امیرالمومنین علیه السلام خوب مي‏دانست که به مرگ طبيعي نخواهد مرد. مي‏دانست که کشته خواهد شد. اين را از پيامبر خدا شنيده بود.
در آخرين جمعه ماه شعبان، پيامبر براي مردم خطبه خواند و در آن بيانات، پيرامون اهيمت ماه مبارک رمضان سخنان بسيار ارزشمندي ايراد فرمود.

راوي اين روايت که خود اوست، فرمود:در پايان سخنان آن حضرت پرسيدم: يا رسول الله! برترين اعمال در اين ماه کدام است؟
آن حضرت فرمود: يا اباالحسن! بهترين اعمال در اين ماه خودداري از کارهايي است که خداوند ما را از انجام آنها بازداشته است.
پيامبر اين را فرمود و گريست.

حاضران و من در شگفت شديم و پرسيديم: يا رسول الله، براي چه گريه مي‏کنيد؟

و او فرمود: براي آن گريه مي‏کنم که مي‏دانم در ماه مبارک رمضان خون تو را مي‏ريزند. گويا مي‏بينم در حاليکه در محراب نماز به عبادت ايستاده‏اي، شقي‏ترين افراد که از قابيل- قاتل هابيل- و از آن تيره بختي که شتر ثمود را کشت نيز شقي‏تر است، تو را مي‏کشد. او همزاد و همگون همان کسي است که شتر صالح را کشت. آن نابکار نگون‏بخت، ضربتي بر پيشاني تو وار مي‏سازد که محاسن تو را از خون پيشانيت رنگين مي‏کند.

وقتي پيامبر اين خبر را داد، او فقط از يک چيز نگران بود. لذا پرسيد: يا رسول الله! در آن هنگام که کشته مي‏شوم آيا دين من سلامت است؟

و وقتي پيامبر به او مژده داد که آري، چنان خواهد بود، نفسي به راحتي و رضايت کشيد و خداي را سپاس گفت که تا آخرين لحظه زندگي، بر دين حنيف جدش ابراهيم خواهد بود..

آخرین دیدار،نادرفضلی، ص14، 16.

علي عليه‏ السلام آنچنان با مرگ خو گرفته و با آن آشنا و مانوس گشته بود که مي‏ فرمود:

و الله لابن ابي‏طالب انس بالموت من الطفل بثدي امه.
به خدا سوگند که انس و دوستي پسر ابوطالب با مرگ از انس کودک شيرخوار به سينه مادر، بيشتر است.

البته خوب مي‏دانست که سرانجام مرگ به سراغ او هم خواهد آمد، اما اين را هم مي‏دانست، تا زماني که اجل فرانرسيده باشد، ترس از مرگ بيهوده است.

غلامش قنبر، که سخت به مولا و سرورش علاقه داشت، در دوران خلافتش که دشمنان در پي آن بودند تا آسيبي به او برسانند، شمشير به دست، سايه به سايه او حرکت مي‏کرد تا از او پاسداري کند.

يک شب او را ديد و پرسيد: قنبر! اين وقت شب اينجا چه مي‏کني؟

قنبر عرض کرد: مولاي من! مي‏داني که دشمنان در انديشه آن هستند تا گزندي به شما برسانند و من از آن مي‏ترسم که مبادا سوء قصدي به شما بشود.

حضرتش لبخندي زد و فرمود: قنبر! آيا مرا از اهل آسمان حراست مي‏کني يا از اهل زمين؟

قنبر عرض کرد: البته از اهل زمين بر شما مي‏ترسم.

و او فرمود: تا زماني که خداي خالق آسمانها اجازه نفرمايد، اهل زمين درباره من هيچ کاري نمي‏توانند انجام دهند. بازگرد و خاطر آسوده دار.

قنبر هم چون اين سخن را شنيد، بازگشت و او را تنها گذاشت.

کتاب آخرین دیدار، نادرفضلی ص 13، 14.

از دعاهای مشهور شب های ماه مبارک رمضان، «دعای افتتاح» است.

اين دعای شريف به وسيله شيخ ابوجعفر محمدبن عثمان بن سعيد عمري، نايب خاصّ حضرت ولي عصرعليه السلام صادر شده است؛ چنان که علامه مجلسي رحمه الله گفته است:

«و به سند معتبر از حضرت صاحب الامر - عَجَّلَ اللَّهُ فَرَجَهُ - منقول است که به شيعيان نوشتند:    

در هر شب ماه رمضان اين دعا را بخوانيد که دعاي اين ماه را ملائکه مي شنوند و براي صاحبش استغفار مي کنند…».

_{[بحارالانوار، ج 24، ص 166] .}

نام اين دعای شريف از جمله اوّل آن «اَللّهُمَّ اِنّي اَفْتَتِحُ الثَّناءَ بِحَمْدِکَ» گرفته شده است. _{[التهذيب، ج 3، ص 108]}

مضامين عالی خداشناسی و حمد و ثنای الهي و بر شمردن صفات خداوند - به خصوص مهرباني کامل و بي نظير هنگام عفو و گذشت، و شدّت کيفر و عقوبت هنگام حسابرسي و نقمت - و بعضي از علل تأخير استجابت دعا و بيان مهم ترين نعمت هاي الهي، سرآغاز اين دعاي شريف است.

سپس درود و صلوات مخصوص بر پيامبر و آل اوعليهم السلام با ذکر نام و القاب ايشان، آن گاه دعا براي قيام حضرت قائم عليه السلام و اظهار اشتياق براي برقراري دولت کريمه اي که اسلام و اهل اسلام در آن عزّت يابند و نفاق و منافقان خوار و زبون گردند و ما از داعيان آن دولت باشيم که ديگران را به اطاعت الهي فرا خوانيم و به راه خداوند راهبري کنيم. پايان دعا شکوه اي به درگاه خداوند است که با فقدان پيامبر و غيبت امام و بسياري دشمن، و کمي تعداد و فتنه هاي شديد، فتح و گشايش از او درخواست مي شود.

.

امام حسن عليه السلام فرمود:

إنّ هذا القرآن يجى ء يوم القيامة قائداً و سائقاً يقود قوماً الى الجنّة أحلّوا حلاله و حرّموا حرامه و آمنوا بمتشابهه و يسوق قوماً الى النّار ضيّعوا حدوده و احكامه و استحلّوا محارمه ؛

اين قرآن در روز قيامت در حالى كه راهبر است مى آيد؛ مردمى را كه حلال قرآن را، حلال و حرام آن را، حرام گرفته اند و به متشابه آن ايمان آورده اند، به بهشت رهنمون مى شود و مردمى را كه حدود و احكامش را ضايع كرده اند و حرامهايش را روا شمرده اند، به آتش مى اندازد.

بحارالانوار، ج 78، ص 112

از امام حسن عليه السلام است كه:

من قرأ القرآن كان له دعوة مجابة امّا معجّلة و امّا مؤجّلة 

هركس قرآن بخواند، يك دعاى مستجاب دارد؛ دير يا زود.

و فرمود:

من قرأ ثلاث آيات من آخر سورة الحشر اذا أصبح فمات من يومه ذلك طبع بطابع الشّهداء و إن قرأ اذا أمسى فمات فى ليلته طبع بطابع الشهداء 

هركسى هنگام صبح سه آيه آخر سوره حشر را بخواند، و در آن روز بميرد، مُهر شهدا خواهد خورد و چون شب شود و بخواند و بميرد، نيز ممهور به مهر شهدا مى شود.

بحارالانوار، ج 92، ص 204 وص 310.

من قال فى القرآن برأيه فأصاب فقد أخطاء؛

هركسى درباره قرآن با رأى خود سخن گويد و به حق باشد، باز گناه كرده است

ارشاد القلوب، ص 79