اسارتِ دشوار و يتيمي دردي عميق است.

يك سه ساله، چگونه مي تواند تمام رنجِ تشنگي و زخم تازيانه اسارت و از آن بدتر، درد يتيمي را به جان بخرد، آن هم قلب كوچكِ سه ساله اي كه تپيدن را از ضربانِ قلب پدر آموخته و شبي را بي نوازش او به صبح نرسانده است.

امّا…

امّا او رقيه حسين است و بزرگي را هم از او به ارث برده است.

رقيه پس از عاشورا، پدر را از عمه سراغ مي گيرد و لحظه اي آرام ندارد،

با نگاه هاي كنجكاوش از هر سو ـ تمام عشقش ـ پدرش را مي جويد

و سكوتِ عمه، سؤال او را بي جواب مي گذارد

و او باز هم مي پرسد: «عمه، بابايم كجاست؟…»

اين جا خرابه هاي شام، منزل گاه اهل بيت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم است.

رقيه با اسيران ديگر وارد خرابه مي شوند، اما ديگر تاب دوري ندارد.

پريشان در جست و جوي پدر است.

امشب رقيه، فقط پدر و نوازش هاي پدر را مي خواهد.

امشب رقيه عليهاالسلام است و عمه،

امشب رقيه عليه السلام است و سر بابا،

امشب ملائك آسمان از غم دختر حسين عليه السلام در جوش و خروشند،

امشب شب وداع رقيه عليهاالسلام و زينب عليهاالسلام است.

او در آغوش عمه، بوي پدر را به ياد مي آورد و دستان پر مهر او را احساس مي كرد.

سلام  رقیه جان!
تو را چه بنامم، كه ناب تر از شبنم هاي صبح گاه بر گلبرگ تاريخ نشسته اي.

تو را چه بسرايم كه آوازه بركت و كرامتت، موج وار، همه دل ها را به تلاطم در آورده است.

تو را چه بنامم كه بيش از سر بهار در آغوش بابا، طعم زندگي را نچشيدي و مانند او، غريبانه از غربت اين غريبستان خاكي بار سفر بستي.

پس سلام بر تو،

سلام برتو، روزي كه به عالم خاكي گام نهادي

و روزي كه به افلاك پر كشيدي.