در كتاب مناقب مينويسد:

اين گروه، از ياران امام حسن مجتبى عليه السّلام به شمار مي رفتند:

عبد اللَّه بن جعفر طيار، مسلم بن عقيل، عبد اللَّه بن عباس، حبابه والبيه دختر جعفر، حذيفة بن اسيد، جارود بن ابى بشر، جارود بن منذر، قيس بن اشعث بن سوار، سفيان بن ابى ليلاى همدانى (بسكون ميم) عمرو بن قيس مشرفى، ابو صالح كيسان بن كليب، ابو مخنف لوط بن يحيى ازدى (بفتح همزه و سكون زاء) مسلم بن بطين، ابو زرين مسعود بن ابى وائل، هلال بن يساف و ابو اسحاق ابن كليب سبيعى.

ما بقى ياران آن حضرت از اصحاب خصوصى پدرش حضرت امير عليه السّلام بودند. از قبيل:

حجر (بضم حاء و سكون جيم) رشيد (بضم راء و فتح شين) رفاعه، كميل، مسيب، قيس، ابن وائله، ابن حمق، ابن ارقم، ابن صرد، ابن عقله، جابر، دئلى، حبه، عبايه، جعيد، سليم، حبيب، احنف، اصبغ و اعور كه شماره آنان مقدور نيست.

زندگانى حضرت امام حسن مجتبى عليه السلام( ترجمه جلد 44 بحار الأنوار)
 مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى- نجفى، محمد جواد

در كتاب معانى الاخبار از امام جعفر صادق عليه السّلام روايت می كند كه فرمود:

امام حسن عليه السّلام دوستى داشت كه لاابالى بود، مدتى نزد آن حضرت نيامده بود، يك روز كه به حضور آن حضرت مشرف شد امام به وى فرمود: حال شما چگونه است؟

گفت:  يا بن رسول اللَّه! حال من بر خلاف آن چيزى است كه خودم و خدا و شيطان آن را دوست داشته باشيم.

امام حسن خنديد و فرمود: اين معما را شرح بده!

گفت: زيرا خداى سبحان دوست دارد من مطيع او باشم و معصيت نكنم، ولى من اين طور نيستم. شيطان دوست دارد كه من خدا را معصيت نمايم و از او اطاعت نكنم، ولى من اين طور هم نيستم. من خودم دوست دارم كه از دنيا نروم اين طور هم نخواهم بود.

ناگاه شخصى برخاست و به امام حسن (ع) گفت: يا بن رسول اللَّه براى چيست كه ما مرگ را دوست نداريم!؟

فرمود: براى اينكه شما آخرت خود را خراب و دنياى خويشتن را آباد نموده‏ ايد. بدين علت است كه دوست نداريد از مكان معمور و آباد به مكان خراب منتقل شويد.

 _{زندگانى حضرت امام حسن مجتبى عليه السلام( ترجمه جلد 44 بحار الأنوار) مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى- نجفى، محمد جواد،ص111}

شانه گر دست تو باشد تار گیسو میشوم

دام و صیادم تو باشی بچه آهو میشوم

بسکه با نام شما افطار خود وا کرده ام

عاقبت روزی از این دیوانگی رو میشوم

بارها از سفره لطف تو روزی خورده ام

پیش این آقایی ات دارم به زانو میشوم

با تکان پلک خود از خانه ات دورم مکن

لااقل خاک مزارت را که جارو میشوم

هر زمان جنگ جمل را که تداعی میکنم

غرقِ ذکر یاهُوَالحق و هُوَالهو میشوم

گاه گاهی هم از این جاده گذر کن یاحسن

از کنارم بگذری چون یاس خوشبو میشوم

مرد شامی را به لبخندی مسلمان کرده ای

من هم از امشب به عشق تو خداجو میشوم

بالهایم دایماً میل هوایت می‌کند

شک ندارم دور ایوانت پرستو میشوم

گر مرا فرش رهِ زَوارهایت هم کنی

گاه بال جبرئیل و گه پرِ قو میشوم

رضاباقریان

ما همه جیره خور سفره و خوان حسنیم

بی قراریم اگر،در هیجان حسنیم

دِیْن آقای کریمان جهان را داریم

فارغ از عالمیان،عبد جهان حسنیم

اهل ایرانم و در قرن یکم مانده دلم

این چنین ما همه سلمان زمان حسنیم

هر که در خانه حیدر به کسی دلداده

ما ولی جزء صف سینه زنان حسیم.

((لَکَ صُمْنا وَعَلیٰ رِزْقِ حَسَنْ اَفْطَرْناٰ))

فَتَقَبَّلْ که همه گریه کنان حسنیم

حیف،آن دوره نبودیم که یارش باشیم

روی دلها همه دارای نشان حسنیم

خبر از سوریه آمد که خطر نزدیک است

عمه جان ما همه از لشگریان حسنیم

قدمی گر بگذارد به حرم خصم علی

مجری شیوه ی پیکار جوان حسنیم

ازعناوین جهان مرثیه خوان مارابس

خُنُک آن دم که حرم،مرثیه خوان حسنیم

بین یک کوچه غرورش به زمین افتاده

این چنین است که عمری نگران حسنیم

سیدصادق رمضانیان

در سال ششم هجري قرار دادي بين پيامبر اکرم(ص) و کفّار قريش منعقد گرديد که بعدها به «صلح حديبيّه» معروف شد. يکي از مواد صلح نامه اين بود که هر دو سپاه مي توانند با هر قبيله اي که بخواهند پيمان دوستي امضاء کنند. بر اين اساس، رسول خدا(ص) با قبيله «خزاعه» پيمان دوستي بست.

در سال هشتم هجري يکي از افراد قبيله «بکر» که هم پيمان کفار قريش بود، نسبت به پيامبر اسلام (ص) جسارت کرد، و شخصي از قبيله خزاعه او را در مقابل جسارتش سرزنش نمود و از رسول اکرم(ص) دفاع کرد. آن گاه با هم درگير شدند و کفار قريش نيز به کمک قبيله هم پيمان خود «بکر» وارد صحنه گرديده و در نتيجه يک نفر از افراد قبيله «خزاعه» را کشتند و بدين وسيله صلح حديبيّه نقض گرديد.

کفار قريش از اين نقض معاهده پشيمان گشته، ابوسفيان را براي عذرخواهي و تجديد قرار داد به محضر پيامبر اکرم، فرستادند. ابوسفيان به حضور آن حضرت رسيد و در خواست امان و تجديد پيمان نمود، ولي آن حضرت به سخنان او ترتيب اثر نداد.

ابوسفيان به ناچار به نزد اميرمؤمنان، علي(ع) شرف ياب شد واز وي درخواست نمود که در نزد پيامبر اکرم(ص) شفاعت نمايد.

علي(ع) در جواب فرمود: پيامبر خدا(ص) با شما پيماني بست و هرگز از پيمانش برنمي گردد…

در اين هنگام، امام حسن(ع) که کودک خردسالي بود، به حضور پدر آمد و ابوسفيان خواست که علي(ع) اجازه دهد فرزندش حسن، نزد پيامبر اکرم(ص) از ابوسفيان شفاعت کند.

با شنيدن اين سخنان، امام حسن نزد ابوسفيان رفت و با يک دست بر بيني او و با دست ديگر بر محاسن او زد و خداوند، او را به زبان آورد تا بگويد:اي ابوسفيان! بگو جز خداي يکتا خدايي نيست و محمد رسول خداست، من (برايت) شفاعت کنم.

پس آنگاه علي(ع) (که با شنيدن سخنان فرزندش فوق العاده خوشحال شده بود) فرمود:

سپاس خداوندي را سزاست که در ذرّيه محمد(برگزيده اي) مانند يحيي بن زکريا قرار داد که در کودکي از جانب خداوند به او حکمت (علم و دانش مخصوص) عطا گرديد.»

 بحارالانوار، ج 43، ص 326

ميوه دادن درخت خشكيده

روزي امام حسن عليه السلام براي عمره به سوي مکه عظيمت کردند .

در اين سفر، فرزند زبير ايشان را همراهي مي کرد . در طول مسير، در مکاني زير يک درخت خرماي خشکيده به استراحت پرداختند .

ابن زبير به امام عليه السلام عرض کرد: «لو کان في هذا النخل رطب اکلناه اي کاش اين درخت، خرماي تازه داشت و از آن مي خورديم .»

امام عليه السلام فرمودند: «او انت تشتهي الرطب آيا تو به خرماي تازه اشتهايي داري؟» او گفت: آري .

امام حسن عليه السلام سر را به سوي آسمان بلند نمودند و دعايي خواندند . در اين هنگام درخت، سبز شد و پر از برگ گرديد و داراي خرماي فراواني شد و ياران ايشان از آن درخت بالا رفتند و خرماي زيادي چيدند.

 مناقب ابن شهر آشوب،ج 3، ص 173 .