اگرچه دنيا گران بها شمرده می شود امّا پاداش خداوند، بلندپايه و گرامی تر است.
اگر بدن ها برای مرگ آفريده شده اند کشته شدن با شمشير در راه خدا، برتر است.
اگر روزی ها تقسيم و اندازه گيری شده اند بنا بر اين، حرص نورزيدن در کسب روزی، زيباتر است.
اگر نتيجه جمع کردن اموال در اين جهان، رها کردن آنهاست پس چرا انسان بر چيزی که رها می شود، بخل بورزد؟
بحار الأنوار: ج 44 ص 374 و ج 45 ص 49
امام هشتم(ع) مهمترين مراحل زندگي بشر را سه مرحله وحشتناك مي داند:
«إنّ أوحش مايكون هذا الخلق في ثلثة مواطن:
- يوم ولد و يخرج من بطن أُمّه فيري الدّنيا،
- ويوم يموت فيعاين الاخرة وأهلها،
- ويوم يبعث فيري أحكاماً لم يرها في دار الدّنيا
وقد سلّم الله عزّوجل علي يحيي في هذه الثّلثة المواطن وآمن روعته فقال: «وسلام عليه يوم ولد و يوم يموت ويوم يُبعَث حيّاً»
وقد سلّم عيسي بن مريم علي نفسه في هذه الثّلثة المواطن فقال: «والسّلام عليّ يوم ولدتُ ويوم أموت و يوم أُبعث حياً»
(نور الثقلين 3/327.)
براي جنين ،قدم گزاردن از رحم به جهان طبيعت نسبت به مراحل گذشته وي سنگين ترين مرحله است؛ يعني گرچه مراحلي را در رحم گذرانده ولي هيچ يك از آنها وحشتناك تر از مرحله ميلاد نيست و تفاوتي چشمگير بين مرحله رحم و مرحله طبيعت وجود دارد.
انسان هنگام ورود به برزخ حقايقي را در برزخ و قبر مشاهده مي كند كه نسبت به جهان طبيعت قابل قياس نيست. او صحنهها و اوضاع و احوالي را در آنجا مشاهده مي كند كه در طبيعت تصوّر ندارد. از اين مرحله وسيعتر وقتي است كه از برزخ به قيامت مي رسد؛ روزي كه همه بشر از اوّلين و آخرين گرد مي آيند. در آن جا نيز ميزان، حساب، صراط، جهنم، بهشت و امور ديگري را مي بيند كه در ادوار گذشته نديده است.
امام رضا(ع) براي نمونه از دو پيامبر الهي نام مي برد: يكي حضرت يحيي(ع) كه خداوند بر او در اين سه مرحله درود مي فرستد و ديگري حضرت عيسي(ع) كه با اذن خدا خود در اين سه مرحله درود مي فرستد. از اين رو بهترين سعادت انسان وقتي است كه به سلامت وارد مرحله قيامت شود و پيامبران نامبرده هر سه مرحله را به سلامت گذراندند و قرآن به نيكي از آنان ياد كرده به ويژه از مادر حضرت عيسي(ع) جناب مريم كه نام او را در رديف پيامبران بزرگ و در كنار اسامي آنان گذاشت و بر آنان درود فرستاد: «ذلك عيسي ابن مريم قول الحق» مريم/34 بنابراين، اولياي الهي در سه مرحله ياد شده پاك و سالم هستند.
« در حریم طوس» نام نرم افزاری بسیار زیبا وکاربردی است که در برگیرنده موارد زیراست:
این هم لینک دیدن از نرم افزار رضوی : http://toos.valiasr-aj.com/
تازه وارد تلويزيون شده بودم و با اتوبوس از قم به تهران مى‌آمدم و برمى‌گشتم. روزى بعداز ضبط برنامه، با اتوبوس به سمت قم در حركت بودم. نزديك بهشت‌زهرا كه رسيديم خواستم بگويم: براى شادى ارواح شهدا صلوات، ديدم در شأن من نيست و من حجةالاسلام و. . . به خودم گفتم: بى‌انصاف! تو خودت و تلويزيونت از شهدا است، تكبّر نكن. بلند شدم و باز نشستم، مسافران گفتند: آقا چته؟ صندليت ميخ داره؟ گفتم: نه. خودم گير دارم! بالاخره از بهشت زهرا گذشته بوديم كه بلند شدم و گفتم: صلوات ختم كنيد. آنجا بود كه فهميدم علم و شخصيّت، سبب تكبّر من شده است.
خاطرات از زبان حجت الاسلام محسن قرائتی 1، صفحه 72
صديق معظم فخرالواعظين نقل فرمود: حاج شيخ عباسعلي معروف به محقق كه مرحوم ميرزا مرتضي شهابي كه در زمان سابق دربان باشي كشيك سوم آستانقدس رضوي بود ده مجلس روضه خواني فراهم نمود. و والد مرا با حاج شيخ مهدي واعظ و مرا هم بواسطه پدرم براي منبر رفتن دعوت كرد و سفارش كرد كه همه شما هر شب بايستي متوسل شويد بامام نهم حضرت جوادالائمه (عليه السلام) و بايد ذكر مصيبت آنحضرت بشود و من چون تازه كار بودم ومعلوماتم در منبر كم بود بر من دشوار بود و هرچند گفتند كه جهت توسل بامام جواد (عليه السلام) هر شب چيست مي گفت اكنون باشد ومن در آخر كار بشما خواهم گفت اين بود كه ما هر شب متوسل بآن بزرگوار مي شديم تا ده شب تمام شد.
آنگاه شب ديگر ما اهل منبر را براي شام خوردن دعوت نمود آنوقت گفت جهت توسل من در هر ده شب به امام جواد (عليه السلام) اين بود كه من در روز كشيك و خدمت خود در صحن مطهّر برسم و عادتي كه داشتم با دربانان مشغول جاروب كردن صحن كهنه مي شديم وجوي آبي كه از صحن مي گذشت و دو طرف آن نهر يك پله پائين مردم از زائر و مجاور لب آن آب مي نشستند بجهت وضو ساختن.
در يزد مرد صالح و با تقوايي زندگي مي كرد برخلاف خود برادري داشت كه اهل فسق و فجور و بدنهاد بود و آن مرد صالح همواره از بدعملي برادر خود در رنج و شكنجه و آزار بود. و گاهي از اوقات مردم نزد او مي آمدند و از اذيت و آزار برادرش به او شكايت مي كردند و مي گفتند برادر تو فلان كس را آزار داده و گاه مي گفتند كه با فلان كس نزاع و جدال نموده و چون هر روز رفتار بدي از او بروز مي كرد از اينجهت مردم آن مرد صالح بيچاره را مؤاخذه و ملامت مي كردند.
تا آنكه آن مرد صالح اراده زيارت مشهد مقدس حضرت رضا (عليه السلام) را نمود و تدارك راه و توشه شد و با كارواني به راه افتاد. جماعتي جهت مشايعت و بدرقه زوار حضرت رضا (عليه السلام) آمدند. مرد فاسق هم يابوئي سوار شد و با مشايعت كننده ها آمد تا آنكه اهل مشايعت برگرديدند لكن آن برادر امتناع از مراجعت نمود. و گفت من فرد بسيار معصيت كاري هستم و من هم مي خواهم بزيارت حضرت رضا (عليه السلام) بروم بلكه به شفاعت آنحضرت خداوند از من عفو فرمايد.
مرحوم كلباسي (ره) در كتابش راه طاعت و بندگي فرمود:
در ماه ذي الحجه 1379 در اصفهان از پله افتادم و استخوان وَرِك شكست و لذا مدتي در بيمارستان آقاي رحيم زاده بودم ودكترها مرا از بهبودي مايوس نمودند.
عازم مشهد شدم چون بتهران رسيد بمناسبت دوستي كه با حاج عبدالله مقدم در تهران داشتم به بيمارستان بازرگانان رفتم و مدتي تحت پذيرائي و معالجه بودم كه دكتر معالجم دكتر مسعود بود تا پس از يك هفته دكتر اظهار داشت كه معالجه شما منحصر بيكي از اين دو راه است. يا صد هزار ريال براي حلقه اي از طلا بدهيد و يا شصت هزار ريال بدهيد براي ورود استخواني از آمريكا تا بهبودي حاصل شود.
چون جناب زبدةالعلماء و الفضلاء آقاي شيخ محمد تقي فلسفي زيد افضاله خبردار شدند با حقر پيغام دادند كه هر طور ميل شما باشد يكي از اين دو عمل انجام داده شود و اگر از لحاظ پول در زحمت باشيد دوستاني در تهران حاضرند كه وجه را پرداخت كنند.
