براى امير المومنين عليه السلام نامه‏ اى از معاويه رسيد .

مهر نامه را شكست و قرائت كرد : ” از طرف امير المومنين و خليفة‏ المسلمين ، معاويه بن ابى سفيان براى على :‏

اى‏ على !
در جنگ جمل هر چه خواستى با ام المومنين‏ ، عايشه و اصحاب رسول خدا ، طلحه و زبير كردى‏ اكنون مهياى جنگ باش “

حضرت جواب نامه را اينگونه نوشت :

از طرف عبدالله ، تو به رياست‏ مى نازى و من به بندگى خداوند. من آماده جنگ‏ هستم به همان نشان كه ” انا قاتل جدك و عمك و خالك ؛ من همان قاتل پدربزرگ و عمو و دايى تو هستم ”

سپس نامه را مهر و امضاء فرمود و از شاگردانش كه در محضرش بودند ، پرسيد : كيست كه‏ اين نامه را به شام ببرد ؟ كسى جواب نداد
دوباره حضرت سوالش را تكرار فرمود و اين بار طرماح از ميان جمعيت برخاست و عرض كرد : على‏ جان ! من حاضرم‏ .

حضرت ضمن اينكه او را از متن‏ تند نامه آگاه كرد ، فرمود : طِرِمّاح !

به شام كه‏ رفتى مواظب آبروى على باش. ‏ طرماح گفت : سمعاً و طاعة‏ً .

آنگاه نامه را گرفت و بسوى شام حركت كرد. معاويه در باغ قصرش بود كه عمرو عاص خبر رسيدن‏ يكى از شاگردان على را به او رساند.
معاويه‏ فورا دستور داد كه بساطى رنگين پهن كنند تا شكوه آن،  طرماح را تحت تاثير قرار بدهد و او را به لكنت بيندازد. دستور انجام شد طرماح وقتى‏ وارد شد و آن فرشهاى رنگين و بساط مفصل را ديد ، بى اعتناء با همان كفشهاى خاك آلوده اش قدمها را بر فرشها گذاشت ، خود را به معاويه رساند و همانطور كه او بر مسندش لميده بود ، طرماح نيز لم داد و پاهايش را دراز كرد.

اطرافيان معاويه‏ به طرماح اعتراض كردند كه ” پاهايت را جمع كن ” اما او گفت : تا آن مردك ( معاويه ) پاهايش را جمع نكند ، من هم پاهايم را جمع نخواهم كرد

عمرو عاص به معاويه در گوشى گفت : اين مردى‏ بيابانيست و كافيست كه تو سر كيسه ات را كمى شل‏ كنى تا او رام بشود و لحنش را هم عوض كند.

معاويه ضمن اينكه دستور داد تا سى هزار درهم‏ پيش طرماح بگذارند ، از او پرسيد : از نزد كه‏ به خدمت كه آمده اى ؟
طرماح گفت : از طرف خليفه‏ برحق ، اسدالله ، عين الله ، اذن الله ، وجه‏ الله ، امير المومنين على بن ابيطالب نامه اى‏ دارم براى امير زنازاده ،فاسق، فاجر، ظالم ،خائن ، معاوية بن ابى سفيان‏ .

معاويه ناراحت از اينكه‏ سى هزار درهم نيز نتوانسته است كه اين شاگرد على عليه السلام را ساكت كند ، گفت : نامه را بده ببينم

 طرماح گفت : روى پاهايت مى ايستى ، دو دستت را دراز ميكنى تا من نامه على عليه‏ السلام را ببوسم و بتو بدهم‏.

معاويه گفت : نامه‏ را به عمرو عاص بده‏ .

طرماح گفت : اميرى كه ظالم‏ است ، وزيرش هم خائن است و من نامه را به خائنى‏ چون او نميدهم‏ .

معاويه گفت : نامه را به يزيد بده‏.

طرماح گفت : ما دل خوشى از شيطان نداريم‏ چه رسد به بچه اش‏.

معاويه پرسيد : پس چه كنيم ؟
طرماح گفت : همانكه گفتم‏.

بالاخره معاويه نامه‏ را گرفت و خواند بعد هم با ناراحتى تمام، كاتبش‏ را احضار كرد تا جواب نامه را اينگونه بنويسد:  ” على ! عده لشكريان من به عدد ستارگان آسمان‏ است‏ مهياى نبرد باش.

“ طرماح برخاست و گفت : من خودم جواب نامه ات را مى دهم‏.

على عليه‏ السلام خود به تنهايى خورشيديست كه ستارگان تو در برابرش نورى نخواهند داشت‏ .

سپس خواست برود كه معاويه گفت:  ” طرماح ! سى هزار درهمت را بردار و سپس برو “
 اما طرماح بى اعتناء به‏ حرف معاويه و بدون خداحافظى راه كوفه را در پيش‏ گرفت‏ .

معاويه رو به عمرو عاص كرد و گفت : حاضرم‏ تمام ثروتم را بدهم تا يكى از شما به اندازه‏ يكساعتى كه اين مرد از على طرفدارى كرد ، از من‏ طرفدارى كند .

عمرو عاص گفت : بخدا اگر على به‏ شام بيايد ، من كه عمرو عاصم نمازم را پشت سر او ميخوانم اما غذايم را سر سفره تو ميخورم.

‏

  الأختصاص ص ١٣٨