اغلب چنین است که «دیدار» به «دوستی» می انجامد؛ یعنی «زیارت» محبت می آورد. از این رو، بردن کودکان به زیارتگاه ها، هم زمینة آشنایی را فراهم می آورد، هم محبت آور است و هم حسّ روحانی و معنوی خاصّی به آنان منتقل می کند. برای بیشتر کودکان، زیارت مشهد یا مرقد حضرت امام، خاطره انگیز است.
پس، از راه زیارت رفتن، زیارت بردن، انس با حرم های مطهر و تشرف به آستان بوسی اهل بیت عصمت (علیهم السلام) می توان بین کودکان و آن الگوهای کمال و فضیلت، رابطة قلبی و عشق و ارادت برقرار کرد. تأثیر درازمدت این گونه «سفرهای زیارتی» بسیار است؛ بخصوص اگر با برنامه ریزی و توجیه و هدایت و آموزش همراه باشد.

از اینرو، باید چشم فرزندانمان بارها و بارها به صحن و سرا و حرم و مرقد اهل بیت (علیهم السلام) بخورد. خاضعانه وارد حرم ها شوند، نماز و زیارت نامه بخوانند، حالت روحانی زائران را ببینند، عشق ها و علاقه های زوّار دیگر را با چشم تماشا کنند.
اینها سبب روییدن نهال محبت اهل بیت (علیهم السلام) در دل ها می شود و این محبت، نقش خود را در اصلاح اخلاق ایفا خواهد کرد.

هر کس دوست دارد در کانون توجه قرار گیرد، نزد دیگران محبوبیت و مقبولیت داشته باشد و او را فردی شایستة احترام و تکریم بشمارند. این خصلت و روحیه، نزد جوانان بیشتر است؛ چرا که در این دوران، پایه های «شخصیت اجتماعی» آنان گذاشته می شود و می خواهند در جامعه «ابراز وجود» کنند و دوست دارند که دیگران، وجود آنان را در میان خود به عنوان افرادی ارزشمند، مؤثر، توانا و لایق به رسمیت بشناسند.

منبع:

کتاب تربیت دینی فرزندان، معاونت تبلیغات و ارتباطات اسلامی آستان قدس رضوی