عكرمه از ابن عباس نقل مى‌كند كه ابو بكر به پيامبر خدا (ص) عرض كرد: يا رسول اللّه پيرى زودرس به سراغ تو آمد، فرمود:

سورۀ هود و سورۀ واقعه و سورۀ مرسلات و سورۀ عم يتسائلون مرا پير كرد.

_{الخصال (ترجمۀ جعفری)  1، صفحه 289}

سه چيز است كه دروغ گفتن در آنها خوب و سه چيز است كه راست گفتن در آنها بد و سه طايفه‌اند كه همنشينى با آنها دل را مى‌ميراند

محاربى از امام صادق (ع) و او از پدرانش نقل مى‌كند كه پيامبر خدا (ص) فرمود:

سه چيز است كه دروغ گفتن در آنها خوب است:

• حيله در جنگ
•  وعده دادن تو به همسرت
•  اصلاح ميان مردم.

 و سه چيز است كه راست گفتن در آنها بد است:

• سخن‌چينى
•  دادن خبر ناگوار به كسى در بارۀ خانواده‌اش
• و تكذيب خبر ديگران. 

و سه طايفه‌اند كه همنشينى با آنان دل را مى‌ميراند:

• همنشينى با انسان خسيس،
•  سخن گفتن با زنان 
• و همنشينى با ثروتمندان.

_{الخصال (ترجمۀ جعفری)  1، صفحه 137}

چهار خصلت دل را مى‌ميراند

مسعدة بن صدقه از امام صادق (ع) و او از پدرانش نقل مى‌كند كه پيامبر خدا (ص) فرمود: چهار چيز دل را مى‌ميراند:

• گناه روى گناه
• و كثرت صحبت كردن با زنان
•  و جدال با احمق كه تو مى‌گويى و او مى‌گويد و هرگز به سوى خير برنمى‌گردد،
•  و همنشينى با مردگان. گفته شد: يا رسول الله مردگان كيانند؟  فرمود: هر ثروتمند خوش گذران و كامجو.

_{الخصال (ترجمۀ جعفری)  1، صفحه 333}

   ابن ابى يعفور مى‌گويد: از امام صادق (ع) شنيدم كه فرمود:

   هر كس كه با مؤمنان با يك رو ملاقات كند و در غياب آنها روى ديگرى نشان دهد، در روز قيامت در حالى مى‌آيد كه دو زبان از آتش دارد.

   زهرى از امام باقر (ع) نقل مى‌كند كه فرمود:   چه بد بنده‌اى است بنده‌اى كه دو صورت و دو زبان داشته باشد،

• در حضور برادر دينى‌اش او را ستايش كند
•  و در غياب او، او را بخورد، 
• اگر به او چيزى عطا شد حسد كند
•  و اگر گرفتار گرديد خوارش سازد

_{الخصال (ترجمۀ جعفری)  1، صفحه 65}

   هيثم بن ابى مسروق با سند خود نقل مى‌كند كه حسن بن على (ع) فرمود:

مردم چهار دسته‌اند:

•  برخى از آنان اخلاق نيكو دارند ولى نصيبى از دنيا ندارند
•  برخى از آنان نصيب دارند ولى اخلاق نيكو ندارند
•  بعضى از آنان نه نصيب دارند و نه اخلاق نيكو و اينان بدترين مردمانند،
•  بعضى از آنان هم اخلاق و هم نصيب دارند، اينان بهترين مردمانند.

_{الخصال (ترجمۀ جعفری)  1، صفحه 343}

هشام بن سالم گفت: امام صادق (ع) فرمود: از پدرم شنيدم و او از پدرش شنيد كه مردى نزد امير المؤمنين (ع) از جاى برخاست و به او گفت:

يا امير المؤمنين! پروردگارت را با چه چيزى شناختى؟

فرمود:

• با به هم خوردن عزم و اراده
•  و شكسته شدن همّت،

 هر گاه كه چيزى را قصد كردم، خدا ميان من و قصدم حايل شد و من چيزى را اراده كردم ولى قضاى الهى با آن مخالفت نمود، پس دانستم كه سامان دهندۀ كارها كسى غير از من است.

آن شخص گفت: چگونه سپاس نعمت‌هاى خدا را به جاى آوردى؟

فرمود: به بلايى توجه كردم كه از من دور كرده و ديگرى را به آن مبتلا ساخته است، پس دانستم كه به من نعمت داده و سپاسگزارى كردم.

آن شخص گفت: براى چه ملاقات او را دوست دارى؟

فرمود: وقتى ديدم كه او دين فرشتگان و پيامبران و انبياى خود را براى من برگزيده، دانستم كه كسى كه مرا اين گونه گرامى داشته، مرا فراموش نمى‌كند، پس ملاقات او را دوست داشتم.

جـــــانم فــــدای مـــولا

_{الخصال (ترجمۀ جعفری) - 1، صفحه 57}