از امام صادق(ع) در مورد بلاد جبل پرسيدند، فرمود:
“إِنَ فيها مَوْضِعاً يُقالُ لَهُ:"بَحْرٌ” وَ يُسَمي بِقُمْ، وَ هُوَ مَعْدِنُ شيعَتِنا":
“در آنجا محلي است كه به آن دريا(احتمالاً درياچه قم مي باشد)مي گويند و به نام “قم” خوانده مي شود، آنجا مركز شيعيان ما مي باشد".
تاريخ قم ص 94
از امام صادق(ع) در تفسير آيه شريفه:
(فَإِذا جاءَ وَعْدُ اُوليهُما، بَعَثْنا عَلَيْكُمْ عِباداً لَنا اُولي بَأْسٍ شَديدٍ،
فَجاسُوا خِلالَ الدِيارِ، وَ كانَ وَعْداً مَفْعُولاً):
“هنگامي كه وعده نخستين آنان فرا رسد، بندگاني را برانگيزيم كه صاحب نيروئي سخت هستند، پس در ميان شهرها بگردند، و اين وعده حتمي است“(اسراء/5)
روايت شده كه فرمود:
“منظور از وعده نخستين: هنگام خونخواهي امام حسين(ع) است،
و منظور از بندگان صاحب نيروي سخت: قومي هستند كه پيش ا زخروج حضرت قائم ـ عجل الله فرجه ـ برمي خيزند
و هيچ خوني را از آل محمد(ع) فرو گذار نمي كنند".
“هُمْ وَ اللهِ أَهْلُ قُمْ”
“به خدا سوگند آنها همان اهل قم هستند".
تاريخ قم ص 100
امام صادق(ع) فرمود:
“سَتَخْلُو الْكُوفَهُ مِنَ الْمُؤْمِنينَ،
وَ يَأْرَزُ عَنْهَا الْعِلْمُ كَما تَأْرَزُ الْحَيَهُ في جحرها،
ثُمَ يَظْهَرُ الْعِلْمُ بِبَلْدَهٍ يُقالُ لَها:"قُمْ”
وَ تَصيرُ مَعْدِناً لِلْعِلْمِ وَ الْفَضْلِ،
حَتي لا يَبْقي فِي الْأَرْضِ مُسْتَضْعَفٌ فِي الدينِ،
حَتَي الْمُخَدَراتِ فِي الْحِجالِ، وَ ذلِكَ عِنْدَ قُرْبِ ظُهُورِ قائِمِنا.
فَيَجْعَلُ اللهُ قُمْ وَ أَهْلَها قائِمَيْنِ مَقامَ الْحُجَهِ،
وَ لَوْ لاذلِكَ لَساخَتِ الْاَرْضُ بِأَهْلِها،
وَ لَمْ تَبْقَ فِي الْأَرْضِ حُجَهٌ،
فَيَفيضُ الْعِلْمُ مِنْها إِلي سائِرِ الْبِلادِ فِي الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ،
فَيَتُمُ حُجَهُ اللهِ عَلَي الْخَلْقِ،
حَتي لا يَبْقي أَحَدٌ عَلَي الْأَرْضِ لَمْ يَبْلُغْ إِلَيْهِ الديِنُ وَ الْعِلْمُ.
ثُمَ يَظْهَرُ الْقائِمْ(ع) وَ يَصيرُ سَبَباً اللهِ وَ سَخَطِهِ عَلَي الْعِبادِ،
لِأَنَ اللهَ لا يَنْتَقِمُ مِنَ الْعِبادِ إِلا بَعْدَ إِنْكارِهِمْ حُجَهً":
“به زودي كوفه از علم خالي شود و علم از آن برچيده شود آن چنانكه مادر در لانه اش به خود مي پيچيد.
آنگاه علم در شهري به نام"قم” ظاهر مي شود و آنجا مركز دانش و فضيلت مي گردد. تا جائي كه در روي زمين حتي يك نفر مستضعف و ناآگاه در دين باقي نمي ماند، حتي بانوان پرده نشين، و اين در آستانه ظهور قائم ما خواهد بود.
در آن زمان خداوند قم و اهل قم را قائم مقام حجت قرار مي دهد، وگرنه روي زمين خالي از حجت مي شد و زمين ساكنان خود را در كام خود فرو مي برد.
در آن ايام علم از قم به همه كشورهاي شرق و غرب جهان سرازير مي گردد، و حجت خدا بر مردم كامل مي شود، و ديگر در روي زمين احدي نمي ماند كه دين و دانش به او نرسيده باشد.
سپس قائم(ع) ظهور مي كند و موجب خشم غضب خداوند بر مردم مي شود، زيرا خداوند از هيچ بنده اي انتقام نمي گيرد، جز هنگامي كه حجت خداوند را انكار كنند".
بحار، ج 60ص 217
امام صادق(ع) فرمود:
“أَهْلُ خُراسانَ أَعْلامُنا،
وَ أَهْلُ قُمْ أَنْصارُنا،
وَ أَهْلُ الْكُوفَهِ أَوْتادُنا،
وَ أَهْلُ هذَا السَوادِمِنِا وَ نَحْنُ مِنْهُمْ":
“اهل خراسان پيشتازان ما اهل قم ياوران ما، اهل كوفه تكيه گاه هاي ما، و اهل اين ديار از ما هستند و ما از آنهاييم".
بحار، ج 60ص218
امام صادق(ع) فرمود:
“إِذا أَصابَتْكُمْ بَلِيَهٌ وَ عَناءٌ فَعَلَيْكُمْ بِقُمْ،
فَإِنَها مَأْوَي الْفاطِمِيينَ، وَمُسْتَراحُ الْمُؤْمِنينَ،
وَ سَيَأْتي زَمانٌ يَنْفُرُ أَوْلِياؤُنا وَ مُحِبُونا عَنا وَ يُبْعَدُونَ مِنا،
وَذلِكَ مَصْلَحَهٌ لَهُمْ لِكَيْ لا يُعْرَفُوا بِوِلايَتِنا،
وَ يَحْقُُنُوا بِذلِكَ دِماءَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ.
وَ ما أَرادَ أَحَدٌ بِقُمْ وَ أَهْلِها سُوءاً إِلا أَذَلَهُ اللهُ، وَ أَبْعَدَهُ مِنْ رَحْمَتِهِ":
“هنگامي كه بلا و مشقتي به شما رسيد بر شما باد"قم” كه آن پناه گاه فاطميان و آسايشگاه مؤمنان است.
به زودي زماني فرا مي رسد كه دوستان و دوستداران ما از ما كناره جوئي مي كنند و از ما دور مي شوند، كه اين به مصلحت آنهاست، تا به عنوان ولايت ما شناخته نشوند، تا بتوانند كه جان و مال خود را نگهداري كنند.
هرگز احدي براي قم و اهل قم بدي نخواهد، جز اين كه خداوند او را خوار ساز و از رحمت خويش دور نمايد".
بحار، ج 60ص214
امام صادق(ع) فرمود:
“اِنَ لَعَلي قُمْ مَلَكاً يُرَفْرِفُ عَلَيْها بِجَناحَيْهِ،
لا يُريدُها جَبارٌ بِسُوءٍ اِلا أَذانَهُ اللهُ كَذَوْبِ الْمِلْحِ فيِ الْماءِ":
“فرشته اي موكل بر قم است كه بالهاي خود را بر فراز آن مي گستراند. هيچ ستمگري اراده ستم به قم نمي كند جز اينكه خداوند او را ذوب مي كند همانند ذوب شدن نمك در آب".
بحار،ج 60 ص 212