از او دفع نمايد.

و حق تعالی بركت را از آسمان به زمين فرو فرستد به مرتبه اي كه شاخه هاي درختانِ ميوه دار از زيادي ميوه بشكند وميوه تابستان در زمستان و ميوه زمستان در تابستان به عمل آيد و اين است معني قول حقتعالي كه فرمود:

«وَ لَوْ اَنَّ اَهْلَ الْقُري آمَنُوا وَ اتَّقُوا لَفَتَحْنا…»

«و اگر اهل شهرها و آباديها، ايمان مي آوردند و تقوا پيشه مي كردند، بركات آسمان و زمين را بر آنها مي گشوديم؛ ولي (آنها حق را) تكذيب كردند؛ ما هم آنان را به كيفر اعمالشان مجازات كرديم»._{( سوره اعراف: آيه 96 . )}

سپس فرمود:

خداوند به شيعيان ما كرامتی ببخشد كه مخفي نماند بر ايشان هيچ چيز در زمين و آنچه در زمين است، حتّی آنكه اگر كسی بخواهد از احوال خانواده خود اطّلاع حاصل كند خدا به او الهام می كند به آنچه كه آنها انجام می دهند._{(  بحار الانوار: ج 53، ص 62 . )}

امام صادق ( عليه السلام ) مي فرمايد:

«طُوبي لِشيعَةِ قائِمِنا الْمُنْتَظِرينَ لِظُهُورِهِ في غَيْبَتِهِ، وَ الْمُطيعينَ لَهُ في ظُهُورِهِ …؛ خوشا به حال شيعيان قائم ما! كه در دوران غيبت او چشم انتظار ظهورش و در دوران ظهورش سر نهاده به فرمانش هستند»._{( بحارالانوار ، ج 52،ص 149. )}

اطاعت كنندگان امام عصر ( عليه السلام ) در هنگام ظهور، همان ها یی هستند كه در غيبت آن حضرت منتظرين او بودند؛ و چشم انتظاران امام زمان ( عليه السلام ) در هنگام غيبت، همان هايند كه در زمان ظهورش مطيع فرامين اويند.

براي شيعيان حقيقي، تفاوتي بين غيبت و ظهور حضرت وليعصر «ارواحنا فداه» نيست. آنها حتي در زمان غيبت هم خود را در حضور حضرت مي بينند. حالت مطيع بودن شان به گونه اي است كه هر لحظه غيبت براي شان به منزله مقدمه ظهور است. آن گونه زندگي مي كنند كه هر زمان امام شان ظاهر گشت آنان را گوش به فرمان ببيند و تا پاي جان آماده اطاعت بيابد.

از سوي ديگر اين اصل مهم، مسلّم است كه امامت يك امام جز با اطاعت امّت از او، و پيشوايي يك رهبر جز در سايه فرمان پذيري پيروانش، تحقق نمي پذيرد.

خدا هيچ پيامبري را نفرستاد مگر براي آنكه اطاعت شود:

(وَ ما اَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ اِلّا لِيُطاعَ بِاِذْنِ اللَّهِ)._{( - سوره نساء / آيه 64. )}

و هيچ امامي را مقرر نداشت مگر آنكه مردم را به اطاعت و فرمانبري از او فرا خواند:

(اَطيعُوا اللَّهَ وَ اَطيعُوا الرَّسُولَ وَ اُولِي الْاَمْرِ مِنْكُمْ). _{( - سوره نساء / آيه 59. )}

امام زمان ( عليه السلام ) اگر چه در پس پرده غيبت است، اما اراده وفرمانش در تمام جهان آفرينش و همه خلايق جاري ونافذ است. بنابراين بايد دستوراتش را شناخت، فرمان هايش را بايد اطاعت كرد، حاكميت او را بايد گردن نهاد، و همين ها است كه زمينه ظهور را فراهم خواهد آورد.

چنانكه خود حضرت مي فرمايد:

«وَ لَوْ اَنَّ اَشْياعَنا وَفَّقَهُمُ اللَّهُ لِطاعَتِهِ، عَلَي اجْتِماعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِي الْوَفاءِ بِالْعَهْدِ عَلَيْهِمْ لَما تَأَخَّرَ عَنْهُمْ الْيُمْنُ بِلِقائِنا؛

اگر شيعيان ما - كه خداوند آنان را به اطاعت خويش موفّق گرداند - در وفاي به عهد الهي هم دل و هم پيمان مي شدند، سعادت ديدار ما از آنان به تأخير نمي افتاد». _{(  بحارالانوار ،ج 53،ص 177 )}

مگر نه اين است كه عهد الهي چيزي جز پرستش و بندگي خدا نيست؟ و اين عبادت و بندگي جز با اطاعتِ محضِ وليّ خدا تحقق پذير نيست.

منتظرين حضرت مهدي ( عليه السلام ) همان نيكبختاني هستند كه اگر در حضور او باشند، جز اطاعت نمي شناسند و جز به فرمان او كاري انجام نمي دهند.

و باز هم امام صادق ( عليه السلام ) مي فرمايد:

«هُمْ اَطْوَعُ لَهُ مِنَ الْاَمَةِ لِسِيِّدِها؛

اطاعت و فرمان پذيري منتظرين از امام زمان ( عليه السلام ) افزون تر از اطاعت و فرمانبري كنيزي از مالك و مولاي او است»._{( بحارالانوار، ج 52،ص 307)}

اصبغ بن نباته گويد: خدمت اميرالمؤمنين عليه السّلام آمدم ديدم آن حضرت متفكر است و زمين را خط مى كشد، عرض كردم :اى امير مؤمنان چرا شما را متفكر مى بينم و بر زمين خط مى كشى ؟ مگر به آن (خلافت در روى زمين تمايل دارى ؟ حضرت فرمود: نه به خدا قسم تا به حال يك روز هم در زمين و دنيا رغبت نكرده ام ولكن فكر مى كردم درباره مولودى كه فرزند يازدهم نسل من است ، او همان مهدى است كه زمين را از عدل و داد پر مى كند همانگونه كه از جور و ستم پر شده باشد.
براى او حيرتى و غيبتى است كه گروهى از آن گمراه و گروهى ديگر هدايت مى يابند…
عرض كردم : ^{يا اميرالمؤمنين اين خبر واقع مى شود؟ فرمو}د: آرى همانگونه كه خلقت او يقينى است .اى اصبغ تو كجا و اين امر؟ ايشانند نيكان امت با نيكان اين عترت ، عرض كردم : بعد از آن چه مى شود؟ حضرت فرمود: سپس خداوند آنچه خواهد انجام دهد، همانا براى اوست بداها (تغييرات ) و تصميمها و اهداف و نتايجى .

 اصول كافى ، ج 2، ص 136، كمال الدين ، الغيبة ، الاختصاص .