بارخدایا!

ما از سپرى شدن رمضان اندوهگينيم، تو ما را بر اندوه اين فراق پاداش خير ده و اين روز عيد و روز روزه گشادن را بر ما مبارك گردان. چنان كن كه روز عيد از شمار بهترين روزهايى باشد كه بر ما گذشته و عفو تو را به سوى ما آورده و گناه ما را زدوده است. بار خدايا، گناهان آشكار و نهان ما را بيامرز.

صحیفه سجادیه، دعای چهل وپنجم.

این ماه رمضان در ميان ما ستوده ماندو با ما به نیکی، همنشینی کرد و گرانبهاترين سودهاى مردم جهان را به ما ارزانى داشت. اما چون زمانش به سر رسيد و مدتش و شمار روزهايش پايان گرفت، آهنگ رحيل كرد.
اى خداوند، اينك با او وداع مى‏ كنيم، همانند وداع با عزيزى كه فراقش بر ما گران است و رفتنش ما را غمگين و گرفتار وحشت تنهايى می كند، عزيزى كه او را بر ما پيمانى است كه بايد نگه‏داريم و حرمتى كه بايد رعايت كنيم و حقى كه بايد ادا نماييم. پس، این گونه مى‏ گوييم:

بدرود اى بزرگ‏ترين ماه خداوند و اى عيد اولياى خدا.

صحیفه سجادیه، امام سجاد علیه السلام، دعای چهل وپنجم.

أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: مَنْ وَدَّعَ شَهْرَ رَمَضَانَ فِي آخِرِ لَيْلَةٍ مِنْهُ وَ قَالَ« اللَّهُمَّ لَا تَجْعَلْهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنْ صِيَامِي لِشَهْرِ رَمَضَانَ وَ أَعُوذُ بِكَ أَنْ يَطْلُعَ فَجْرُ هَذِهِ اللَّيْلَةِ إِلَّا وَ قَدْ غَفَرْتَ لِي»   غَفَرَ اللَّهُ تَعَالَى لَهُ قَبْلَ أَنْ يُصْبِحَ وَ رَزَقَهُ الْإِنَابَةَ إِلَيْه‏.

امام صادق علیه السلام فرمودند: هر کس در آخرین شب از ماه رمضان این گونه وداع کند«اللَّهُمَّ لَا تَجْعَلْهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنْ صِيَامِي لِشَهْرِ رَمَضَانَ وَ أَعُوذُ بِكَ أَنْ يَطْلُعَ فَجْرُ هَذِهِ اللَّيْلَةِ إِلَّا وَ قَدْ غَفَرْتَ لِي»   خداوند متعال اورا می آمرزد، قبل از اینکه صبح شود و توبه به سوی خویش را نصیب وروزی او کند.

اقبال الاعمال، ابن طاووس، ج1، ص256.

بار خدايا! ما اهل اين ماهيم، ماهى كه ما را بدان شرف و منزلت دادى و به بركت نعمت و احسان خويش روزه داشتنش را توفيق دادى، در حالى كه مردمان شقى قدرش را نشناختند و شور بختى خويش را از فضيلتش محروم ماندند.

اى خداوند! تو بودى كه ما را برگزيدى و به شناخت اين ماه توفيق عنايت كردى و به سنت آن راه نمودى.

تو بودى كه ما را توفيق روزه داشتن و نمازگزاردن ارزانى داشتى، هر چند ما قصور ورزيديم و اندكى از بسيار به جاى آورديم.

صحیفه سجادیه، دعای چهل و پنجم

بدرود، اى گرامى ‏ترين اوقاتى كه ما را مصاحب و يار بودى، اى بهترين ماه در همه روزها و ساعتها.
بدرود، اى ماه دست يافتن به آرزوها، اى ماه سرشار از اعمال شايسته بندگان خداوند.
بدرود، اى يار و قرينى كه چون باشى، قدرت بس جليل است و چون‏ رخت بر بندى، فراقت رنج افزا شود. اى مايه اميد ما كه دوريت براى ما بس دردناك است.
بدرود، اى همدم ما كه چون بيايى، شادمانى و آرامش بر دل ما آرى و چون بروى، رفتنت وحشت خيز است و تألم افزاى.
بدرود، اى همسايه ‏اى كه تا با ما بودى، دلهاى ما را رقّت بود و گناهان ما را نقصان.
بدرود، اى ياريگر ما كه در برابر شيطان ياريمان دادى و اى مصاحبى كه راههاى نيكى و فضيلت را پيش پاى ما هموار ساختى.
بدرود، كه آزاد شدگان از عذاب خداوند، در تو چه بسيارند، و چه نيكبخت است آن كه حرمت تو نگه داشت.
بدرود، كه چه بسا گناهان كه از نامه عمل ما زدودى و چه بسا عيبها كه پوشيده داشتى.
بدورد، كه درنگ تو براى گنهكاران چه به درازا كشيد و هيبت تو در دل مؤمنان چه بسيار بود.

صحیفه سجادیه، دعای چهل وپنجم.

حاج شیخ رضا سراج رحمه الله می فرمودند: «قرآن را نباید خواند بلکه باید خورد.»

یعنی فقط خواندن نباشد که عبارات در دهان تلفّظ شود، بلکه قرآن را باید در اعماق وجود خود جای داد، هم از نظر حفظ وقرائت وهم از نظر معنی وعمل، وقرآن مانند غذای لذیذ وگوارائی است که نباید فقط به دیدن وبوکردن آن اکتفا کرد، بلکه باید آن را خورد تا از ویتامینها وپروتئینهای قرآن برای کمال معنوی ومادی خود استفاده شود، در این صورت است که هدیً للمتقین می شود ودر غیر این صورت کسی که بهره ای از تقوی نداشته باشد نمی تواند زندگی خود را مطابق قرآن قراردهد، لذا قرآن اورا هدایت نمی کند.

ایت الله مجتهدی تهرانی،آداب الطلاب، شاکر برخوردار، ص103.