چه كنيم كه وجود امام زمان عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف را در زندگى خود حس كنيم؟

   پرسش بسيار مهمى است و خوشا به حال كسى كه چنين دغدغه‌اى دارد و آرزوى او اين است كه امام زمان را در زندگى حس كند و پيوسته خود را در محضر او بداند. روشن است كه اگر آدمى به چنين نعمت بزرگى دست يابد، معناى واقعى زندگى را خواهد چشيد و هويت حقيقى خود را خواهد يافت. اما براى رسيدن به اين نقطه نورانى بايد كارهايى را انجام داد:

• ١. لازم است آگاهى و شناخت ما از حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف كه امام و حجت خداست، عميق‌تر گردد. بسيارى گمان مى‌كنند كه غيبت حضرت به معناى نبودن ايشان در اين عالم است، حال آن‌كه غيبت او به معناى نهان‌زيستى اوست، وگرنه او در همين زمين ما زندگى مى‌كند. اگر امام را آن‌گونه كه بايد بشناسيم، خواهيم دانست كه او به زمان و مكان محدود نيست، بلكه به اذن الهى، زمان‌ها و مكان‌ها در اختيار اوست؛ پس شرق و غرب عالم پيوسته تحت تصرف او و زير نظر مبارك آن حضرت است. اگر او را واسطه فيض خدا و سبب همه نعمت‌هاى الهى بدانيم، درمى‌يابيم كه نه تنها ما و خاندان ما، كه همه عالم به بركت وجود او زنده‌اند و روزى مى‌خورند. پس حضور حضرتش در كنار هر نعمت كوچك و بزرگ مادى و معنوى و در دفع هر بلاى فردى و اجتماعى قابل لمس و مشاهده خواهد بود. اگر او را باب خدا و يگانه راه نجات بدانيم، در هر مشكل مادى و معنوى، و فردى و اجتماعى، او را واسطه درگاه حضرت حق قرار مى‌دهيم و بدين‌گونه، پيوسته زير خيمه لطف او قرار مى‌گيريم و وجود پرجودش را با همه وجود لمس مى‌كنيم. از اين دست معرفت‌ها و آگاهى‌ها بسيار است كه درك حضور حضرت او را نزديك و نزديك‌تر مى‌كند تا ما را كنار او و در چشم‌انداز نگاه پرمهر او مى‌نشاند؛ 

• ٢. بايد تلاش كرد كه ياد و نام او پيوسته در زندگى ما جريان يابد. هم در خانه، كارخانه، دانشگاه، ورزشگاه، خيابان و هر نقطه و در هر حالى كه هستيم، با ياد او و حال و هواى او به سر بريم و آن معرفت كه پيش از اين گفته شد، مى‌تواند ما را به اين حال نيكو برساند؛ محافل خود را با ياد او شروع كنيم و به پايان برسانيم. براى سلامت حضرتش پيوسته صدقه دهيم، به نيابت از او اعمال نيك به جا آوريم، در شب و روز با او تجديد عهد كنيم و به ساحت مقدسش درود و سلام بفرستيم و هر روز، ساعتى با او نجوا كنيم و به مكان‌هاى منتسب به او مثل جمكران رغبت نشان دهيم و. . . ؛

• ٣. ظهور او را در صدر نيازهاى خود بدانيم؛ همه آرزوهاى خود را در آمدن او ببينيم و فراق او براى ما از هر غصه ديگرى بزرگ‌تر و جدى‌تر باشد. مبادا به غيبت و نديدنش خو بگيريم و به دورى از حكومت عدالت‌گسترش عادت كنيم يا ظهور او را دور بشماريم، بلكه پيوسته بينديشيم و بر اين باور باشيم كه همين روز كه در آن هستيم، مى‌تواند روز ظهور باشد و هيچ‌چيز نمى‌تواند مانع ظهور اراده الهى شود. در اين صورت، وظيفه مهم ما اين است كه خود را براى ظهورش آماده سازيم و كارى كنيم كه ظهورش نزديك‌تر شود و چنان باشيم كه حضرتش براى ما اهميت قائل شود و بكوشيم كه در توفان نامردى‌هاى نامردان و بى‌مهرى نامهربانان، مايه روشنى چشم او باشيم و در اين مسير، ديگران را هم دعوت كنيم و پيوسته بكوشيم كه فرد ديگرى به ياران و همراهان او بيفزاييم. . . . و هرچه از اين دست كارها و انديشه‌ها، بيشتر داشته باشيم، وجود او را در زندگى خود بيشتر حس خواهيم كرد و البته لطف او كارسازتر از همه اين راه‌ها و رفتارهاست.

مهدویت: پرسش‌ها و پاسخ‌ها، صفحه 100