برحسب برخی روایات(بحارالانوار،ج39،138 والاصول السته عشر،128) ،21 ذی الحجه ،روز نزول آیه مشهور اولی الامر می باشد:

“یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ فَإِنْ تَنازَعْتُمْ فِی شَیْ‏ءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَ الرَّسُولِ إِنْ کُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ ذلِکَ خَیْرٌ وَ أَحْسَنُ تَأْوِیلاً".(نساء/59)
“اى کسانى که ایمان آورده‏اید! اطاعت کنید خدا را و اطاعت کنید پیامبر خدا و صاحبان امر را، و هر گاه در چیزى نزاع کردید آن را به خدا و پیامبر ارجاع دهید اگر ایمان به خدا و روز رستاخیز دارید، این براى شما بهتر و عاقبت و پایانش نیکوتر است".

الحمد لله همه مفسران شیعه در این زمینه اتفاق نظر دارند که منظور از” اولی الامر"، امامان معصوم هستند که رهبرى مادى و معنوى جامعه اسلامى، در تمام شئون زندگى از طرف خداوند و پیامبر (ص) به آنها سپرده شده است، و غیر آنها را شامل نمى‏ شود(تفسیرنمونه)، به خلاف اهل تسنن که دراین مورد اختلاف نظردارند. برخی اولی الامر را دانشمندان و عالمان ، برخی خلفاى چهارگانه، عده ای صحابه و یاران پیامبر (ص)  وگروهی هم  منظور از اولوالامر را فرماندهان لشکر می دانند.

 در این میان  بعضى از دانشمندان معروف اهل تسنن از جمله مفسر معروف فخر رازى در آغاز سخنش در ذیل این آیه، به این حقیقت اعتراف کرده، مى ‏گوید

” کسى که خدا اطاعت او را به طور قطع و بدون چون و چرا لازم بشمرد حتما باید معصوم باشد؛ زیرا اگر معصوم از خطا نباشد به هنگامى که مرتکب اشتباهى مى ‏شود خداوند اطاعت او را لازم شمرده، و پیروى از او را در انجام خطا لازم دانسته، و این خود یک نوع تضاد در حکم الاهى ایجاد مى ‏کند؛ زیرا از یک طرف انجام آن عمل ممنوع است، و از طرف دیگر پیروى از “اولوا الامر” لازم است، و این موجب اجتماع ” امر و نهى” مى ‏شود.

بنابراین، از یک طرف مى‏ بینیم خداوند اطاعت فرمان اولوا الامر را بدون هیچ قید و شرط لازم دانسته و از طرف دیگر اگر اولوا الامر معصوم از خطا نباشند چنین فرمانى صحیح نیست. از این مقدمه چنین استفاده مى ‏کنیم که اولوا الامر که در آیه فوق به آنها اشاره شده حتما باید معصوم بوده باشند.

امّـــا فخر رازى درآخر،  معصوم را مجموع این امت می داندو معتقد است که این خود دلیلى است بر این که اجماع و اتفاق امت حجت و قابل قبول است".( فخر رازى، تفسیر کبیر (مفاتیح الغیب)، ج 10، 113)

بیستم ذی الحجه ،روز معجزۀ غدیر ونزول آیه 1 سورل مبارکۀ معارج است:

              «سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ »

 از جملۀ آيات نازله بعد از نصّ غدير، قول خداى تعالى است در سوره «المعارج»« سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ  *  لِلْكافِرينَ لَيْسَ لَهُ دافِعٌ مِنَ اَللّهِ ذِي اَلْمَعارِجِ »    كه علاوه بر اعتقاد شيعه به آن، جمعى از علماى اهل سنت كه شخصيت شان مورد تصديق است آن را در كتب تفسير و حديث ثبت و ضبط نموده‌اند.

طبق آن چه در روايات آمده خلاصه ی ماجرا از اين قرار است:
رسول خدا صلى الله عليه وآله در روز غدير خم، خطبه اى را ايراد فرمود و سخنرانى كرد و مطالبى را كه خدا مى خواست در آن مطرح نمود و درباره امير مؤمنان على و اهل بيت ايشان عليهم السلام مطالبى به ميان آورد و فرمود:
أيّها الناس! ألست أولى بكم من أنفسكم؟
اى مردم! آيا من از خودتان بر شما سزاوارتر نيستم؟
پاسخ دادند: چرا همين طور است.
فرمود: فمن كنت مولاه فعليّ مولاه، اللهمّ والِ من والاه وعاد من عاداه…;
پس هر كس من مولاى او هستم، على مولاى اوست. خدايا! دوستدار وى را دوست بدار و دشمنش را دشمن… .
آن گاه مردم با حضرت على عليه السلام بيعت كردند… اين خبر در جاى جاى منطقه و نقاط و سرزمين هاى مختلف پيچيد تا آنان كه در اين حجّ با رسول خدا صلى الله عليه وآله همراه نبودند نيز از اين خبر آگاه شدند… .
در همين روزها مردى ـ كه در ادامه اين شخص را معرفى خواهيم كرد ـ با شتر خويش آمد و آن را كنار درِ مسجد بست و وارد مسجد شد. رسول خدا صلى الله عليه وآله در مسجد بود و اصحابش پيرامون ايشان نشسته بودند.
آن مرد پيشاپيش رسول خدا صلى الله عليه وآله بر دو زانو نشست و عرض كرد: اى محمد!

ادامه »

گاهی در امور روزمره مواردی پیش می آید که انسان به قول معروف میان خرمن  وخرگاه می ماند . یکی از این مواردجایی است که باید به یک جلسۀ علمی برویم واتفاقا آن جلسه همزمان می شود با تشییع یک مومن . خوب، انسان مختار است هرکدام را بخواهدانتخاب کند اما آنچه از روایات برمی آید ترجیح جلسۀ علم بر تشییع است از جمله روایت زیر:
شخصى از انصار نزد پيامبر آمد و پرسيد اگر در يك زمان تشييع جنازه و مجلس علم با هم باشد در كدام يك بهتر است شركت كنم؟

فرمود: اگر براى تشييع جنازه‌اى افرادى باشند كه عهده‌دار شوند حضور يافتن در مجلس علم

• از هزار تشييع جنازه
• و عبادت هزار مريض 
• و از نماز هزار شب
• و روزه هزار روز
• و از هزار صدقه
• و از هزار حج مستحب
• و هزار جهاد مستحب برتر است. 

                     (بحار/١/٢٠٤)

یکصد و پنجاه موضوع از احادیث اهل بیت علیهم السلام، صفحه 314