آیت الله شیخ محمد تقی آملی رحمه الله می فرمود:

«من در بحث فقه آیت الله قاضی شرکت می کردم . روزی از ایشان سؤال کردم - آن روز هوا بسیار سرد بود - که ما می خوانیم و می شنویم که عده ای موقع قرائت قرآن جلویشان آفاق باز می شود و غیب و اسرار برای آن ها تجلی می کند ، در حالی که ما قرآن می خوانیم و چنین اثری نمی بینیم! »

مرحوم قاضی مدت کوتاهی به چهره من نظر کرد سپس فرمود:

بلی! آن ها قرآن کریم را تلاوت می کنند و با شرایط ویژه، رو به قبله می ایستند ،سرشان پوشیده نیست، کلام الله را با هر دو دستشان بلند می کنند، و با تمام وجودشان به آنچه تلاوت می کنند، توجه دارند و می فهمند جلوی چه کسی ایستاده اند! اما تو قرآن را قرائت می کنی در حالی که تا چانه ات زیر کرسی رفته ای! و قرآن را روی زمین می گذاری و در آن می نگری . . . !»

(اسوه عارفان، ص 25) .