امام کاظم علیه السلام:

«…يَرْفَعَ اللَّهُ بِهِ مِنْ دَرَجَتِهِ فَإِنَّ دَرَجَاتِ الْجَنَّةِ عَلَى قَدْرِ آيَاتِ الْقُرْآنِ يُقَالُ لَهُ اقْرَأْ وَ ارْقَ فَيَقْرَأُ ثُمَّ يَرْقَى…‏»؛

درجات بهشت به اندازه آيات قرآن است، به او گفته شود: بخوان و بالا رو و مى‏ خواند و بالا مى‏ رود.(اصول کافی،ج2، ص606)

طبق فرمایش معصومین علیهم السلام آسانسور بهشت با قرآن کار می کند، یعنی هرمقدار قرآن بخوانیم بالاتر می روی وهرجا که نخواندیم آسانسور می ایستد وباید پیاده شویم.

شیخ صدوق رحمة الله علیه در کتاب امالی خود برای هر یک از شبهای بیست ویکم وبیست وسوم از شبهای قدر می نویسد:

ومن احیا هاتین اللیلتین بمذاکرة العلم فهو أفضل؛

هرکس این دو شب را باگفتگوی علمی احیا بدارد، بهتر است.

شیخ صدوق، الامالی، ص747.

منابع حدیثی وروایات بسیاری از سوی اهل بیت علیهم السلام نقل شده است، مبنی بر اینکه  آموختن دانش به مراتب برتر از عبادت است، مانند این حدیث از پیامبر صلی الله علیه واله:

« ای ابوذر! یک ساعت نشستن برای گفتگوی علمی برای تو، از عبادت یک سال که روزش را روزه بداری وشبش را به نماز بایستس، بهتر است.»

جامع الاخبار، ص109

وشاید کلام شیخ صدوق رحمة الله علیه، برگرفته  از همین روایت باشد.

ابوالفرج إصفهاني، دانشمند پرآوازه و مقبول نزد اهل سنت، در كتاب مقاتل الطالبيين با سند صحيح نقل كرده است:

لما أن جاء عائشة قتل علي عليه السلام سجدت.

 وقتي خبر شهادت علي عليه السلام به عائشه رسيد، سجده كرد.

ابوالفرج الاصفهاني، مقاتل الطالبيين، ، ج1، ص11.

سند اين روايت كاملا صحيح و تمام راويان آن ثقه هستند.

علاوه بر اين، تعدادزیادی از علماي سني ، يا مقبول نزد اهل سنت؛ نقل كرده اند كه وقتي خبر شهادت اميرمؤمنان عليه السلام به عائشه رسيد، براي نشان دادن شادي خود اين شعر را خواند:

وذهب بقتل علي عليه السلام إلي الحجاز سفيان بن أمية بن أبي سفيان بن أمية بن عبد شمس فبلغ ذلك عائشة فقالت:

فأَلقتْ عَصاها واستقرَّ بها النَّوي كما قرَّ عيناً بالإيابِ المُسافِرُ؛

سفيان بن أميه، خبر كشته علي عليه السلام را به حجاز برد، وقتي اين خبر به عائشه رسيد گفت:

عصايش را انداخت و سرجاي خودش آرام گرفت

همچنان كه چشم ها در هنگام بازگشت مسافر روشن مي شود.

الزهري، الطبقات الكبري، ج3، ص.104

اين بيت از شعر كه از زمان جاهليت بر جاي مانده، زماني استفاده مي شود كه بعد از سختي، اندوه و مشكلات زياد، گشايش، راحتي و شادي نصيب انسان شود.

 «انداخت عصا» كنايه نيز از اطمينان قلب و آسودگي خاطر است كه وقتي شخصي در مكان معيني قلبش آرام و فكرش آسوده شود، گفته مي شود «القي عصاه».

مقصود عايشه از گفتن اين شعر آن بود كه در حقيقت مي خواست بگويد از بابت علي خيالم آسوده شد، دلم آرام گرفت، و سينه ام باز و فكرم راحت شد، چون هميشه منتظرچنين خبري بود، مانند كسي كه انتظار مسافري را داشته باشد كه به آمدن مسافر چشم هايش روشن و قلبش آرام گردد؟!

كينه عائشه نسبت به اميرمؤمنان عليه السلام منحصر به جنگ جمل و بعد از آن نمي شود، در صحيح بخاري و ديگر صحاح اهل سنت آمده است كه عائشه، حتي دوست نداشت كه نام اميرمؤمنان عليه السلام را ببرد:

عبيد الله بن عباس از عائشه نقل كرده است كه:

وقتي بيماري رسول خدا (ص) شدت گرفت، از همسرانش اجازه گرفت كه در خانه من دوران نقاهت را بگذراند و آن ها اجازه دادند؛ پس در حالي كه پاهاي حضرت بر زمين كشيده مي شد، و دو مرد كه يكي از آن ها عباس و ديگري مردي ديگري بود، خارج شد.عبيد الله گفت: من سخن عائشه را براي ابن عباس نقل كردم؛ پس ابن عباس گفت: آيا مي داني آن مردي كه عائشه نامش را نبرد چه كسي بود؟ گفتم خير. گفت: او علي بن أبي طالب بود.

بخاری، صحيح البخاري، ج 1 ص 83؛ مسلم نیشابوری، صحيح مسلم، ج 1 ص 312.

ابن حجر عسقلاني در فتح الباري و بدر الدين در عمدة القاري در شرح اين روايت مي گويند:

چون عايشه از علي دل خوشي نداشت.

و ابن اسحاق در مغازي از زهري نقل كرده است كه:

چون عائشه نمي توانست از علي (عليه السلام) به نيكي ياد كند.

ابن حجرعسقلانی، فتح الباري شرح صحيح البخاري، ج 2 ص 156.

احمد بن حنبل نيز ادامه روايت را اين گونه نقل كرده است:

چرا كه عائشه، دلش نسبت به او پاك نبود (از او خوشش نمي آمد).

مسند الإمام أحمد بن حنبل، ج 6، ص 228.

خوانندگان عزیز جهت مشاهدۀ بررسی اسنادبیشتر روایات وراویان ومتن عربی برخی روایات، به لینک زیر مراجعه بفرمایند:

http://www.valiasr-aj.com/persian/shownews.php?idnews=4966

ابن تيميه در كتاب منهاج السنة مى‌نويسد:

«على مع الحق والحق معه يدور حيث دار ولن يفترقا حتى يردا على الحوض من أعظم الكلام كذبا وجهلا؛ فإن هذا الحديث لم يروه أحد عن النبي صلى الله عليه وسلم لا بإسناد صحيح ولا ضعيف»
حديث «على با حق است و حق با او است از بزرگترين دروغ‌ها و نادانى است؛ زيرا اين حديث را هيچ كس از رسول خدا (ص) نقل نكرده است،‌ نه با سند صحيح و نه با سند ضعيف؛ پس چگونه شيعيان ادعا مى‌كنند كه همگى اين روايت را نقل كرده‌اند.
منهاج السنة ج4، ص238.

پاسخ

حدیث:علی مع الحق و الحق مع علی و لن یفترقا؛
علی با حق است و حق با علی است. این دو از همدیگر جدا نمی‌شوند.

در منابع سنی با تعابیر مختلفی آمده و همه نشانگر این است که نبی مکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: علی با حق است و حق با علی است، این دو از همدیگر جدا نمی‌شوند.

یا حدیث قرآن با علی است و علی با قرآن هست اینها از همدیگر جدا نمی‌شوند؛ یعنی علی بن ابی طالب محور حق و محور تبیین و تفسیر و بیان قرآن است این تعبیر درکتب اهل سنت ، از جمله  کتاب تاریخ دمشق ابن عساکر آمده است. در صفحه بعد آمده است که:
ابی لیلی الغفاری می‌گوید: از نبی مکرم شنیدم که فرمود بعد از من فتنه‌ای به پا خواهد شد. در این هنگام همراه و ملتزم علی بن ابی طالب باشید و از او جدا نشوید.
علی اول کسی است که در قیامت من را می‌بیند و اول کسی است که با من مصاحفه می‌کند و همراه من در آسمان بالا است و او فاروق و فرق گذارنده بین حق و باطل است.
تاريخ مدينة دمشق، ابن عساكر، ج 42، ص 450.

فایل زیر پاسخی به یاوه گویی های ابن تیمیه باتکیه بر منابع اهل سنت است که  آگاهی نسبت به آن برهر مسلمان اعم از شیعه وسنی ضروری است:

دانلود: 

جزء13،آیه22 سورۀ ابراهیم:

وَ قَالَ الشَّيْطَانُ لَمَّا قُضىِ‏َ الْأَمْرُ إِنَّ اللَّهَ وَعَدَكُمْ وَعْدَ الحَْقّ‏ِ وَ وَعَدتُّكمُ‏ْ فَأَخْلَفْتُكُمْ وَ مَا كاَنَ لىِ‏َ عَلَيْكُم مِّن سُلْطَنٍ إِلَّا أَن دَعَوْتُكُمْ فَاسْتَجَبْتُمْ لىِ فَلَا تَلُومُونىِ وَ لُومُواْ أَنفُسَكُم مَّا أَنَا بِمُصْرِخِكُمْ وَ مَا أَنتُم بِمُصْرِخِىَّ إِنىّ‏ِ كَفَرْتُ بِمَا أَشْرَكْتُمُونِ مِن قَبْلُ إِنَّ الظَّالِمِينَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيم‏؛

و چون كار از كار گذشت [و داورى صورت گرفت‏] شيطان مى‏ گويد: «در حقيقت، خدا به شما وعده داد وعده راست، و من به شما وعده دادم و با شما خلاف كردم، و مرا بر شما هيچ تسلطى نبود، جز اينكه شما را دعوت كردم و اجابتم نموديد. پس مرا ملامت نكنيد و خود را ملامت كنيد. من فريادرس شما نيستم و شما هم فريادرس من نيستيد. من به آنچه پيش از اين مرا [در كار خدا] شريك مى ‏دانستيد كافرم». آرى! ستمكاران عذابى پردرد خواهند داشت‏.

گناهكار در قيامت دست و پا مى ‏زند تا براى خود شريك جرم پيدا كند و انحراف خود را به گردن ديگران بيندازد. گاهى مى‏ گويد: دوست بد مرا منحرف كرد. «لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ» «فرقان/29»

 گاهى مى‏ گويد: رهبران فاسد مرا فاسد كردند. «لَوْ لا أَنْتُمْ لَكُنَّا مُؤْمِنِينَ» «سبا/31»

 گاهى شيطان را ملامت مى‏ كند و او را عامل گمراهى خود مى‏ داند،

امّا شيطان مى‏ گويد: مرا سرزنش نكنيد، «فَلا تَلُومُونِي» … من جز وسوسه و دعوت كارى نداشتم. انحراف از خود شما بود.
تسلّط نداشتن شيطان بر انسان، هم مورد تأييد خداوند است و هم خود شيطان به آن اقرار دارد. «إِنَّ عِبادِي لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطانٌ» «حجر/423»    تو بر بندگان خالص من تسلطى ندارى.   در اين آيه نيز مى‏ گويد: «ما كانَ لِي عَلَيْكُمْ مِنْ سُلْطانٍ»

بنابراین:

وعده‏ هاى الهى، حقّ و مطابق با واقع است. «وَعْدَ الْحَقِّ»

 شيطان با وعده‏ هايش انسان را فريب مى ‏دهد. «وَ وَعَدْتُكُمْ فَأَخْلَفْتُكُمْ» چنان كه در جاى ديگر آمده: «يَعِدُهُمْ وَ يُمَنِّيهِمْ وَ ما يَعِدُهُمُ الشَّيْطانُ إِلَّا غُرُوراً» «نساء/120»

 شيطان، انسان را مجبور نمى ‏كند، بلكه وسوسه و دعوت مى ‏كند. «دَعَوْتُكُمْ»

حتّى شيطان، انسان فاسد را سرزنش مى ‏كند. «لُومُوا أَنْفُسَكُمْ»

 ملامت يكى از دلايل آزادى و اختيار انسان است «فَلا تَلُومُونِي وَ لُومُوا أَنْفُسَكُمْ» زيرا انسان مجبور ملامت ندارد.

 گناه خود را به گردن شيطان نيندازيم. «فَلا تَلُومُونِي»

تفسیرنور

امام رضا علیه السلام:

« کمترین حدّ اعتکاف، یک ساعت میان مغرب وعشا است.هر کس آن اندازه را اعتکاف کند، بهرۀ خویش را از شب قدر برده است.»

منبع: ماه خدا(پژوهشی جامع دربارۀ ماه مبارک رمضان از نگاه قرآن وحدیث)، محمدی ری شهری، ج2،ص617.